Η ιστορία της Toyota στη Formula 1 μπορεί να χαρακτηριστεί με μία πολύ απλή αντίθεση: πολλά λεφτά, μικρή επιτυχία. Όταν ο ιαπωνικός κολοσσός αποφάσισε να αφήσει το παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλι και τους αγώνες αντοχής για να μπει στην F1, δεν υπήρχε αμφιβολία ότι η Toyota είχε έναν και μόνο στόχο: νίκες και πρωταθλήματα, όπως ακριβώς συνήθιζε να στοχεύει (και να πετυχαίνει) όπου συμμετείχε.
Βέβαια όπως αποδείχθηκε, τα λεφτά δε φέρνουν … την επιτυχία, και το 2009 η ιαπωνική εταιρία αποχώρησε από το σπορ. Οι λόγοι της αποτυχίας της Toyota είναι πολλοί και δύσκολοι να εξηγηθούν σε λίγες γραμμές, και δεν αποτελούν εξάλλου και θέμα του παρόντος κειμένου.
Θέμα μας είναι η Toyota ΤF105, το πιο επιτυχημένο μονοθέσιο της ομάδας στη σύντομη ιστορία της στην F1, που το 2005 έδωσε στην Toyota την τέταρτη θέση στο πρωτάθλημα κατασκευαστών. Αποτέλεσε όμως και χαμένη ευκαιρία για την Toyota, ακριβώς γιατί με κάποιους διαφορετικούς χειρισμούς θα μπορούσε να αποδειχθεί ακόμη πιο πετυχημένο.
Το 2005 ξεκίνησε με μεγάλες αλλαγές για την ομάδα. Το οδηγικό δίδυμο ήταν εντελώς καινούριο και σαφώς ανωτέρου επιπέδου από το παρελθόν, με τους Jarno Trulli και Ralf Schumacher να φέρνουν εμπειρία από νίκες και καλύτερες ομάδες στους Ιάπωνες. Ο Trulli μάλιστα συμμετείχε στους τελευταίους αγώνες του 2004 με την Toyota μετά την περιπετειώδη αποχώρησή του από τη Renault (ελέω Briatore), και συνέβαλε σημαντικά στην εξέλιξη της ΤF105, φέρνοντας πολλές λύσεις από τα μονοθέσια της Renault. Μια ακόμη σημαντική προσθήκη ήταν η ανάληψη της θέσης του τεχνικού διευθυντή από τον Mike Gascoyne το 2004, ο οποίος επίσης έφερε εμπειρία στην ομάδα και είχε υπό την επίβλεψή του τη δημιουργία και την εξέλιξη του ιαπωνικού μονοθεσίου, ενώ τη σχεδίαση του ανέλαβε ο Gustav Brunner.
Με νέους κανονισμούς να τίθενται σε ισχύ για το 2005, όπως η μείωση της αεροδυναμικής απόδοσης κατά 25% (μέσω υπερυψωμένης μπροστά αεροτομής και αλλαγών στην πίσω πτέρυγα και το διαχύτη), την υποχρεωτική διάρκεια ζωής δύο αγώνων για τους κινητήρες αλλά και την απαγόρευση αλλαγής ελαστικών στον αγώνα, όλες οι ομάδες «πονοκεφάλιασαν» για το πώς θα πετύχαιναν τον καλύτερο δυνατό συμβιβασμό μεταξύ απόδοσης-αντοχής/αξιοπιστίας. Έτσι πολλοί προέβλεψαν εκπλήξεις στη δυναμικότητα των ομάδων, και κάτι τέτοιο επιβεβαιώθηκε, με την Toyota να είναι μια από αυτές που επωφελήθηκαν από τις αλλαγές στους κανονισμούς.
Το νέο μονοθέσιο ήταν πιο ελαφρύ σε σχέση με το προηγούμενο, είχε πολύ καλύτερη αεροδυναμική απόδοση (σε αυτό συνέβαλε και η πλήρης χρήση της αεροδυναμικής σήραγγας στην Κολωνία, που ακόμη και σήμερα είναι από τις καλύτερες στον κόσμο), ενώ και μηχανικά σχεδόν τίποτα δεν παρέμεινε απαράλλαχτο. Αλλαγές έγιναν στον σχεδιασμό της ανάρτησης, την κατανομή του βάρους, όπως και επίσης στο σασί και την ακαμψία. Οι πιο εμφανείς διαφορές σε σχέση με την Tf104 βρίσκονταν στο πίσω μέρος του μονθεσίου, το οποίο έμοιαζε αρκετά με αυτό της Renault R24, κάτι μου μόνο τυχαίο δεν ήταν αν αναλογιστεί κανείς ότι οι Gascoyne και Trulli προέρχονταν από τη γαλλική ομάδα.
Στον τομέα του κινητήρα, η ομάδα κατάφερε να έχει την ίδια απόδοση με το 2004 παρά το γεγονός ότι έγιναν σημαντικές τροποποιήσεις για να επιτευχθεί διπλάσια διάρκεια ζωής των μηχανικών μερών. Ο RVX-05 όπως ονομαζόταν ήταν φυσικά V10 (2998 κ.ε και με περιεχόμενη γωνία 90 μοιρών), απέδιδε στην έναρξη της σεζόν 900 ίππους στις 19.000 στροφές/λεπτό, ενώ προς τα τέλη της σεζόν έφτασε κοντά και στους 950! Η Toyota εξάλλου ποτέ δεν είχε θέμα με την απόδοση και την αξιοπιστία των κινητήρων της, και η παράδοση συνεχίστηκε και το 2005, με την ομάδα να διαθέτει μία από τις καλύτερες κινητήριες μονάδες του grid. Οι μηχανικοί εστίασαν στην αξιοπιστία και τη μείωση του βάρους, ενώ συνεργάστηκαν στενότερα με τον τομέα του σασί ώστε η εξέλιξη και των δυο να είναι παράλληλη. Ο κινητήρας συνδυάστηκε με ένα νέο ελαφρύτερο 7-ταχυτο κιβώτιο ταχυτήτων (κατασκευής Toyota σε συνεργασία με την X-Trac), αποτελώντας δυνατό σημείο για την ομάδα.
