Η έκφραση “τέλος εποχής” χρησιμοποιείται καταχρηστικά στην πληθώρα των περιπτώσεων – χωρίς να λαμβάνεται υπόψιν ότι υπάρχει για να χαρακτηρίζει λίγες και σπουδαίες καταστάσεις, η λήξη των οποίων αλλάζει πλήρως τα δεδομένα που επικρατούν σε μια ορισμένη συνθήκη για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Στον κόσμο της Formula 1, η παραπάνω έκφραση αρμόζει απόλυτα σε αυτό που συνέβη σαν σήμερα πριν από 25 χρόνια, στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας. Όταν δηλαδή, είδαμε για τελευταία φορά μαζί σε αγώνα του παγκοσμίου πρωταθλήματος δύο από τους σπουδαιότερους οδηγούς όλων των εποχών, η καριέρα των οποίων βάδιζε από κοινού για πολλά έτη – από κοινού μεν, απολύτως συγκρουσιακά δε.
Κανείς δεν μπορούσε να γνωρίζει ότι το βάθρο στο οποίο βρέθηκαν οι Senna και Prost στον τελευταίο αγώνα της σεζόν του 1993 θα ήταν και η τελευταία φορά που βλέπαμε κάποιον από τους δύο να γεύεται τη σαμπάνια των νικητών. Βέβαια, ίσως για τον Prost, ο οποίος είχε καιρό πριν ανακοινώσει το τέλος της σπουδαίας καριέρας του, πολλοί να είχαν συμφιλιωθεί με την ιδέα. Για τον Senna όμως, που επιτέλους θα οδηγούσε για τη Williams το 1994, κανείς δεν περίμενε τις εξελίξεις που του επιφύλασσε η μοίρα.
Και δεν ήταν απλώς η τελευταία φορά που βλέπαμε τους δύο να μοιράζονται το βάθρο, αλλά αυτό συνέπεσε και με μία σπάνια στιγμή – την τελική συμφιλίωσή τους, όταν ο Senna έδωσε τον χέρι του στον άνθρωπο που πριν από κάποιο διάστημα αρνούνταν ακόμη και να προφέρει τον όνομά του – τραβώντας τον μαζί του στο βάθρο με τη θέση “νο.1”. Όπως παραδέχθηκε αργότερα και ο ίδιος ο Prost, δεν περίμενε από τον Βραζιλιάνο μια τέτοια κίνηση, ιδιαίτερα από τη στιγμή που η δική του πρωτοβουλία για δημόσια ειρήνευση των σχέσεών τους στον προηγούμενο αγώνα είχε πέσει στο κενό.
Τις χειραψίες και τις σαμπάνιες του βάθρου διαδέχθηκαν κάποιες διστακτικές φιλοφρονήσεις και χαμόγελα στη συνέντευξη τύπου, με τους δημοσιογράφους να μην μπορούν να καταλάβουν γιατί έτσι ξαφνικά οι δύο ορκισμένοι εχθροί άρχισαν να συμπεριφέρονται σαν δύο κανονικοί συνάδελφοι. Στο ενδιάμεσο διάστημα μέχρι το θάνατο του Senna οι δυο τους άρχισαν να επικοινωνούν ασυνήθιστα πολύ, ενώ κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει το: “Χαιρετισμούς στον φίλο μας Alain…Μας λείπεις” που είπε ο Senna μπροστά σε εκατομμύρια τηλεθεατές μέσα από το μονοθέσιό του, περιγράφοντας έναν γύρο της Imola για το γαλλικό τηλεοπτικό δίκτυο που κάλυπτε την F1….λίγες ώρες πριν αφήσει την τελευταία του πνοή στον τσιμεντένιο τοίχο της Tamburello.
Οι μάχες των δύο για νίκες και τίτλους επί μία τριετία μνημονεύονται ακόμη και σήμερα ως οι πιο σκληρές που έχει δει μέχρι τώρα ο μικρόκοσμος των μηχανοκίνητων σπορ – μάχες χωρίς όρια, με συγκρούσεις (εντός και εκτός πίστας), επικοινωνιακά παιχνίδια και φυσικά, σκληρές εκφράσεις εκατέρωθεν. Πολλοί έτσι πίστευαν ότι η συμφιλίωση των δύο δε θα ερχόταν ποτέ.
Κανείς δε θα μάθει γιατί ο Senna αποφάσισε ξαφνικά στην Αυστραλία να συμφιλιωθεί με τον Prost και να προσπαθήσει το επόμενο διάστημα να βελτιώσει τις σχέσεις του μαζί του, καλώντας τον μάλιστα να αγωνιστεί τελικά το 1994, καθώς όπως του είχε εκμυστηρευτεί δεν έβρισκε το κίνητρο να παλέψει με τους νέους οδηγούς που απέμεναν στο σπορ.
Ίσως, η πιο απλή εξήγηση να ήταν ότι και ο ίδιος είχε καταλάβει ότι μαζί με τον αγώνα εκείνη την ημέρα τελείωσε και μια ολόκληρη εποχή – τα ονόματα Senna και Prost δε θα ακούγονταν ποτέ ξανά μαζί στις πίστες της F1. Και ήταν τόσο άρρηκτα συνδεδεμένα, που χωρίς το ένα, έχανε και το άλλο την ουσία του…
Και επειδή στο F1fan.gr ποτέ δεν συμβιβαζόμαστε και θέλουμε πάντα να προχωράμε μπροστά, μπορείς να μας ακολουθήσεις στο Facebook, και στο Instagram, όπως επίσης και να γραφτείς στο εβδομαδιαίο Newsletter μας!
