Ferrari 641 – Ικανή για πρωτάθλημα, αλλά….

Όταν κάποιος αναφέρεται στη σεζόν του 1990 στην Formula 1, αναπόφευκτα το μυαλό του πάει κατευθείαν σε τρεις λέξεις – Senna, Prost, Suzuka. Πώς μπορεί να γίνει διαφορετικά άλλωστε;

Η σύγκρουση των δύο πρωταθλητών στην Suzuka ήταν το αποκορύφωμα της διετούς (ως τότε), ανελέητης κόντρας μεταξύ των κορυφαίων οδηγών της εποχής. Εκατέρωθεν κατηγορίες, παρασκηνιακά παιχνίδια και μάχες εντός πίστας χαρακτηρίζουν την σκληρότερη μέχρι σήμερα κόντρα στην ιστορία του σπορ, μία κόντρα που θα μνημονεύεται για όσο διάστημα ο μηχανοκίνητος αθλητισμός εξακολουθεί να υφίσταται.

Με την McLaren να διανύει από το 1988 παρέα με την Honda την καλύτερη περίοδό της στην Formula 1, πολλοί τείνουν να ξεχάσουν ότι το 1990 παραλίγο η βρετανική ομάδα να στερηθεί του σερί της.

Ο Alain Prost εγκατέλειψε την McLaren ως πρωταθλητής του 1989, και η απόφασή του να υπογράψει στην Ferrari έμοιαζε ως πισωγύρισμα. Εξάλλου, μπορεί η Ferrari 640 να έδειξε ταχύτητα στα χέρια των Mansell και Berger το 1989, έδειξε όμως και την συνηθισμένη για Ferrari της εποχής, αναξιοπιστία. Επιπλέον, ενώ η ομάδα της McLaren έμοιαζε ως «καλοκουρδισμένη» μηχανή επιτυχιών (παρά την κόντρα Prost-Senna), η Ferrari ταλαιπωρούνταν από εσωτερικές διοικητικές διαμάχες – μόλις ένας χρόνος είχε περάσει από τον θάνατο του χαρισματικού ηγέτη της, Enzo.

Με τον Senna να παραμένει στην McLaren ως ξεκάθαρο πλέον νούμερο 1, πολλοί είχαν βιαστεί να προβλέψουν ότι ο Βραζιλιάνος θα κατακτούσε με ευκολία τον δεύτερο τίτλο της καριέρας του. Λογάριαζαν όμως χωρίς τον Prost και την Ferrari.

Ο Γάλλος έκανε εξαρχής ξεκάθαρες τις προθέσεις του στην ομάδα, απολαμβάνοντας ένα ηγεμονικό συμβόλαιο και παραγκωνίζοντας πλήρως όσο κυλούσε η σεζόν τον Nigel Mansell. Έτσι, ο Prost κατάφερε να κάνει όλη την ομάδα να περιστρέφεται γύρω από τον ίδιο. Ήταν εξάλλου ένας τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, που κουβαλούσε μαζί του την εμπειρία της McLaren, της πιο επιτυχημένης ομάδας της περιόδου.

Με την Ferrari να απολαμβάνει έτσι μετά από πολλά χρόνια το προνόμιο να έχει τον πιο πρόσφατο παγκόσμιο πρωταθλητή στις τάξεις της, το μόνο που έλειπε ήταν ένα γρήγορο – και συνάμα αξιόπιστο – μονοθέσιο. Ήτοι, η Ferrari 641 (F1-90).

Βασισμένη σε μεγάλο βαθμό στην Ferrari 640 του 1989, η οποία είχε σχεδιαστεί από τον κορυφαίο John Barnard, η 641 ακολουθούσε την ίδια σχεδιαστική φιλοσοφία με την προκάτοχό της. Χαμηλό αμάξωμα, καθαρές γραμμές και ένα καινοτόμο για την εποχή, ημι-αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων 7 σχέσεων.Το οποίο, αν κατάφερνε να λειτουργήσει σωστά, αποτελούσε μία τεράστια καινοτομία, που συνάμα γλίτωνε χρόνο και κόπο στους οδηγούς.

Επιπλέον, κλασικά για την Ferrari, το μονοθέσιο κινούνταν από έναν πανίσχυρο, 12κύλινδρο κινητήρα 3,5 λίτρων, με απόδοση περίπου 700 ίππων. Ο οποίος, μπορεί να ήταν βαρύτερος και πιο δύστροπος σε σχέση με τον αντίστοιχο 10κύλινδρο της Honda, αλλά όπως έλεγε ο Enzo: «Η αεροδυναμική είναι για αυτούς που δεν μπορούν να φτιάξουν κινητήρες».

