Williams – Έλλειψη αγωνιστικού πνεύματος;

Μετά από μία ακόμη απογοητευτική σεζόν για την πάλαι ποτέ κραταιά βρετανική ομάδα, η οποία κατάφερε να συγκεντρώσει μόλις έναν βαθμό (με αρκετά τυχερό τρόπο) το 2019, οι περισσότεροι θεωρούν ότι τα πράγματα μόνο προς το καλύτερο μπορούν να κινηθούν το 2020.

Και η αλήθεια είναι, ότι πρακτικά, πόσο χειρότερα να εξελιχθεί το 2020, όταν πέρυσι, βάση απόδοσης, η FW42 ήταν με διαφορά αρκετών δευτερολέπτων το πιο αργό μονοθέσιο;

Θεωρητικά, η Williams διαθέτει τα μέσα για να ανακάμψει. Έχει ικανούς τεχνικούς, ενώ και οι εγκαταστάσεις της δεν δικαιολογούν την τόσο απογοητευτική της παρουσία. Ένα πράγμα της λείπει μετά βεβαιότητας, και αυτό είναι τα χρήματα.

Σίγουρα, μία ομάδα της Formula 1 δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως “φτωχή”, με την κλασική τουλάχιστον έννοια του όρου. Εξάλλου, η βρετανική ομάδα, ακόμη και όταν πρωταγωνιστούσε και κυριαρχούσε στο άθλημα, δεν διέθετε τον μεγαλύτερο προϋπολογισμό. Ο ιδρυτής της, Frank Williams, ένας γνήσιος άνθρωπος των αγώνων, ποτέ δεν στηρίχθηκε αποκλειστικά στα χρήματα για να επικρατήσει. Πάλεψε και κατάφερε να κρατήσει ανεξάρτητη την ομάδα του, στηριζόμενος σε μεγάλο βαθμό στην τεχνολογική καινοτομία και στη σωστή εσωτερική οργάνωση. Να θυμίσουμε τις καινοτομίες της δεκαετίας του 1990, που σάρωσαν τον ανταγωνισμό; Δεν χρειάζεται.

Ακόμη και όταν είχε την οικονομική στήριξη μεγάλων αυτοκινητοβιομηχανιών, όπως η Renault και η BMW, ο Frank Williams προσπαθούσε να διατηρεί ένα σταθερό πλάνο, στηριγμένο στη σωστή διαχείριση των πόρων αλλά και στην αποτελεσματική λειτουργία, με αποκλειστικό στόχο την παροχή στους οδηγούς του του καλύτερου δυνατού μονοθεσίου. Έχοντας πάντα ως στήριγμα τον Patrick Head.

Παρατηρώντας κανείς την παρουσία της ομάδας τα τελευταία 15 έτη, δεν μπορεί παρά να διαπιστώσει μία σταδιακή παρακμή, από την οποία, παρά τις κάποιες εκλάμψεις (η νίκη του Maldonado το 2012, οι σεζόν 2014 – 2015), η ομάδα δείχνει ανίκανη να επανέλθει. Η αναγκαστική αλλαγή ηγεσίας, η έλλειψη της υποστήριξης ενός κατασκευαστή αλλά και οι αλλαγές στο εν γένει περιβάλλον της Formula 1 συνέβαλαν στο να γίνει η Willams από ομάδα – πρωταγωνίστρια σε ομάδα – κομπάρσο.

Ειδικά τις τελευταίες σεζόν, η Williams δείχνει να έχει “πετάξει” λευκή πετσέτα, κατηγορώντας μονίμως για την παρακμή της την έλλειψη χρημάτων σε σχέση με τις κορυφαίες ομάδες. Κάτι που ισχύει. Αλλά επίσης ισχύει ότι ομάδες με παρόμοιους οικονομικούς πόρους (όπως ήταν μέχρι πρόσφατα η Force India για παράδειγμα), βρίσκονταν σε καλύτερη κατάσταση από άποψη απόδοσης.

