Με το φινάλε που επεφύλασσε η φετινή σεζόν, η αποχώρηση μιας μεγάλης μορφής από το άθλημα πέρασε στα “ψιλά”, με τον Kimi Raikkonen να αποχωρεί από τη Formula 1.
Με το πέρας του αγώνα στο Abu Dhabi, μπήκε τέλος σε ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της Formula 1 αλλά και μιας ολόκληρης φιλοσοφίας και εποχής. Ο Kimi Raikkonen, ο Iceman, δεν θα έτρεχε ξανά στη F1, ανακοινώνοντας οριστικά στα μέσα της σεζόν πως το 2021 θα είναι και το τελευταίο του έτος ως πιλότος της F1.
“Φυσιολογικό” ή ακόμα και “αργά το πήρε απόφαση” θα μπορούσαν να πουν πολλοί, βλέποντας τον Kimi των τριών τελευταίων ετών στην Alfa Romeo να μην μπορεί επ’ ουδενί λόγο να μιμηθεί κατορθώματα του παρελθόντος, και να περιορίζεται σε κάποιες μονάχα εκλάμψεις (Portimao 2020).
Η αξία του Kimi όμως δεν ήταν το τί έκανε στην πίστα αυτό τον καιρό, άλλωστε γι’ αυτό δεν χρειαζόταν να δούμε την τελευταία τριετία για να σχηματίσουμε άποψη. Ο Kimi πρέσβευε μια ολόκληρη γενιά αλλά και μια στάση προς το ίδιο το άθλημα. Ο εκ του 2001 ορμώμενος στη F1 Φινλανδός ανήκει στην τελευταία γενιά “ρομαντικών” οδηγών, οι οποίοι δεν έτρεχαν για την καταξίωση, αλλά για το “fun to drive”, το συναίσθημα που έχεις όταν είσαι μέσα σε ένα cockpit.
Ξεκίνησε μικρός στο άθλημα, σε μια εποχή που αυτό ήταν αρκετά ασυνήθιστο, κάνοντας τον Michael Schumacher τότε να παραπονεθεί πως το νεαρό της ηλικίας του θα έπρεπε να είναι ανάχωμα ενάντια στην είσοδό του. Ήταν από τις (λίγες) φορές που ο Γερμανός έκανε λάθος.
Μια νέα φουρνιά-όνειρο είχε η σεζόν του 2001
Εξαιρετική πρώτη χρονιά με τη Sauber και…χαλίφης στη θέση του ιπτάμενου χαλίφη στη McLaren, παίρνοντας τη θέση του απελθόντα συμπατριώτη του, Mika Hakkinen. Εκεί, ο Kimi θα μπορούσε μέχρι και το 2007 που πήγε στη Ferrari να είχε δύο τίτλους, με το 2003 και 2005 να τον φέρνουν πολύ κοντά στις δάφνες του τίτλου. Κάτι ωστόσο η απειρία (το 2003), κάτι η αναξιοπιστία της McLaren των αρχών των 2000s (ειδικά στο πρώτο μισό του 2005), κάτι οι πεινασμένοι Michael Schumacher και Fernando Alonso, τίτλος στα χρόνια του Woking δεν ήρθε.
No problem όμως για τον Kimi που το 2006 στο Μονακό, μένοντας εκτός αγώνα από την δεύτερη θέση λόγω κινητήρα, θα πάει στο σκάφος του που ήταν αραγμένο στο λιμάνι του Πριγκιπάτου χωρίς καν να βγάλει κράνος και στολή. Ήταν εκεί η στιγμή που ο Iceman είπε το ναι στη Ferrari, στο μυαλό του τουλάχιστον; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει σίγουρα…
Λίγη χαλάρωση μετά από μια δύσκολη εγκατάλειψη στο Μονακό το 2006
Παρά το γεγονός πως τίτλος ήρθε με τα χρώματα της Scuderia, ο Kimi θα κάνει την πιο ώριμη οδήγησή του μετά το σύντομο διάλειμμα της περιόδου 2010/11, ένα διάλειμμα που ήρθε μιας και ο Φιλανδός είχε χάσει το κίνητρό του για το σπορ (αν μη τι άλλο δεν υπήρχε περίπτωση να μην είχε θέση στη F1 αν το ήθελε). Μπορεί οι αριθμοί να μην το μαρτυράνε, αλλά ο Kimi έκανε ένα μονοθέσιο του upper midfield να φαντάζει contender σε αρκετά GP, με αποκορύφωμα την 3η θέση στο Πρωτάθλημα Οδηγών του 2012, μπαίνοντας σφήνα στις Red Bull, Ferrari, McLaren.
