Racing is in my blood

Ελληνιστί: «Οι αγώνες είναι στο αίμα μου». Όπως είχε πει και ο ίδιος ο Ayrton Senna, ο οποίος σαν σήμερα, πριν από 28 χρόνια, άφηνε την τελευταία του πνοή στα τσιμέντα της Tamburello, οι αγώνες ταχύτητας ήταν αυτοί που του έδιναν ζωή, ήταν απερίσπαστο κομμάτι του DNA του. Και σαν άτιμο παιχνίδι της τύχης, ήταν αυτοί που του στέρησαν πρόωρα την παρουσία του σε αυτόν τον πλανήτη.

Κάθε χρόνο, την Πρωτομαγιά, επανέρχεται στη μνήμη το ίδιο τραγικό συμβάν, ο πιο διάσημος θάνατος στην ιστορία των αγώνων ταχύτητας. Αλλά και ένα τριήμερο στο οποίο, ο «θεός των αγώνων» δεν ήταν παρών – ακόμη ένας οδηγός τραυματίστηκε σοβαρά, ακόμη ένας σκοτώθηκε ακαριαία, πολλοί θεατές τραυματίστηκαν στις κερκίδες από θραύσματα, ενώ και μηχανικοί των ομάδων τραυματίστηκαν από έναν «αδέσποτο» τροχό στα pits. Ναι, όλα τα προηγούμενα συνέβησαν πραγματικά. Η Imola το 1994 ήταν απλά ένα τριήμερο στο οποίο ό,τι μπορούσε να πάει στραβά, πήγε.

Η θλίψη του Senna για τον χαμό του Roland Ratzenberger ήταν εμφανής σε όλους όσους τον γνώριζαν καλά. Αλλά και στους τηλεθεατές, όταν ο Βραζιλιάνος στο grid πριν τον αγώνα δεν φορούσε το κράνος του, σε μία σπάνια στιγμή για τον ίδιο – οι κάμερες τον έδειχναν επί πολλά λεπτά να κοιτάει μελαγχολικός στον ορίζοντα, σαν να γνώριζε ότι δεν επρόκειτο να σηκωθεί ξανά ζωντανός από την FW16. Όσο ανατριχιαστικό και αν ακούγεται αυτό, η εικόνα του Βραζιλιάνου λίγο πριν την έναρξη του αγώνα ήταν ενός ανθρώπου χαμένου στις σκέψεις του, οι οποίες μόνο θετικές δεν ήταν.

Η ματωμένη αυστριακή σημαία που βρέθηκε μέσα στο μονοθέσιό του μετά το θανατηφόρο του ατύχημα ήταν η απόδειξη ότι ο Senna ήθελε να κερδίσει για τον Roland. Για να τιμήσει τον αδικοχαμένο συνάδελφό του, ο οποίος δεν πρόλαβε καν να αποδείξει το ταλέντο του στην Formula 1.

Λίγο πριν το μοιραίο, χαμένος στις σκέψεις του…

Το τέλος του Senna έσπειρε θλίψη σε ολόκληρο τον πλανήτη. Στην χώρα του, στην οποία λατρευόταν ως «θεός» (σκεφτείτε ότι για τους Βραζιλιάνους, ο Senna είναι μεγαλύτερος του Pele), κηρύχθηκε τριήμερο εθνικό πένθος, ενώ κηδεύτηκε με τιμές αρχηγού κράτους. Η Formula 1 μπήκε σε μία περίοδο έντονης αμφισβήτησης και εσωτερικών διεργασιών, θετική απόρροια της οποίας ήταν η αέναη προσπάθεια για βελτίωση της ασφάλειας, τα αποτελέσματα της οποίας είναι εμφανή έκτοτε σε κάθε ευκαιρία.