Τι θέλουμε να πούμε με αυτό; Ότι παρατηρούμε πως η Williams δίνει πλέον την εντύπωση μίας ομάδας της οποίας αποκλειστικός στόχος είναι η επιβίωση, και όχι η ανταγωνιστικότητα. Σαν να έχει παραιτηθεί από τα χαρακτηριστικά που την έκαναν τη δεύτερη πιο επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία του σπορ, και να έχει γίνει πλέον μία ομάδα που απλώς συμπληρώνει το grid, ως άλλη Minardi.

Όσο βαρύ και αν ακούγεται αυτό, τα αποτελέσματα δεν λένε ψέμματα. Όταν μία ομάδα επιθυμεί πρωταρχικά να προσλαμβάνει οδηγούς με χορηγούς για να επιβιώσει, έχει χάσει την ουσία. Σε ποιον να αναφερθούμε; Στον Stroll; Στον Sirotkin; Στον Kubica (γιατί δυστυχώς, επιλέχθηκε και αυτός για τα χρήματα); Στον Latifi, που θα οδηγήσει φέτος; Ή στον Roy Nissany, ο οποίος θα οδηγήσει σε τρία FP1, αν και η μέχρι στιγμής καριέρα του δε δικαιολογεί – βάση αποτελεσμάτων – την ευκαιρία που του δίνεται;

Και πού οδηγεί η επιλογή οδηγών που φέρνουν χρήματα; Πουθενά, δυστυχώς για την ομάδα. Καθώς αποδεικνύεται ότι τα χρήματα δε φέρνουν διά μαγείας ανταγωνιστικότητα, ούτε υπερκαλύπτουν την όποια υστέρηση του οδηγικού ταλέντου μέσα στην πίστα. Χαρακτηριστικό είναι ότι μέσα στο κάκιστο 2019, στο οποίο η ομάδα αντιμετώπισε (σύμφωνα με τις φήμες) ακόμη και την έλλειψη ανταλλακτικών, ενώ αναγκάστηκε να πουλήσει την Williams Advanced Engineering, το τμήμα της που ασχολούνταν με την εξέλιξη καινοτόμων τεχνολογιών για τους αγώνες και όχι μόνο, μοναδική “ηλιαχτίδα” φωτός ήταν η απόδοση και η εν γένει παρουσία του George Russell, ο οποίος κατάφερε να τοποθετήσει την FW42 σε θέσεις που δεν άξιζε. Και παρά το ταλέντο του, ο Βρετανός πήρε την ευκαιρία λόγω της σχέσης του με την Mercedes, η οποία φρόντισε να “δικαιολογήσει” οικονομικά την απόφαση για την πρόσληψή του στην Williams, και όχι λόγω του ταλέντου του.

Ίσως και χωρίς να το έχουν αντιληφθεί πλήρως οι ιθύνοντές της, η Williams έχει μπει σε μία πορεία που οδηγεί σε αδιέξοδο. Έχει χάσει τη μαχητικότητα που την χαρακτήριζε ως ομάδα, και από την στιγμή που χαθεί το ανταγωνιστικό πνεύμα σε ένα περιβάλλον που είναι εκ των πιο ανταγωνιστικών στον πλανήτη, η επιστροφή είναι πολύ δύσκολη.

Η ομάδα χρειάζεται “κάτι” για να ταρακουνηθεί. Νέα ηγεσία; Ίσως. Προσθήκη τεχνικών; Σίγουρα. Αλλά και οδηγούς που επιλέγονται με βάση το ταλέντο τους. Με τους περιορισμούς που μπαίνουν στα μπάτζετ των ομάδων από το 2021, είναι φαινομενικά η τελευταία ευκαιρία της ομάδας να ανακάμψει. Τα χρήματα δεν θα μπορούν να αποτελούν βασική δικαιολογία, και η τεχνολογική και μηχανολογική καινοτομία μπορεί να παίξει πιο κρίσιμο ρόλο στην απόδοση εντός πίστας.

Ελπίδα όλων είναι η βρετανική ομάδα να αποκτήσει και πάλι σφυγμό, να παλεύει τουλάχιστον για βαθμούς και, γιατί όχι, και ακόμη πιο ψηλά. Γιατί αν δεν αλλάξει κάτι με τους νέους κανονισμούς, τότε το μέλλον ίσως να είναι ακόμη πιο δυσοίωνο από το παρόν.