Fernando Alonso – Το αναπόφευκτο αντίο

Η ανακοίνωση της αποχώρησης του Fernando Alonso από την F1 δεν αποτέλεσε έκπληξη… Ίσα ίσα, ιδιαίτερα από πέρυσι, έμοιαζε απλώς ως θέμα χρόνου να έρθει η συγκεκριμένη στιγμή – η στιγμή που ακόμη ένας από την ‘παλιά φρουρά’ του grid θα αναζητούσε ένα διαφορετικό μέλλον.

Τα χρόνια στην Renault ήταν τα πιο επιτυχημένα για τον Alonso

Ο Fernando Alonso σίγουρα δεν πέρασε απαρατήρητος από το σπορ. Το απολύτως αντίθετο μάλιστα. Σε θαυμαστές και φανατικούς ‘πολέμιους’, ο Ισπανός έμεινε και μένει στην μνήμη ως ένας εκ των κορυφαίων οδηγών όλων των εποχών, και σίγουρα ο κορυφαίος στην εποχή που τελείωσε με την αποχώρηση του Michael Schumacher.

Έχοντας πάρει το βάπτισμα του πυρός με την άσημη Minardi στο μακρινό 2001, ο Ισπανός εντυπωσίασε αμέσως με την ταχύτητά του. Πάντα υπό την καθοδήγηση του Flavio Briatore, o Alonso μεγαλούργησε με την Renault στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, κατακτώντας δύο επί σειρά πρωταθλήματα τις σεζόν 2005 και 2006, έχοντας μάλιστα καταφέρει να κερδίσει τον σπουδαίο Michael Schumacher το 2006 – τον οδηγό, που όπως έχει δηλώσει πολλάκις στο παρελθόν, σεβόταν όσο κανέναν.

Η ταραχώδης συνύπαρξη με τον Lewis Hamilton ακολούθησε στην McLaren, από την οποία έφυγε ως εχθρός το 2007 για να επιστρέψει προσωρινά στην Renault, καθώς ο τελικός του προορισμός ήταν άλλος και είχε ήδη αποφασιστεί – το συμβόλαιο στην Ferrari ήταν ήδη υπογεγραμμένο για το 2010, μια συνεργασία που έδειχνε ονειρική τότε για τις δύο πλευρές.

Η νίκη στην Valencia από την 11η θέση το 2012 – μια νίκη που έμεινε στην ιστορία

Και μπορεί τελικά η πενταετής συνεργασία Alonso – Ferrari να μην επέφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα, εδραίωσε όμως τον Ισπανό ακόμη περισσότερο στη συνείδηση των φιλάθλων ως ενός εκ των κορυφαίων όλων των εποχών. Οι δύο οριακά χαμένοι τίτλοι του 2010 και του 2012, σίγουρα του αφήνουν πικρή γεύση, καθώς δεν μπόρεσε να γίνει πρωταθλητής με την πιο φημισμένη ομάδα του grid. Οι εμφανίσεις του όμως και οι νίκες με ένα συνήθως υποδεέστερο του ανταγωνισμού ‘κόκκινο αλογάκι’, προσέφεραν στους φιλάθλους αξέχαστες στιγμές οδηγικής τελειότητας, κάνοντας τον Ισπανό σε πολλές περιπτώσεις να φαίνεται τουλάχιστον ένα ‘κλικ’ πάνω από όλους τους ανταγωνιστές του.

Η σχέση αγάπης που ξεκίνησε το 2010 τελείωσε όμως με πικρία το 2014, με τον Alonso να κατηγορεί πλέον ανοιχτά την Ferrari ότι δεν μπορεί να του δώσει ένα μονοθέσιο αντάξιο του ταλέντου του. Η επιστροφή στην McLaren ήταν επίσης γεμάτη προσδοκίες το 2015, και πάλι όμως αυτές αποδείχθηκαν ανεδαφικές. Τα μόνα αξιομνημόνευτα γεγονότα της δεύτερης παρουσίας του Ισπανού στην ομάδα του Woking είναι τα αναρίθμητα team radios που αφήνει ‘κληρονομιά’ στις επόμενες γενιές, με την κορυφή της λίστας να κυριαρχείται από τις επιθέσεις στον κινητήρα της Honda. Θα ξεχαστεί άραγε ποτέ αυτό το ‘GP2 engine’;

