Μετά την αιφνίδια ανακοίνωση της αποχώρησης του Παγκόσμιου Πρωταθλητή Nico Rosberg από την F1, πολλοί άρχισαν να κατακρίνουν την απόφασή του με ιδιαίτερα αρνητικά σχόλια, να (ξανα)αμφισβητούν τις οδηγικές του ικανότητες, και να τον κατηγορούν ότι δείλιασε μπροστά στην προοπτική υπεράσπισης του τίτλου του. Πραγματικά όμως, γιατί δεν κοιτάμε τα πράγματα από μια πιο ουδέτερη και ρεαλιστική στάση, χωρίς φανατισμούς και συμπάθειες-αντιπάθειες;
Σίγουρα, δεν είναι και το πιο σύνηθες για έναν αθλητή να αποχωρεί μόλις έχει κατακτήσει την κορυφή στο άθλημά του. Βέβαια, αν και σπάνιο φαινόμενο στο μηχανοκίνητο αθλητισμό, έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν, τόσο στους δύο, όσο και στους 4 τροχούς. Πρέπει πάντα όμως να έχουμε υπ’ όψιν μας ότι ο κάθε αγωνιζόμενος έχει διαφορετικούς στόχους και προτεραιότητες, όπως έχουμε και οι υπόλοιποι άνθρωποι. Και σίγουρα, πίσω από κάθε απόφαση υπάρχουν και λεπτομέρειες που δεν ξέρουμε, και που ποτέ δε θα μάθουμε. Μένουμε λοιπόν σε αυτά που ξέρουμε, και αυτά κρίνουμε.
Αρχικά, ας ξετυλίξουμε το κουβάρι της ιστορίας με μεγαλύτερη προσοχή, βλέποντας συνολικά την καριέρα του Γερμανού. Ο Nico Rosberg εισήλθε στην F1 το 2006 με την ομάδα της Williams, με την οποία παρέμεινε ως το 2009. Στις 4 σεζόν του στο Grove, o Γερμανός είχε πολύ καλή απόδοση τηρουμένων των αναλογιών, καθώς τα μονοθέσια που είχε στα χέρια του ήταν στις καλύτερες περιπτώσεις, μεσαίας δυναμικότητας. Κατάφερε όμως να πετύχει τερματισμούς στους βαθμούς, ενώ είχε και κάποια βάθρα. Θεωρούνταν ανερχόμενο ταλέντο, έχοντας κατακτήσει και το παρθενικό πρωτάθλημα του GP2, και οι καλές εμφανίσεις του ήταν που του εξασφάλισαν μεταγραφή στην εργοστασιακή ομάδα της Mercedes το 2010, δίπλα στον Michael Schumacher. O Rosberg κέρδισε τις εντυπώσεις στα τρία χρόνια που ήταν δίπλα στο Γερμανό «θρύλο», πετυχαίνοντας και την πρώτη νίκη της Mercedes μετά το 1955, το 2012 στο κινεζικό GP. Μπορεί μεν ο Schumacher να μην είχε, αναμενόμενα, την ίδια απόδοση με το παρελθόν, ούτε και ιδιαίτερη δίψα να παλεύει για βαθμούς, δεν έπαυε όμως να είναι ο Schumacher. Μετά την οριστική απόσυρση του επτάκις πρωταθλητή το 2012, η μοίρα (και η πειθώ του Niki Lauda, μαζί με δεκάδες εκατομμύρια δολάρια) έφερε ως team-mate του στη Mercedes τον Lewis Hamilton, τον πάλαι ποτέ φίλο του από την εποχή των καρτ. Γρήγορα η φιλία μετατράπηκε σε συμπάθεια, η οποία έδωσε τη θέση της στο σεβασμό, και μόνο.
