Niki Lauda – Ο άνθρωπος που γύρισε από την κόλαση

Η F1 είχε και θα έχει οδηγούς που ξεχωρίζουν.  Λίγοι όμως έχουν καταφέρει να μείνουν στη μνήμη του κοινού ακόμα και δεκαετίες μετά την τελευταία τους εμφάνιση στις πίστες του κόσμου. Ο Niki Lauda σίγουρα είναι ένας από αυτούς, όχι μόνο γιατί είναι ένας από τους σπουδαιότερους πιλότους όλων των εποχών, ένας αληθινός Πρωταθλητής, αλλά και γιατί είναι ένας αληθινός Πρωταθλητής της ζωής!

Ο Niki Lauda (Andreas Nikolaus Lauda) γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1949 στη Βιέννη της Αυστρίας. Αν και προερχόταν από μια εύρωστη οικογένεια, γνωστή στη χώρα για τις επιχειρηματικές και πολιτικές της δραστηριότητες, και θα μπορούσε άνετα και ο ίδιος να ακολουθήσει την ίδια σίγουρη και άνετη πορεία,  o Niki είχε άλλα σχέδια στο μυαλό του – να γίνει επαγγελματίας οδηγός αγώνων. Ένας «χαραμοφάης», όπως πίστευε η οικογένειά του!

Παρά τις έντονες αντιρρήσεις των οικείων του, ο νεαρός Niki άρχισε να εμπλέκεται με τον κόσμο των αγώνων. Τα πρώτα του βήματα ήταν δειλά, και αφορούσαν κυρίως συμμετοχή σε αγώνες με sport αυτοκίνητα και μονοθέσια της Formula Vee μέχρι το 1970. Δεν είχε όμως καταφέρει ακόμη να γίνει γνωστός στον κύκλο των αγώνων, και άρχισε να κατανοεί ότι για να μπει στο προσκήνιο πρέπει να ακολουθήσει άλλη τακτική. Ο 21χρονος τότε δαιμόνιος Αυστριακός, έκανε κάτι αρκετά παρακινδυνευμένο – γνωρίζοντας ότι η μόνη λύση για να μπει στο διεθνές προσκήνιο ήταν να συμμετάσχει σε ένα Πρωτάθλημα μονοθεσίων με απήχηση, αποφάσισε να πάρει δάνειο ώστε να αγοράσει μία θέση στην ομάδα της March στη F2, ελπίζοντας ότι με την απόδοσή του θα καταφέρει να πείσει την ομάδα αυτή ή κάποια άλλη να του εμπιστευτεί μια θέση πληρωμένου οδηγού. Η παρουσία του τη σεζόν του 1971 ήταν καλή, με αποτέλεσμα  να συνδυάσει τη F2 με τη συμμετοχή του στο πρωτάθλημα της F1 το 1972! Όπως παραδέχθηκε ο ίδιος χρόνια αργότερα, ήταν μια “do or die” κίνηση το να δανειστεί για να τρέξει, είχε όμως μεγάλη πίστη στις ικανότητές του και στο ότι θα μπορέσει να εντυπωσιάσει. Μάλιστα δε δίστασε να ξαναδανειστεί για να πάει στη BRM το 1973, ελπίζοντας ότι με ένα πιο ανταγωνιστικό αυτοκίνητο θα μπορούσε να δείξει τι πραγματικά άξιζε.

Χρεωμένος μέχρι το λαιμό, ο Lauda μπόρεσε να πάρει μία 5^η θέση στο βελγικό GP, σκοράροντας έτσι τους 2 πρώτους βαθμούς του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι η φήμη για τις τεχνικές ικανότητες και γνώσεις του άρχιζε να διαδίδεται στον κόσμο της F1, με αποτέλεσμα να αρχίσει να μπαίνει στο ραντάρ ισχυρότερων ομάδων.