Αρκετά ωστόσο με τα εντός πίστας του Φινλανδού, στα οποία δεν είχα σκοπό ν’ αναφερθώ αλλά κατρακύλησαν οι σκέψεις μου. Πίσω στον χαρακτήρα που ακούει στο προσωνύμιο “Iceman”.
Με ένα μοναδικό στυλ, που δύσκολα θα μπορέσει να μιμηθεί ως role model κάποιος στα σύγχρονα, λιγότερο ροκ, χρόνια της F1, ο Raikkonen οδηγούσε γιατί το ήθελε και όχι γιατί έπρεπε, γιατί το έλεγαν οι χορηγοί ή το απαιτούσε η ομάδα. Με τον χαρακτήρα του, άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του, δείχνοντας πως μπορεί και κάποιος λιγότερο κοινωνικός, χωρίς έφεση στην επικοινωνία και τα social media να πετύχει στον μαγικό αυτό κόσμο.
Όντας απόμακρος σε συνεντεύξεις και κοινωνικές συναναστροφές, προσφέροντας ωστόσο παράλληλα σκηνές άπειρου γέλιου σε συνεντεύξεις και team radio, ο Raikkonen πέτυχε μια νίκη μεγαλύτερη κι απ’ το να στεφθεί πρωταθλητής: δεν προσαρμόστηκε στις απαιτήσεις της F1 αλλά η F1 στον χαρακτήρα του.
Αυτό το γνώρισμα ωστόσο, του αντιεμπορικού οδηγού που απέχει πολύ από τις απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής, όντας πακτωμένος στα παλιά αγωνιστικά “ήθη και έθιμα”, δεν αποτελεί θέμα ηλικίας. Στην ίδια γενιά ανήκει άλλωστε και η παλιοσειρά που ακούσει στο όνομα Fernando Alonso.
Ο Ισπανός ωστόσο έχει χτυπητές διαφορές από τον teammate του το 2014 στη Ferrari, όντας ένας πολύ πιο ομιλητικός, προσιτός, εμπορικός, δικτυωμένος στα social media οδηγός. Ακόμα μια διαφορά μάλιστα είναι η εξής: ο Alonso είναι ένας οδηγός πεινασμένος μονίμως για διακρίσεις, νίκες και τίτλους. Όταν το 2018 άφηνε την (αδύναμη) McLaren για το sabbatical του, δεν σταμάτησε στιγμή να τρέχει ο Ισπανός, τόσο στο WEC, όσο και στα kart και στο Dakar.
Για τον Kimi δεν ίσχυε αυτό, μιας και, αν και πήρε μέρος στο WRC (πεδίο διάκρισης για πολλούς Σκανδιναβούς) δεν είχε την ίδια πείνα, όντας ένας part-time οδηγός.
Η έλλειψη κινήτρου φαίνεται να κρύβεται και πίσω από το δεύτερο “αντίο” του Kimi στη F1, το οποίο φαντάζει και οριστικό (από κάθε είδους motorsport μάλιστα) μιας και ο Raikkonen έχει δηλώσει πως θέλει να δώσει έμφαση στην οικογένεια την οποία λόγω των ευθυνών της F1 στερήθηκε για πάρα πολλά χρόνια.
Έχοντας παλέψει ξανά με εθισμό στη ζωή του, ο Φινλανδός κατάλαβε ότι σταδιακά ο “εθισμός’ του στο άθλημα άρχισε να διαλύεται και γι’ αυτό δεν έφταιγε το μη ανταγωνιστικό μονοθέσιο. Άλλωστε, από τις απαρχές του 2019 ήξερε που πήγαινε και μπορεί ο Kimi να είναι πολλά πράγματα, το ουτοπικός ωστόσο δεν είναι ένα απ’ αυτά.
Πέσιμο αυλαίας λοιπόν για τον πρωταθλητή του 2007, με μια καριέρα γεμάτη διακρίσεις που σίγουρα θα μπορούσε με μερικά λίγο ευνοϊκότερα λακτίσματα της τύχης να του είχε χαρίσει πολλά περισσότερα. Αυτή όμως είναι μια συζήτηση για εμάς, τους φίλους του σπορ. Τον ίδιο δεν φάνηκε να τον ένοιαξε και πολύ που δεν κατάφερε περισσότερα. Αρκεί να υπήρχε αλκοόλ στο βάθρο…
Για όλες αυτές τις Κυριακές που μας χάρισε λοιπόν, Kiitos Iceman!
Και επειδή στο F1fan.gr ποτέ δεν συμβιβαζόμαστε και θέλουμε πάντα να προχωράμε μπροστά, μπορείς να μας ακολουθήσεις στο Facebook, και στο Instagram, όπως επίσης και να γραφτείς στο εβδομαδιαίο Newsletter μας!