Η σεζόν ξεκίνησε πολύ δυναμικά με τον Trulli να εκκινεί δεύτερος στους τρεις πρώτους αγώνες και να παίρνει δύο δεύτερες θέσεις σε Μαλαισία και Μπαχρέιν, ενώ είχε ακόμη ένα βάθρο στην Ισπανία και μία pole position στο «περιβόητο» αμερικανικό GP στην πίστα της Indianapolis. Ο Ιταλός σε γενικές γραμμές επισκίασε τον Ralf Schumacher καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν, παρά το γεγονός ότι ο Γερμανός είχε δύο βάθρα και μία pole στη Suzuka. O Ralf δεν μπορούσε να ακολουθήσει τον ρυθμό του Trulli ιδίως στα δοκιμαστικά, όμως στο τέλος της σεζόν με συνεχείς τερματισμούς στους βαθμούς – και κάποιες ατυχίες του Ιταλού – κατάφερε να τερματίσει 6ος στο πρωτάθλημα οδηγών, μία θέση μπροστά από τον team-mate του. Μελανό σημείο της σεζόν για τον Γερμανό ήταν το τρομακτικό του ατύχημα στα ελεύθερα δοκιμαστικά του Indy, όπου ένα κλαταρισμένο ελαστικό της Michelin τον έστειλε με πάρα πολλά χιλιόμετρα στον τοίχο. Ήταν η δεύτερη συνεχόμενη σεζόν που ο Ralf χτυπούσε σχεδόν στο ίδιο σημείο της πίστας, και ήταν τυχερός που απέφυγε κάποιον σοβαρό τραυματισμό.
Κοιτώντας το 2005 συνολικά για την Toyota, δύο πράγματα ήταν εμφανή. Αν και ξεκίνησε τη σεζόν ως το δεύτερο καλύτερο μονοθέσιο μετά τη Renault R25, όσο προχωρούσε το πρωτάθλημα η ομάδα έμεινε πίσω στην εξέλιξη, ενώ και η TF105B που παρουσιάστηκε στη Suzuka ήρθε αργά και δεν κατάφερε να αποτελέσει μεγάλο βήμα προόδου. Τόσο η McLaren όσο και η Ferrari ξεπέρασαν την ιαπωνική εταιρία, με την Toyota να μετατρέπεται από διεκδικητή του βάθρου στους πρώτους αγώνες σε διεκδικητή καλών τερματισμών στους βαθμούς. Επίσης, σε πολλούς αγώνες η ομάδα πήρε λάθος στρατηγικές αποφάσεις που της κόστισαν βαθμούς (όπως συνήθιζε πάντα άλλωστε – θυμηθείτε τον αγώνα του Μπαχρέιν το 2009 όπου Trulli και Glock εκκίνησαν 1-2), και γενικά έδειχνε να μην μπορεί να διαχειριστεί καλά την ξαφνική αύξηση της ανταγωνιστικότητάς της.
Εν κατακλείδι, η Toyota TF105 αποτέλεσε ένα σημαντικό βήμα προόδου για την Toyota, η οποία δυστυχώς δεν κατάφερε να την εκμεταλλευτεί στο έπακρο και έμεινε πίσω στη μάχη της συνεχούς εξέλιξης. Είχε έναν εξαιρετικό κινητήρα και καλούς οδηγούς, όχι όμως κορυφαίους και ικανούς για το κάτι παραπάνω. Ίσως αν στο τιμόνι της βρισκόταν κάποιος εκ των Alonso –Raikkonen – Michael Schumacher, η ομάδα να πανηγύριζε νίκες τουλάχιστον στο πρώτο μισό της σεζόν. Αλλά με τα αν δε γράφεται η ιστορία.
Τουλάχιστον, παραμένει νομίζω ένα από τα ομορφότερα μονοθέσια που είδα ποτέ στην F1, ενώ και το ουρλιαχτό του ιαπωνικού V10 ήταν πραγματικά αξέχαστο!
Toyota TF105
Σασί – Βάρος: ανθρακονημάτινο – 600 κιλά με οδηγό και υγρά
Κινητήρας: RVX-05
Kιβώτιο: 7ταχυτο, ηλεκτρο-υδραυλικό με σειριακή επιλογή ταχυτήτων
Καύσιμα: Esso
Φρένα: Brembo
Ελαστικά: Michelin
Συμμετοχές: 19
Πρωτάθλημα κατασκευαστών: 4η θέση, 88 βαθμοί
Βάθρα: 5 (2η θέση: Μαλαισία, Μπαχρέιν – 3η θέση: Ισπανία, Ουγγαρία, Κίνα)
Pole positions: 2 (Αμερική, Ιαπωνία)
Ταχύτεροι γύροι: 1 (Βέλγιο)
Και επειδή στο F1fan.gr ποτέ δεν συμβιβαζόμαστε και θέλουμε πάντα να προχωράμε μπροστά, μπορείς να μας ακολουθήσεις στο Facebook, και στο Instagram, όπως επίσης και να γραφτείς στο εβδομαδιαίο Newsletter μας!