Με την υπομονή του να έχει εξαντληθεί με την McLaren, η οποία παρά τις προσδοκίες είναι και φέτος σκιά του εαυτού της, ήταν δεδομένο ότι ο Ισπανός δεν θα ανεχόταν για πολύ ακόμη να δίνει μάχες για το αν θα βρεθεί ή όχι στην πρώτη δεκάδα. Είναι λογικό μετά από τις νίκες, τα βάθρα και τα πρωταθλήματα, η προοπτική άλλης μιας παρόμοιας σεζόν να μην ήταν ελκυστική.

Στα 17 χρόνια που βρέθηκε στην F1, o Alonso δε συμβιβάστηκε με τίποτα λιγότερο από την απόλυτη επιτυχία, και αυτό ήταν που ίσως τελικά του στοίχισε μια καριέρα πολύ μεγαλύτερη σε αριθμούς. Ο χαρακτήρας του, ο εγωισμός, οι ταραχές που προκαλούσε στις ομάδες που βρισκόταν και η παντελής έλλειψη υπομονής του, τον οδήγησαν σε λανθασμένες όπως αποδείχθηκαν αποφάσεις. Σε πολλές περιπτώσεις, αντί να στηρίξει την ομάδα του και να λειτουργήσει ως όφειλε ομαδικά, κατηγόρησε δημόσια ανθρώπους που θα έπρεπε να αντιμετωπίζει με σεβασμό, έχοντας δημιουργήσει την αντίληψη σε όλες τις ομάδες του grid ότι το όνομά του συνδέεται κατά κύριο λόγο με εσωτερικές διαμάχες και προστριβές… Αυτό πληρώνει τώρα, καθώς καμία εκ των τριών κορυφαίων ομάδων δεν θέλει να τον εντάξει στο δυναμικό της. Θα παραδεχθούν ότι ίσως είναι ο καλύτερος αυτήν την στιγμή, αλλά σε ένα από τα δικά τους μονοθέσια…; ‘Όχι, ευχαριστούμε’…

Το 2018 είναι ακόμη μία απογοητευτική σεζόν για τον Alonso με την McLaren

Αν και δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο επιστροφής στην F1 στο μέλλον, η αλήθεια είναι ότι όταν ένας οδηγός αποχωρήσει, πολύ δύσκολα επιστρέφει…. Και με δεδομένο ότι για να συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει η McLaren να γίνει εν μία νυκτί διεκδικήτρια νικών και βάθρων ως το 2020, το μονοθέσιο με τα διακριτικά ‘Fernando Alonso’ θα αποτελεί ένα φάντασμα από το παρελθόν.

Το triple crown είναι πλέον ο μοναδικός ρεαλιστικός στόχος για τον Alonso, ο οποίος κατά 99% μετακομίζει στην Αμερική το 2019. Αν κερδίσει και εκεί τον τίτλο στα Indycars και το Indy 500, θα μπορεί πλέον να ισχυρίζεται με αποδείξεις ότι είναι ο πιο ολοκληρωμένος οδηγός στη σύγχρονη εποχή του motorsport. Επιπλέον, φήμη και δόξα στην άλλη πλευρά του ατλαντικού μόνο οφέλη θα έχουν για τον ίδιο, ιδιαίτερα από τη στιγμή που δείχνει να ασχολείται όλο και πιο πολύ με επιχειρηματικές δραστηριότητες.

Ακόμη περισσότερο, για εμάς που μεγαλώσαμε βλέποντας Formula 1 στην ‘χρυσή εποχή’ των V10 στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, είτε τον συμπαθούσαμε είτε όχι, ο Alonso ήταν ένα από τα τελευταία κομμάτια του παζλ που απέμεναν για να μας συνδέουν με αναμνήσεις μιας άλλης, πιο ‘ρομαντικής εποχής’. Μένει πλέον μόνο ο Kimi, ο οποίος όμως αποτελεί εδώ και χρόνια σκιά του εαυτού του.

Όπως και να έχει πάντως, οι αναμνήσεις μένουν… και Fernando, σε ευχαριστούμε για αυτές.