Τότε, συνέβη κάτι που ούτε ο ίδιος ο Lauda δεν περίμενε. Του προτάθηκε μια θέση οδηγού στη Ferrari, με τον ίδιο τον Enzo να μεθοδεύει την έλευση του στο Maranello μαζί με τον team-mate του στη BRM, Clay Regazzoni. Πολλοί αμφισβήτησαν την επιλογή του Lauda για μια ομάδα όπως η Ferrari. Πώς ήταν δυνατόν ένας οδηγός που πλήρωσε για να μπει στην F1 και είχε μόλις δύο βαθμούς στο όνομά του, να επιλεγεί για την πιο φημισμένη ομάδα του grid;

Με ένα συμβόλαιο που του επέτρεπε να πληρώσει τα χρέη του, το άστρο του Niki έλαμψε. Το 1974 κατέλαβε την 4^η θέση στο Πρωτάθλημα παίρνοντας δύο νίκες και 6 pole positions (δείχνοντας απειρία είναι η αλήθεια σε κρίσιμες στιγμές), ενώ το 1975 κατέκτησε το πρώτο του Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με σχετική άνεση! Ο Lauda έφερε νέα ήθη στο Maranello, κάνοντας χιλιάδες χιλιόμετρα δοκιμών και πιέζοντας συνεχώς την ομάδα να βελτιώνεται. Ο αυστηρός και τελειομανής Lauda κατάφερε να κάνει τους ανοργάνωτους (και αλαζόνες) Ιταλούς να χορεύουν στο δικό του ρυθμό.

Η σεζόν 1976 ξεκίνησε με όλα να δείχνουν ότι ο Lauda συνέχιζε με κεκτημένη ταχύτητα από εκεί που σταμάτησε το 1975, αποδεικνύοντας ότι και πάλι ήταν το βασικό φαβορί για τον τίτλο (5 νίκες, 2 δεύτερες θέσεις και μία τρίτη στους 9 πρώτους αγώνες). O James Hunt με τη McLaren ήταν ανταγωνιστικός, όμως δεν είχε τη σταθερότητα του Αυστριακού και αντιμετώπισε και αρκετά προβλήματα αξιοπιστίας στην M23 του.

Έτσι φτάσαμε στο γερμανικό GP στο Nurburgring, στην «Πράσινη Κόλαση». Ήταν 1^η Αυγούστου του 1976 όταν ο Niki Lauda έχασε τον έλεγχο της Ferrari του σε μια γρήγορη αριστερή στροφή και χτύπησε στην μπαριέρα. Το μονοθέσιο έκανε γκελ και βρέθηκε να βρίσκεται στη μέση της πίστας τυλιγμένο στις φλόγες, όπου χτυπήθηκε από τους Harald Ertl και Brett Lunger. Ο Lauda είχε τις αισθήσεις του, όμως υπέστη σοβαρά εγκαύματα στο σώμα του και κυρίως στο πρόσωπό του παραμορφώνοντάς τον για πάντα, καθώς στη σύγκρουση είχε χάσει και το κράνος του. Τελικά κατάφεραν να τον βγάλουν από το αυτοκίνητο και να μεταφερθεί στο νοσοκομείο, όπου έπεσε σε κώμα λόγω των  τοξικών αερίων που εισέπνευσε στο ατύχημα.

Αν και πολλοί τον είχαν ξεγράψει (η ομάδα του είχε ήδη προσλάβει τον αντικαταστάτη του, Carlos Reutemann), ο Lauda δείχνοντας σιδερένιο θάρρος και θέληση ανέκαμψε και επέστρεψε στους αγώνες στο ιταλικό GP,όπου πήρε μια απίστευτη τέταρτη θέση. Αυτό συνέβη μόλις 42 ημέρες μετά το παρ’ ολίγον θανατηφόρο ατύχημά του, και με αίματα να τρέχουν στο πρόσωπό του από τις πληγές και τις πλαστικές που δεν είχαν επουλωθεί πλήρως.

