Ξαναγράφοντας τους κανονισμούς: Μέρος 1ο – Από τα αμάξια πτέρυγες στα επίπεδα δάπεδα

Η σεζόν του 2017 μας έρχεται με τις μεγαλύτερες αλλαγές στους κανονισμούς εδώ και 20 χρόνια, και μάλιστα με έναν τελείως διαφορετικό σκοπό που ποτέ δεν είχαμε δει: να γίνουν τα μονοθέσια γρηγορότερα! Και καθώς η αντίστροφή μέτρηση για το καινούργιο πρωτάθλημα αρχίζει, ελάτε να δούμε σε αυτή την μικρή σειρά άρθρων όλες τις μεγάλες αλλαγές κανονισμών που συνέβησαν στην σύγχρονη Formula 1, αρχίζοντας από το 1983 και το πολυσυζητημένο ground-effect…

Ένα αποτέλεσμα του Colin Chapman και της πρωτοπόρου ομάδας του Lotus, η τεχνολογία αυτή κυριάρχησε την αεροδυναμική εξέλιξη στην F1 στα τέλη του εβδομήντα με αρχές του ογδόντα, φέρνοντας τεράστια οφέλη στην πρόσφυση μέσα στις στροφές όπως και στην συνολική απόδοση. Το κλειδί της όλης διαδικασίας ήταν η εκμετάλλευση του φαινομένου Venturi, κάνοντας το μονοθέσιο και ειδικά το κάτω μέρος του να λειτουργεί σαν μια τεράστια πτέρυγα που ρουφάει το αμάξι στο έδαφος. Η Lotus 78 του 1977 έδωσε μια ένδειξη για το τι πρόκειται να ακολουθήσει με το να μεταλλάξει το κάτω μέρος στις πλευρές του μονοθεσίου και να σφραγίσει την χαμηλή πίεση που δημιουργούνταν με ποδιές στα πλαϊνά, αλλά ήταν η Lotus 79 (η εικονιζόμενη στην αρχική φωτογραφία) που εκμεταλλεύτηκε πλήρως το πλεονέκτημα με περισσότερα τούνελ Venturi και διαχύτη.

Και καθώς η Lotus κυριαρχούσε το 1978, κερδίζοντας του μισούς αγώνες, και άλλες ομάδες ακολούθησαν το παράδειγμά της. Μια πλειάδα μονοθεσίων με το συγκεκριμένο σχεδιασμό εμφανίστηκαν – συμπεριλαμβανομένης και της Braham BT46 που είχε έναν τεράστιο ανεμιστήρα (!) στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου ώστε να μειώνει την πίεση κάτω από αυτό.

Και καθώς έγινε ξεκάθαρο πως ενστάσεις θα ακολουθήσουν, το σχέδιο με τον ανεμιστήρα αποσύρθηκε, αλλά κάποιες ακόμα πιο ακραίες λύσεις ήρθαν την επόμενη σεζόν όπως η Lotus 80 και η Arrows A2, που και οι δύο πρακτικά αφαίρεσαν τις παραδοσιακές αεροτομές προς χάριν αναβαθμισμένων τούνελ και πλαϊνών ποδιών. Αλλά ενώ το «όσο περισσότερο τόσο καλύτερο» φαινόταν να λειτουργούσε καλά στην πράξη (αλλά και στις αεροδυναμικές σήραγγες) στην πραγματικότητα τα μονοθέσια ήταν πάρα πολύ άτσαλα και απρόβλεπτα, μη μπορώντας ποτέ να εγγυηθούν σταθερή ποσότητα κάθετης δύναμης. Ειδικά η περιοχή χαμηλής πίεσης κάτω από το μονοθέσιο δεν μπόρεσε να ελεγχθεί ποτέ πλήρως αλλάζοντας θέση συνεχώς, το οποίο και έδινε στο μονοθέσιο ένα τρομακτικό χαρακτηριστικό «ψαρέματος», ή ακόμα και εξαφανιζόταν αν μια ποδιά χαλούσε.

Βλέποντας του κινδύνους, και την τεράστια άνοδο στην ταχύτητα των στροφών και δυνάμεων G, η F1 απαγόρευσε τις πλαϊνές ποδιές το 1981 και θέσπισε ελάχιστο ύψος από το έδαφος τα 6cm. Αλλά οι ομάδες δεν ήτα πρόθυμες να αφήσουν τόσο εύκολα τα μεγάλα οφέλη που τους έφερνε το ground effect, και έτσι πολλές ευφυείς λύσεις εφαρμόστηκαν ώστε να παρακάμψουν τους κανονισμούς. Μεταξύ αυτών ήταν και η Lotus 88 η οποία και είχε στην ουσία 2 σασί, το ένα μέσα στο άλλο. Το εσωτερικό σασί ήταν στην ουσία ένα συμβατικό αυτοκίνητο το οποίο ήταν ξεχωριστά ενσωματωμένο από το εξωτερικό, το οποίο και λειτουργούσε σαν μια μεγάλη αεροτομή που χαμήλωνε προς το έδαφος σε μεγάλες ταχύτητες και επέστρεφε στο νόμιμο ύψος όταν ήταν στην γραμμή των pit… Η 88 δεν μπόρεσε να τρέξει ούτε έναν αγώνα μιας και απαγορεύτηκε αμέσως, αλλά όχι και η λύση της Braham με την ΒΤ49 η οποία και είχε πλαϊνά τα οποία χαμήλωναν στην πίστα και αμέσως κυριάρχησε (και αντιγράφτηκε φυσικά από τις αντίπαλες αμάδες).

Και φτάνοντας στο 1983, ύστερα από μια σειρά σοβαρών ατυχημάτων, το ground effect σταμάτησε να υπάρχει με αυτή την μορφή μιας και οι νέοι κανονισμοί στην F1 υποχρέωναν το μονοθέσιο να έχει επίπεδο δάπεδο ανάμεσα στους δύο άξονες και φυσικά χωρίς πλαϊνά.

Το αποτέλεσμα από αυτούς τους νέους κανονισμούς ήταν η τεράστια μείωση στην ταχύτητα εντός της στροφής. Ο Nelson Piquet ήταν ο πρώτος πρωταθλητής της νέας αυτής εποχής με την Braham BT52 η οποία και έμοιαζε μόνο στα αυτοκόλλητα με την BT50 της εποχής της του ground effect.