Εσωστρεφής και πολλές φορές απόμακρος, ο Senna είχε ως μοναδικό στόχο να πετύχει στους αγώνες. Όταν του δόθηκε η ευκαιρία ως παιδί να οδηγήσει το αυτοσχέδιο καρτ που του ετοίμασε ο πατέρας του, ο Βραζιλιάνος βρήκε το νόημα της ζωής του – την ταχύτητα. Ακόμη και όταν οι γονείς του προσπάθησαν να τον στρέψουν στην οικογενειακή επιχείρηση (γόνος εύπορης οικογένειας γαρ), ο Senna αρνήθηκε να ενδώσει, επιλέγοντας όχι την εύκολη λύση, αλλά την προσπάθεια να πετύχει στον αδυσώπητο κόσμο των αγώνων. Εγκαταλείποντας οικογένεια και πατρίδα και μετακομίζοντας χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στην Αγγλία.

Όταν έφτασε στην Formula 1, έχοντας προηγουμένως κυριαρχήσει σε όλες τις μικρότερες κατηγορίες, ο Βραζιλιάνος έδειξε γιατί ήταν καταδικασμένος να πετύχει. Απόλυτος στις απαιτήσεις του και σκληρός όταν χρειαζόταν, δεν άφηνε τίποτα στην τύχη. Από τις διαπραγματεύσεις του με τις ομάδες για τις οποίες οδηγούσε, μέχρι τις ρυθμίσεις του μονοθεσίου του. Σε συνδυασμό με το φυσικό του ταλέντο, ο Senna έδειξε ήδη από το 1984 και την άσημη Toleman ότι δεν ήταν κάποιος τυχαίος.

Η συνέχεια γνωστή. Ακολούθησε η Lotus και στη συνέχεια η McLaren, με την οποία ο Senna συνέδεσε άρρηκτα το όνομά του. Τα τρία πρωταθλήματα, οι 41 νίκες και οι 65 pole positions είναι απλώς νούμερα, για έναν οδηγό του οποίου η επιρροή στο σπορ δεν μπορεί να περιοριστεί σε στείρους αριθμούς.

Το Monaco του 1984, το Estoril του 1985, οι κατατακτήριες στο Πριγκηπάτο του 1988, το Interlagos το 1991, το Donington του 1993 (και τόσα άλλα), αποδεικνύουν πέρας πάσης αμφιβολίας γιατί ο Senna δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Γιατί το ταλέντο του ξεχείλιζε από το κόκπιτ, κάνοντας πάμπολλες φορές τους αντιπάλους του (ακόμη και Παγκόσμιους Πρωταθλητές), να μοιάζουν λίγοι.

Η πιο ηρωική στιγμή του Senna – εντός έδρας νίκη, Interlagos 1991, με κολλημένη την 6η ταχύτητα

Όπως είπε και ο Martin Brundle, στο αφιέρωμα του Top Gear για τον Senna, «όταν βλέπαμε την λαμπερή McLaren και το κατακίτρινο κράνος του Ayrton Senna στον καθρέφτη μας (στις κατατακτήριες), απλώς κάναμε στην άκρη – κανείς δεν ήθελε να σχολιάζεται ως αυτός που κατέστρεψε τον γύρο τον οποίο περίμενε όλος ο κόσμος της Formula 1».

Ακόμη και αν έζησε μόλις 34 χρόνια, η μνήμη του και τα κατορθώματά του δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Ακριβώς γιατί ήταν ο οδηγός στον οποίο όλοι θα ήθελαν να μοιάσουν. Αν δεν το πιστεύετε, απλώς δείτε τις δηλώσεις μερικών μόνο από τους τωρινούς οδηγούς του grid.

Βάζοντας την προσωπική του ζωή σε δεύτερη μοίρα για να αφοσιωθεί στους αγώνες, ο Senna ζούσε και ανέπνεε για να οδηγεί, κυνηγώντας και το τελευταίο χιλιοστό του δευτερολέπτου. Μετενσάρκωνε πλήρως το “Racing is in my blood”, το έκανε τρόπο ζωής.

Μίας ζωής σύντομης, αλλά γεμάτης επιτυχίες και κατορθώματα – ως γνήσιος αν θέλετε, Ήρωας.