Ayrton Senna και Ferrari

Είναι γνωστό σε όλους που ασχολούνται με τη Formula 1, ότι ο αείμνηστος Ayrton Senna ποτέ δεν οδήγησε για την Ιταλική ομάδα. Παρ’ όλ’ αυτά, και όπως διηγείται παρακάτω ο Cesare Fiorio, η Ferrari έφτασε πολύ κοντά στο να συνεργαστούν οι δύο αστέρες στον χώρο της Formula 1. Αν γινόταν κάτι τέτοιο η ιστορία της Formula 1 θα ήταν πολύ πιο διαφορετική. Και να η όλη ιστορία..

Δευτέρα, 9 Ιουλίου 1990. Η ομάδα της Ferrari συνέρχεται σιγά σιγά από τα πανηγύρια της κατάκτησης της 100ης νίκης της σε αγώνα Grand Prix. Την προηγούμενη μέρα στο Γαλλικό GP ο Alain Prost πέτυχε μια νίκη που θα σηματοδοτούσε την ανάκαμψη της ομάδας μέσα στη σεζόν. Ήταν η 3η νίκη του Γάλλου με Ferrari το 1990, πρώτη του χρονιά στην ομάδα. Το Ιταλικό μονοθέσιο ήταν η ξεχωριστή 641, το πρώτο και μοναδικό με ημιαυτόματο κιβώτιο, με τους ελέγχους των κυριότερων λειτουργιών στο τιμόνι και τον V12 που μπορούσε να αντικρίσει στα ίσα τον V10 της Honda.

Για την αναγέννηση της Ferrari, κύριος υπεύθυνος ήταν ο Cesare Fiorio, o sporting director της ομάδας, που κατάφερε να την κάνει να ορθοποδήσει μετά τον θάνατο του Enzo Ferrari και να την φέρει σε τροχιά πρωταθλήματος μετά από 4 χρόνια φτωχών αποτελεσμάτων.

Εκείνο το πρωί η διοίκηση της ομάδας έλαβε ένα fax. Από την άτακτη γραφή φαινόταν, ότι ο αποστολέας είχε χρησιμοποιήσει φορητή συσκευή, αλλά η υπογραφή του στο κάτω μέρος ήταν πασίγνωστη και καταφανής. Ayrton da Silva Senna.

Ο πρωταθλητής των δύο προηγούμενων ετών έγραφε στο fax, ότι ήταν πρόθυμος να προσφέρει τις υπηρεσίες του για την ομάδα του Maranello. Αυτό θα ήταν πράγματι το μεγαλύτερο νέο στον χώρο της F1 για χρόνια. Είχαν προηγηθεί όμως πολλά που πρέπει να δούμε.

Το 1989 η Ferrari αποφάσισε να οδεύσει προς την κορυφή της F1 και κύριος σκοπός ήταν να φέρει τους πιο δυνατούς οδηγούς και μηχανικούς, με άλλα λόγια να δημιουργήσει την υπέρ-ομάδα. Την σεζόν του 1989 στη Ferrari βρισκόταν ήδη ένα αξιόλογο group μηχανικών και δύο οδηγοί, μεγάλα ονόματα. O Nigel Mansell και ο Gerhard Berger. Στην McLaren, όμως, βρισκόταν αναμφισβήτητα οι δύο κορυφαίοι εκείνης της εποχής. Ο Alain Prost και ο Ayrton Senna.

Λίγες εβδομάδες μετά το διορισμό του, ο Fiorio έπεισε εύκολα τον τότε πρόεδρο της Ferrari, Piero Fusaro να τον χρηματοδοτήσει για την πραγματοποίηση των σκοπών του.

Πρώτος στόχος ήταν ο Alain Prost, που φαινόταν πιο ευκολόπιστος. Αυτό, γιατί οι σχέσεις του με την ομάδα της McLaren είχαν αρχίσει να φθίνουν και να περνάνε κρίση. Ο Ayrton Senna μονοπωλούσε το ενδιαφέρον της ομάδας τόσο μέσα, όσο και έξω από τις πίστες. O Γάλλος εύκολα πείστηκε και δήλωσε στο Paul Ricard το 1989, ότι θα οδηγεί την επόμενη χρονιά για την Ιταλική ομάδα. Το πρώτο μέρος του σχεδίου είχε επιτευχθεί..

Οι διαπραγματεύσεις με τον Senna όμως ήταν πιο δύσκολες. Παρ’ όλο που έδειχνε ενδιαφέρον να αγωνιστεί στη Ferrari, δεν μπορούσε να σπάσει το συμβόλαιό του με την ομάδα του Ron Dennis ως το τέλος του 1990.

