Μια γνώμη για το ντοκιμαντέρ του Michael Schumacher

Έχοντας δει από σήμερα το ντοκιμαντέρ που δημοσιεύτηκε στο Netflix για τη ζωή του Michael Schumacher, δεν είναι παρά επόμενο το να θες να γράψεις δύο αράδες για αυτή την “κλειδαρότρυπα” στη ζωή του Γερμανού πολυπρωταθλητή.

Σήμερα μόλις βγήκε στη δημοσιότητα το ντοκιμαντέρ που η πλατφόρμα του Netflix ετοίμαζε για πάνω από ένα χρόνο σχετικά με τη ζωή του Michael Schumacher και δεν υπήρχε περίπτωση να μην το δω με την πρώτη ευκαιρία.

Όχι ότι ήθελα να μάθω πράγματα για την καριέρα του Schumi, αυτά είναι γνωστά σε κάθε έναν που έστω και λίγο ασχολείται με τη Formula 1. Ήθελα ωστόσο να δω τον Michael πίσω από το μονοθέσιο, αυτό το άτομο που αρκετά σπάνια έκανε την εμφάνισή του. Επίσης, είχα την κρυφή ελπίδα για έστω ένα δείγμα σχετικά με την ανάρρωσή του μετά το ατύχημα που είχε το 2013.

Το ντοκιμαντέρ είναι αρκετά εύπεπτο και μικρό, έχοντας διάρκεια κάτω από τις 2 ώρες. Θα μου πεις “μα καλά, πως χώρεσαν 7 παγκόσμιους τίτλους και μια καριέρα 19 ετών μέσα σε 2 σκάρτες ώρες;”. Εκεί είναι και το πρώτο κλου της ιστορίας. Το μεγαλύτερο μέρος του ντοκιμαντέρ εστιάζει στην περίοδο 1991-2000, δηλαδή στην εμφάνιση του Michael στη F1, τους πρώτους του αγώνες, τα χρόνια της Benetton και τη ζωή στη Ferrari μέχρι τον τίτλο του με τη Scuderia το 2000.

Και η αλήθεια είναι πως αυτά είναι και τα πιο σημαντικά χρόνια για τον οδηγό Schumacher, καθώς μετά το “πρώτο” του με μια ομάδα ιστορική, που είχε να πιάσει στα χέρια της τις δάφνες ενός τίτλου από το 1979, όλα τα υπόλοιπα κύλισαν σαν νερό.

Στο κομμάτι το αγωνιστικό, το ντοκιμαντέρ δε σε κάνει σοφότερο, καθώς όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουμε τα κατορθώματα του Schumacher εντός πίστας. Εκεί που εστιάζει όμως είναι σε άλλα, πιο ευαίσθητα και λιγότερο φωτισμένα σημεία, φερειπείν το πως έφτασε στη Formula 1, πόσο δύσκολο ήταν στην οικογένειά του και τον ίδιο να χρηματοδοτήσουν τα πρώτα στάδια της καριέρας του, τη σχέση του με τον Ayrton Senna, το πώς διαχειρίστηκε τη Jerez του 1997 κ.λπ.

Το (πολύ σημαντικό) αλατοπίπερο στην όλη ιστορία δίνουν ορισμένες προσωπικότητες που δεν θα γινόταν να λείπουν από ένα τέτοιο ντοκιμαντέρ. Άτομα όπως ο Jean Todt και ο Ross Brawn (προς τιμήν τους, αναφέρονται στο ντοκιμαντέρ ως “φίλοι” χωρίς να συνοδεύονται από άλλο τίτλο), ο Flavio Briatore, ο Sebastian Vettel, ο Damon Hill, ο Mika Hakkinen, ο David Coulthard, ο Eddie Irvine, ο Luca di Montezemolo, ο Piero Ferrari και ο Bernie Ecclestone ανέδειξαν με τον καλύτερο τρόπο τις εκάστοτε πτυχές της καριέρας του Γερμανού.

Όλοι τους αναφέρθηκαν στο αστείρευτο ταλέντο του, την εργατικότητα μέχρι σημείου τελειομανίας του, την απαράμιλλη ανταγωνιστικότητα εντός πίστας και το “never-quit” mentality του. Είναι πραγματικά παρακαταθήκη το να αναφέρονται για τα κατορθώματά σου και τον χαρακτήρα σου με διθυράμβους άτομα με τα οποία κάποτε κοντραρίστηκες στα ίσα για τίτλους και αυτό ο Michael το κέρδισε επάξια.

Σαφώς δεν θα μπορούσαν να λείπουν και πιο δικά του άτομα όπως ο αδερφός του, Ralf Schumacher, ο πατέρας του, Rolf Schumacher, η γυναίκα του Corinna, τα παιδιά του Mick και Gina, η manager του, Sabine Kehm και ο Willy Webber, πρώην manager του. Όλες αυτές οι προσωπικότητες ήταν αναγκαίες ώστε να κατανοήσουμε λίγο καλύτερα τον άνθρωπο, τον σύζυγο, τον πατέρα Michael. Και τα κατάφεραν μπορώ να πω καθώς σίγουρα καθ’ όσο βλέπεις το ντοκιμαντέρ να εκτυλίσσεται, τα επίπεδα συναισθηματισμού ανεβαίνουν, ό,τι πάστα ανθρώπου και να είσαι.

Πλάνο με την οικογένεια Schumacher από το ντοκιμαντέρ του Netflix

Επιλογίζοντας, θέλω να τονίσω πως το ντοκιμαντέρ με κέρδισε και το συστήνω ανεπιφύλακτα. Προσωπικά, ποτέ δεν ήμουν σθεναρός υποστηρικτής του Schumi. Βλέπετε, πολλούς από τους τίτλους του τους κατέκτησε εναντίον της ομάδας που υποστηρίζω, οπότε η υποκειμενικότητα στην όλη συζήτηση βρήκε φως και μπήκε. Θα ήμουν παράφρων όμως αν δεν αναγνώριζα πως ο Schumi είναι με ουδεμία αμφιβολία ένας από τους πιο πετυχημένους οδηγούς στην ιστορία όλου του μηχανοκίνητου αθλητισμού, σίγουρα ο πιο αναγνωρίσιμος ως φιγούρα (πόσες φορές άλλωστε δεν έχουμε πει “νομίζει ότι είναι ο Schumacher αυτός;”) και κατά πολλούς, the greatest of all time.

Μου άφησε μια πικρή γεύση το τέλος του ντοκιμαντέρ μπορώ να πω. Από τον παρελθοντικό χρόνο των ρημάτων με τα οποία μιλούσε η οικογένειά του, καταλάβαινες πως έστω και υποσυνείδητα νιώθουν πως ο σύζυγος/πατέρας τους δεν είναι ακριβώς εκεί. Σίγουρα είναι εκεί, αλλά είναι “αλλιώς” όπως είπε και η Corinna. Και αυτό αρκεί για να κάνει τον καθένα να πιάσει το νόημα.

Γιατί βαθιά όλοι μας πιστεύαμε πως μια μέρα θα βλέπαμε τον Michael να κοντοστέκεται στην πόρτα του σπιτιού του με το χαρακτηριστικό χαμόγελο, δίπλα στην οικογένειά του. Η εικόνα αυτή δυστυχώς φαίνεται να γίνεται όλο και πιο θολή…

#KeepFightingMichael