Προορισμός: Monte Carlo

Το Grand Prix του Μονακό είναι ο ένας αγώνας της χρονιάς που κάθε οδηγός ονειρεύεται να νικήσει. Όπως και το Indy 500 ή το Le Mans, στέκεται μόνο του, σχεδόν χωριστά από το άθλημα από το οποίο γεννήθηκε. Ένας συνδυασμός οδήγησης ακριβείας, τεχνικής αρτιότητας και απόλυτης γενναιότητας απαιτείται για να κερδίσεις στο Μόντε Κάρλο, πτυχές που αναδεικνύουν τις διαφορές μεταξύ του σπουδαίου και του καλού οδηγού στη Formula1.

Η πίστα με τις μπαριέρες Armco δεν αφήνει κανένα περιθώριο για λάθος, απαιτώντας μεγαλύτερη συγκέντρωση από οποιαδήποτε άλλη πίστα Formula1. Τα αυτοκίνητα τρέχουν με μέγιστη κάθετη δύναμη και τα φρένα εργάζονται σκληρά. Το προσπέρασμα είναι σχεδόν αδύνατο και έτσι τα προκριματικά στο Μονακό είναι πιο κρίσιμα από ό, τι σε οποιοδήποτε άλλο Grand Prix.

Η στροφή Portier είναι το κλειδί για την επίτευξη ενός καλού χρόνου στο Μονακό. Προηγείται της φουρκέτας Loews, της βραδύτερης στροφής στη Formula1, και ακολουθείται από τη σήραγγα, ένα από τα λίγα τμήματα με τέρμα γκάζι στην πίστα. Μερικά μεγάλα ονόματα έχουν τελειώσει τον αγώνα τους στις μπαριέρες εδώ, όπως ο Ayrton Senna και ο Michael Schumacher.

Το να κερδίσεις στο Μονακό σε βάζει στη λίστα με τα μεγαλύτερα ονόματα οδηγών όλων των εποχών.

Τόσο ο Graham Hill, ο άνθρωπος με το παρατσούκλι «ο κ. Μονακό», και ο Schumacher έχουν κερδίσει πέντε φορές, ο Alain Prost πήρε τέσσερις νίκες, ενώ ο Stirling Moss και ο Jackie Stewart κέρδισαν εδώ τρεις φορές. Αλλά το ρεκόρ νικών στο Πριγκιπάτο το έχει ο Senna, ο οποίος κέρδισε στο Μόντε Κάρλο έξι φορές.

Ο αγώνας είναι μόνιμος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα από το 1955, αλλά σε αυτό το διάστημα η πίστα έχει αλλάξει εντυπωσιακά ελάχιστα. Ελαφρές αλλοιώσεις έγιναν το 2003, ιδίως μια νέα, πιο ήπια είσοδο στη στροφή Rascasse, με ακόμα μεγαλύτερες αλλαγές το 2004, με ένα νέο συγκρότημα pit και αυξημένη χωρητικότητα θεατών.