Παρά τα όσα είχαν συμβεί, ο Lauda είχε ακόμη τον πρώτο λόγο για το Πρωτάθλημα πηγαίνοντας στον τελευταίο αγώνα της σεζόν, στο Fuji. Λόγω των κάκιστων καιρικών συνθηκών, ο Αυστριακός αποφάσισε να αποσυρθεί από τον αγώνα, δίνοντας στην ουσία το Πρωτάθλημα στον Hunt. « Κοιτώντας το τόσα χρόνια μετά το μετανιώνω. Αλλά στην πίστα έτρεχαν ποτάμια, και μετά απ’ όσα μου συνέβησαν, αποφάσισα να σταματήσω. Δεν μπορούσα να ξέρω ότι αργότερα ο καιρός θα βελτιωνόταν» είπε ο Niki σε συνέντευξή του σχεδόν τρεις δεκαετίες αργότερα.

Το 1977 ήρθε το δεύτερο Πρωτάθλημα για τον Lauda, και πάλι στο τιμόνι μιας Ferrari. Καθώς όμως οι σχέσεις του με τη Scuderia είχαν χαλάσει ανεπανόρθωτα, κυρίως λόγω της αντιμετώπισης που είχε μετά το ατύχημά του την προηγούμενη σεζόν ( υπογραφή Reutemann και κριτική από τον Enzo Ferrari μετά την απόσυρση στο Fuji), o Niki έφυγε από την ιταλική ομάδα δύο αγώνες πριν το τέλος της σεζόν.

Για το 1978 εντάχθηκε στην ομάδα της Brabham του Bernie Ecclestone, παίρνοντας και ένα παχυλότατο συμβόλαιο. Πανηγύρισε 2 νίκες, με τη σημαντικότερη να είναι αυτή στο σουηδικό GP στο Anderstop, όπου αγωνίστηκε με το «Fan Car», το οποίο διέθετε στην ουσία έναν τεράστιο «ανεμιστήρα» στο πίσω μέρος του, παράγοντας τρομερή κάθετη δύναμη. Το μονοθέσιο αυτό ξεσήκωσε αντιδράσεις και στην ουσία απαγορεύτηκε αμέσως μετά. H Brabham BT-46 έπασχε πάντως από αναξιοπιστία, με το Lauda να εγκαταλείπει σε 9 αγώνες. Έμεινε στην ομάδα και για το 1979, ήταν όμως εμφανές ότι ο Αυστριακός είχε χάσει το ενδιαφέρον του και ανακοίνωσε την απόσυρσή του δύο αγώνες πριν ολοκληρωθεί η χρονιά.

«Όσο πιο πολύ βρίσκεσαι στους αγώνες, τόσο πιο βαρετό είναι. Γνωρίζεις τους πάντες και τα πάντα. Όλα είναι τα ίδια. Χρειάζεσαι λοιπόν ένα ειδικό κίνητρο. Όταν είσαι 25 χρονών και ξεκινάς, έχεις κίνητρο γιατί θες να τα κερδίσεις όλα. Οδηγάς με την καρδιά και το μυαλό. Αν δεν έχεις την καρδιά, το συναίσθημα, δεν πας πουθενά» είπε ο Lauda.

Μετά την αποχώρησή του από το άθλημα, ασχολήθηκε με την αεροπορική εταιρία που είχε ιδρύσει, την Lauda Air, αλλά και με άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες.

Όλα όμως άλλαξαν και πάλι το 1982, όταν ο Lauda βρέθηκε σε κάποια grand prix ως τηλεοπτικός σχολιαστής. Τότε κάτι αντιστράφηκε μέσα του όπως είπε ο ίδιος, και άρχισε να αισθάνεται ότι ήθελε να επιστρέψει (βέβαια παραδέχθηκε και ότι χρειαζόταν και έναν καλό μισθό, καθώς η επένδυση που είχε κάνει στη Lauda Air δεν ήταν απολύτως πετυχημένη). Ως διά μαγείας, ήρθε η πρόταση από τον Ron Dennis να κάνει ένα τεστ με τη McLaren. Η δοκιμή ήταν πετυχημένη και στον Lauda προσφέρθηκε αρχικά συμβόλαιο για 4 αγώνες, το οποίο θα ανανεωνόταν αν ήταν ανταγωνιστικός και έπαιρνε νίκες. Ο Niki νίκησε στον 3^ο αγώνα μετά την επιστροφή του, στο Long Beach, ενώ νίκησε και στο Brands Hatch. Τις καλές εμφανίσεις του 1982 συνέχισε και το 1983, παρ’ ότι η McLaren είχε επικεντρωθεί πλήρως στο 1984 και τον turbo κινητήρα της TAG-Porsche.