Με τον Barnard να έχει αποχωρήσει από την ομάδα το 1989, ο διάδοχός του, Steve Nichols (και αυτό προερχόμενος μαζί από την McLaren), εστίασε στο πώς θα κάνει την 640 πιο αξιόπιστη και ευκολοδήγητη. Μετά από εκατοντάδες ώρες δοκιμών, η ομάδα κατάφερε να μετατρέψει το «ατίθασο» κιβώτιο ταχυτήτων σε μία πλήρως λειτουργική μονάδα, η οποία πλέον αποτελούσε ένα τεράστιο πλεονέκτημα σε σχέση με τον ανταγωνισμό, ο οποίος χρησιμοποιούσε το κλασικό, εξατάχυτο χειροκίνητο σύστημα.

Επιπλέον, ο Άγγλος τεχνικός μεγάλωσε το μεταξόνιο του μονοθεσίου, έβαλε ένα μεγαλύτερο ντεπόζιτο καυσίμου (βλέπετε, ο V12 δεν ήταν…. οικονομικός σε καύσιμο) και έκανε μικροαλλαγές στην αεροδυναμική, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τις γνώσεις που έφερνε μαζί του από την προηγούμενη ομάδα του. Αλλαγές έγιναν και στις εισαγωγές αέρα του κινητήρα, ενώ παράλληλα έγιναν προσπάθειες και για μείωση του συνολικού βάρους.

Βάλτε μέσα σε όλα αυτά και τις εξαιρετικές τεχνικές γνώσεις του Alain Prost, και θα καταλάβετε γιατί η 641 κοίταξε στα μάτια την McLaren MP4-5B.

Με πέντε συνολικά νίκες για τον Prost (και μόλις 2 εγκαταλείψεις – συν μία στο συμβάν της Suzuka) και μία για τον Mansell, η ομάδα κατέλαβε τη δεύτερη θέση τόσο στους κατασκευαστές όσο και στους οδηγούς. Αν και στο τέλος υπήρξε «πικρία» για τον τρόπο που χάθηκε ο τίτλος των οδηγών, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι το ιταλικό μονοθέσιο είχε τα φόντα να διατηρήσει το νούμερο ένα στο ρύγχος του για το 1991.

Όντας σε ρυθμό αγώνα ταχύτατο, κρίσιμο αποδείχθηκε το γεγονός ότι το μονοθέσιο υστερούσε στις κατατακτήριες, στις οποίες η McLaren και ο Senna ήταν οι απόλυτοι κυρίαρχοι. Χαρακτηριστικά, ο Βραζιλιάνος πήρε 10 pole positions και ακόμη 2 ο Berger, ενώ η Ferrari είχε μόλις 3, και όλες από τον Mansell. Κάτι που σήμαινε ότι συνήθως ο Prost ξεκινούσε τους αγώνες έχοντας περισσότερη δουλειά από όση θα ήθελε, δυσκολεύοντας το έργο του για την νίκη.

Όπως και να έχει, η Ferrari 641 αποτελεί μέχρι και σήμερα ένα από τα πλέον καλλίγραμμα μονοθέσια στην ιστορία της Formula 1, όντας εντυπωσιακά όμορφο στην απλότητά του. Κάτι που αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι εκτίθεται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, το μοναδικό αγωνιστικό τετράτροχο που χαίρει αυτού του τίτλου!

Με τις σχέσεις Prost – Ferrari να καταστρέφονται το 1991, αλλά και το μονοθέσιο να μένει στάσιμο σε θέμα εξέλιξης, η ομάδα ξέχασε γρήγορα το 1990 και εισήλθε και πάλι σε μία περίοδο αμφισβήτησης και εσωτερικών προβλημάτων. Μέχρι το 1996, όταν οι Schumacher και Brawn ήρθαν για να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τον Jean Todt…

 

Τεχνικά Χαρακτηριστικά – Ferrari 641 (F1-90)

Κινητήρας
Tipo 036 – 037, ατμοσφαιρικός, V12, περιεχόμενη γωνία 65 μοιρών, 3.498 κ.ε., 5 βαλβίδες/κύλινδρο, ιπποδύναμη περίπου 700 ίπποι στις 12.750 στροφές/λεπτό

Σασί
Μόνοκοκ, κατασκευασμένο από κέβλαρ και ανθρακονήματα, βάρος 503 κιλά

Ανάρτηση
Διπλά ψαλίδια εμπρός – πίσω, διάταξη push-rod

Κιβώτιο
Ημι-αυτόματο 7 σχέσεων, με paddles στο τιμόνι

Eλαστικά
Goodyear Eagle F1

Καύσιμα – Λιπαντικά
Agip