Η φόρμα της Ιταλικής ομάδας πριν τα μέσα της σεζόν του 1990 δεν έδειχνε ότι συγκινούσε ιδιαίτερα τον Βραζιλιάνο. Η θέση του στην McLaren ήταν σίγουρη μέχρι και την Αυστραλία. Όσο για τη Ferrari, το 1990 έδωσε πλέον την “δεύτερη θέση” οδηγού στον Nigel Mansell, αγαπητό στο Ιταλικό κοινό μετά τις εμφανίσεις του “Il Leone” την προηγούμενη σεζόν.

Αν και ο μαχητικότατος Mansell με τον 3 φορές πρωταθλητή Prost φαινόταν καλή συνταγή για την κατάκτηση των πρωταθλημάτων ο Fiorio δεν είχε εγκαταλείψει τα σχέδια του για τον Senna. Ο Senna, όπως είπε ο Fiorio, δεν ήταν ασυγκίνητος στο θρύλο και στο όνομα Ferrari και έδειχνε ενδιαφέρον στο να οδηγήσει για την Ιταλική ομάδα το 1991.

Οι “σοβαρές” διαπραγματεύσεις είχαν αρχίσει νωρίς, για την ακρίβεια μετά το Βραζιλιάνικο GP (δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος) του 1990. Εκείνη τη Δευτέρα μετά το GP o ίδιος ο Senna κάλεσε τον Fiorio στη βίλα του στο Sao Paolo και για πολλές ώρες οι δυο τους διαπραγματευόταν τη νέα συμφωνία.

Στην επιστροφή του στην Ευρώπη ο Fiorio ήταν αισιόδοξος. Ο Senna δεν είχε υπογράψει κάτι επίσημα, αλλά είχε ομολογήσει μεγάλες πιθανότητες συνεργασίας. Η επόμενη τους επικοινωνία ήταν λίγο πριν το Γαλλικό GP το 1990. Συναντήθηκαν ξανά αυτή τη φορά στο Μονακό.

Οι συζητήσεις τους ήταν ακόμα πιο σοβαρές. Ο Fiorio είχε ένα σοβαρό ατού στη διάθεσή του. Στην Ferrari από το 1989 εργαζόταν ο Steve Nichols, υπεύθυνος για το σχεδιασμό της McLaren Mp4 – 4, του κυρίαρχου μονοθεσίου της σεζόν του 1988. Αυτό θα ήταν ένα καλοδεχούμενο στοιχείο για τον Senna. Αν υπήρχε κάτι που ενοχλούσε την συμφωνία, θα ήταν η δυσαρέσκεια της Marlboro να γίνει δευτερεύων χορηγός αντί της Nacional, όπως λογικά θα το απαιτούσε ο Senna. Αλλά, και αυτό το πρόβλημα θα μπορούσε να λυθεί, κατά τον Fiorio.

Ο Senna εκείνες τις μέρες του Ιουλίου είχε ζητήσει ένα μικρό χρονικό περιθώριο για να το σκεφτεί. Τα χρήματα προφανώς δεν ήταν ο κύριος λόγος. Αυτό που τον ανησυχούσε ήταν η δομή της ομάδας και ποιος θα ήταν ο υπεύθυνος για τον σχεδιασμό των μονοθεσίων.

Ανησυχούσε όμως ο Senna που θα αγωνιζόταν εναντίον του παλιού του team mate; Σε αυτό ακριβώς ήταν, που δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα, όπως τόνισε ο Fiorio.

Την ίδια Κυριακή ο Alain Prost νίκησε το Grand Prix του Paul Ricard και αυτό ήταν ο καταλύτης για την απόφαση του Senna να στείλει εκείνο το fax. Στο fax δηλωνόταν καθαρά, ότι θα δεχόταν να οδηγήσει για τη Scuderia Ferrari υπό έναν – δυο όρους για την σεζόν του 1991 με πιθανότητα και για το 1992.

Στο επόμενο Grand Prix, στο Silverstone, ο Prost πέτυχε την 3η συνεχόμενή του νίκη και όλα έδειχναν, ότι ο Senna πλέον θα θεωρούσε την Ferrari πρωταγωνίστρια ανάμεσα στις ομάδες της Formula 1. Εκεί όμως που όλα έδειχναν ρόδινα, όπως είπε ο Fiorio, τα πράγματα πήραν την κάτω βόλτα.

– “Στην αρχή όταν μου ανατέθηκε ο ρόλος του sporting director στη Ferrari, κανείς δε νοιαζόταν για την ομάδα. Όλοι φαινόταν να έλεγαν: “Δική σου δουλειά είναι, άρα και δικό σου πρόβλημα να την οργανώσεις”…Τώρα όμως, που η ομάδα βρισκόταν συνεχώς στο προσκήνιο, όλοι ήθελαν μερίδιο στην επιτυχία και δε σταματούσαν να χώνουν τη μύτη τους παντού, ενώ πρωτύτερα παρέμεναν στην αφάνεια.