Όπως αποδείχθηκε πάντως, δικαίως προέβη σε αυτήν την απόφαση. Με 12 νίκες σε 16 αγώνες, οι Lauda και Prost διέλυσαν τον ανταγωνισμό, ενώ ο 35χρονος τότε Lauda πήρε τον τρίτο και τελευταίο τίτλο του στην F1 με διαφορά μόλις μισού βαθμού! Αν και δεν είχε την ταχύτητα του Prost στις δοκιμές, αφοσιωνόταν  πλήρως στην απόδοση στον αγώνα και βρισκόταν πάντα στη μάχη. Σταθερός και με λιγότερες εγκαταλείψεις από τον Prost, πήρε όπως δήλωσε το δυσκολότερο Πρωτάθλημα της καριέρας του. «Ήταν πολύ δύσκολο γιατί ο Prost ήταν πάντα πιο γρήγορος από εμένα στις δοκιμές, όταν είχαμε αυτόν το χαζό κανόνα που στις κατατακτήριες είχες 1200 άλογα και στον αγώνα 600. Άντεχε καλύτερα από εμένα τις πιέσεις. Έτσι ό,τι και αν έκανα, ήμουν μονίμως 3 με 5 δέκατα πιο αργός. Γι’ αυτό είπα στον εαυτό μου να επικεντρωθώ στους αγώνες και ρύθμιζα το μονοθέσιό μου για να αποδίδει στον αγώνα».

Μετά από μια αδιάφορη σεζόν το 1985, o Αυστριακός αποφάσισε να αποσυρθεί οριστικά από την ενεργό δράση, κλείνοντας μια αξιοζήλευτη καριέρα και αφήνοντας ανεξίτηλο το σημάδι του στο σπορ.

Βέβαια, συνέχισε και αργότερα να ασχολείται με την F1, καθώς το 1993 ανέλαβε το ρόλο του συμβούλου στη Ferrari, ενώ το 2001 ανέλαβε το ρόλο του διευθυντή της ομάδας της Jaguar. Σήμερα είναι μη εκτελεστικός Πρόεδρος του αγωνιστικού τμήματος της Mercedes, ενώ συνεχίζει να είναι και σχολιαστής στο RTL.

Όλα αυτά τα χρόνια πάντως, ο Niki Lauda δεν άλλαξε καθόλου. Παρέμεινε αληθινός, ενώ συνεχίζει να λέει τη γνώμη του όντας αφοπλιστικά ειλικρινής, είτε αυτή αρέσει είτε όχι. Έχει ένα ιδιαίτερο χιούμορ (ακόμη λέει ότι ψάχνει … το αυτί του στο Nurburgring!), ενώ ήταν και ο πρώτος «μοντέρνος» οδηγός GP, καθώς, ενώ στα 70s οι περισσότεροι οδηγοί κάπνιζαν και δεν νοιάζονταν ιδιαίτερα για τη φυσική τους κατάσταση, αυτός προπονούνταν σκληρά και προσπαθούσε να είναι τέλειος σε κάθε τομέα γύρω από την οδήγηση. Ακραία τελειομανής και με αυτοπεποίθηση, έθεσε νέα στάνταρ για όσους οδηγούς GP ακολούθησαν. Μπορεί σε καθαρό ταλέντο να υπήρξαν και καλύτεροι Πρωταθλητές, κανείς όμως δεν ξεπέρασε καταστάσεις σαν αυτές που ξεπέρασε ο Lauda. Κανείς δεν πήγε στην κόλαση και γύρισε.

Στατιστικά στοιχεία

Συμμετοχές  177 (171 εκκινήσεις)

Πρωταθλήματα 3 ( 1975 , 1977 , 1984 )

Νίκες  25

Βάθρα  54

Βαθμοί  420,5

Pole positions  24

Tαχύτεροι γύροι   24