Ένας τέτοιος, ήταν και ο Piero Fusaro, ένας μάλλον γραφειοκρατικός τύπος που δήθεν είχε πιστέψει, ότι είχε παραγκωνιστεί. Και έτσι ξαφνικά διαπίστωσε, ότι τα προβλήματα της Scuderia είχαν λυθεί και οι υπηρεσίες μου πλέον δεν ήταν αναγκαίες. Και μόλις έδειξα να παραπονιέμαι, ο Fusaro μου κήρυξε πόλεμο. Είχε την “φαεινή” ιδέα να σπείρει τη διχόνοια μεταξύ του Prost και εμένα, με σκοπό να διώξει στα σίγουρα τον Γάλλο από την ομάδα και να τον αντικαταστήσει με τον Senna.”..

Με το πέρασμα του χρόνου ο Prost έμαθε, ότι στην ομάδα θα ερχόταν ο Senna και όπως ήταν φυσικό, ένιωσε προδομένος με αποτέλεσμα να στραφεί εναντίον του Fiorio. Προφανώς θα είχε καταλάβει, ότι τη θέση του στην ομάδα θα την έπαιρνε ο Βραζιλιάνος.

Λίγο καιρό αργότερα, ήρθε και το τελειωτικό χτύπημα. Ο Fusaro είπε, ότι η υπόθεση με τον Senna δε θα προχωρήσει παρακάτω. Ο Βραζιλιάνος δε θα ερχόταν ποτέ να οδηγήσει για την ομάδα. Αυτό ήταν και η χαριστική βολή στον Fiorio, που πλέον ένιωθε σαν ηλίθιος μέσα στην ομάδα και κυριότερα προδομένος από αυτήν, παρά όλες του τις υπερπροσπάθειες.

Τα αθλητικά ΜΜΕ είχαν πει, ότι μάλλον το ναυάγιο της επικείμενης σχέσης μεταξύ Senna και Ferrari ήταν λόγω χορηγών, αλλά, με λόγια του Fiorio, η αλήθεια είναι ότι για ακόμη μια φορά η Ferrari είχε αφήσει τις εσωτερικές πολιτικές ίντριγκες να καταστρέψουν τα σχέδιά του.

Αργότερα μέσα στη σεζόν στη Ferrari επικράτησε αναβρασμός. Ειδικότερα μετά το Πορτογαλικό Grand Prix, όταν ο Mansell είχε στριμώξει τον team mate του στην εκκίνηση του αγώνα, επιτρέποντας τις McLaren του Senna και του Berger να περάσουν από δίπλα τους και μπροστά.

Ο Senna παρέμεινε στη McLaren, με την οποία και κέρδισε και το πρωτάθλημα το 1991. Ο Cesare Fiorio απολύθηκε πριν το Grand Prix του Καναδά το 1991 και στην ομάδα sporting director τέθηκε ο Claudio Lombardi και υπεύθυνος στα διοικητικά ο Pierro Lardi Ferrari.

Σαν να μην έφτανε αυτό, η ομάδα έδιωξε πριν τον τελευταίο αγώνα και τον ίδιο τον Alain Prost, που άφησε την Ferrari το 1991 χωρίς νίκη. Το 1992 η ομάδα βρισκόταν σε τραγελαφικά επίπεδα συναγωνισμού.

Από την ιστορία ξέρουμε ότι είχε προηγηθεί ο αγώνας στη Suzuka το 1990, όπου ο Senna στη πρώτη στροφή ποτέ δε σήκωσε το πόδι του από το γκάζι “καθαρίζοντας” ταυτόχρονα το Γάλλο, το θέμα τίτλου και “κάποιες παλιές υποθέσεις του με τον Prost” . Υπό αυτές πλέον τις συνθήκες, οι Prost και Senna δε θα μπορούσαν να αγωνιστούν ποτέ σαν ομόσταβλοι.

Αν δεν είχαν όμως προηγηθεί αυτοί οι εσωτερικοί αναβρασμοί στην Scuderia, ο Fiorio πίστευε, ότι το 1991 οι Senna και Prost θα οδηγούσαν πάλι μαζί. Όσο για τις σχέσεις, μεταξύ του Prost και του Fiorio, αυτές τελικά ξεκαθάρισαν και ο Fiorio εργάστηκε στην ομώνυμη ομάδα του Prost στα αργότερα χρόνια.

Όσο για τον Fiorio, το μόνο πράγμα που κράτησε μετά την απόλυσή του από την Ferrari ήταν εκείνο το fax …και είχε κάθε λόγο.

Ξενοφών Λειβαδιώτης