Έχοντας την τριετία 2014-16 με διαφορά το καλύτερο μονοθέσιο, οι δυο τους μονοπώλησαν τις νίκες, ενώ ήταν οι μοναδικοί διεκδικητές του τίτλου. Οι προστριβές τους ήταν πολλές, και έφερναν σε δύσκολη θέση τους ιθύνοντες της Mercedes. Ο Hamilton κέρδισε τον Rosberg «Jr» σε όλες τις χρονιές που βρέθηκαν μαζί στην ομάδα του Brackley, ενώ πήρε και 2 παγκόσμιους τίτλους. Σίγουρα για τον Nico, μόνο εύκολη δεν μπορεί να ήταν η συνύπαρξη με τον Lewis. O Βρετανός είναι σίγουρα ο κορυφαίος πιλότος της γενιάς του, και πιθανότατα στην κορυφαία δεκάδα όλων των εποχών. Ο Rosberg ποτέ δεν το έβαλε κάτω, πάλεψε, χωρίς μεγάλες κουβέντες και υπεροπτικές δηλώσεις (όπως κάνει συχνά ο Hamilton), και φέτος κατάφερε να δικαιωθεί. Άλλος στη θέση του, με βεβαιότητα θα είχε αποδεχθεί ότι είναι νούμερο 2, ιδιαίτερα αν είχε δεχθεί δύο απανωτές σφαλιάρες-ήττες στο πρωτάθλημα από τον team-mate του. Και σε αυτόν τον τομέα, τον ψυχολογικό, αποδείχθηκε σκληρότερος απ’ όσο πίστευαν οι περισσότεροι, και συνέχισε να δουλεύει με μεγαλύτερο πείσμα και αφοσίωση, αντί να χάνει το κίνητρό του.
Το 2016, ο Nico έκανε με διαφορά την καλύτερη σεζόν του. 9 νίκες, 8 poles και συνολικά 16 παρουσίες στο βάθρο. Κέρδισε τους 4 πρώτους αγώνες, ενώ έκανε και εκπληκτικές εμφανίσεις (πχ Σιγκαπούρη). Μάζεψε περισσότερους βαθμούς από κάθε άλλη χρονιά, ενώ ήταν και σταθερός, κάνοντας αγώνες σκοπιμότητας όταν χρειάστηκε, ιδιαίτερα στα τελικά στάδια της σεζόν. Δε λύγισε, ακολούθησε το πλάνο του, το οποίο εντέλει απέδωσε.
Τότε ήρθε η απόφαση να αποσυρθεί. Ο Rosberg πέτυχε, όπως είπε, το παιδικό του όνειρο, ενώ σύμφωνα με τον ίδιο και όλους τους οικείους του, αφοσιώθηκε πλήρως στην προσπάθεια για την κατάκτηση του τίτλου, μην έχοντας χρόνο για τίποτα άλλο. Προπονήθηκε σκληρότερα από ποτέ, έκανε ό,τι μπορούσε να κάνει. Άδειασε ψυχολογικά. Βρήκε ταβάνι. Και ο Γερμανός είχε τα κότσια και τη δύναμη να το παραδεχτεί.
«Δε θέλω να τα ξαναπεράσω όλα αυτά, πέτυχα το στόχο μου, το παιδικό μου όνειρο, τώρα πάω για άλλα», είπε επί της ουσίας ο Rosberg, παίρνοντας την απόφασή του, χωρίς να νοιάζεται για κριτικές ή οτιδήποτε. Αυτό για μένα είναι “μαγκιά”. Να επιλέγεις αυτό που θεωρείς καλύτερο για εσένα, και αυτό να κάνεις.
Έχοντας και μια νέα οικογένεια να τον περιμένει στο σπίτι του, ο Γερμανός θέλησε να της δώσει προτεραιότητα, και ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει γι’ αυτό; Είναι πραγματικά δυνατό να χαρακτηρίζεται κάποιος ως δειλός, όταν όλη του τη ζωή βρίσκεται δεμένος σε ένα αγωνιστικό κάθισμα, ρισκάροντας συνεχώς με ταχύτητες που όλοι αυτοί που τον κρίνουν δεν έχουν καν διανοηθεί;
Με λίγα λόγια, ναι, ο Nico Rosberg παραδέχθηκε ότι δεν ήθελε να ξαναμπεί στην ψυχοφθόρα διαδικασία να ξαναπαλέψει για έναν παγκόσμιο τίτλο, να ξαναδώσει τα πάντα για αυτόν τον στόχο, γιατί απλά, ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα του ήταν αρκετό. Αυτό δεν τον κάνει «δειλό». Ίσα ίσα, αυτό πρέπει να τον ανυψώσει στα μάτια μας. Εξάλλου, ποτέ δεν έκανε βαρύγδουπες δηλώσεις για το ποιος είναι, ούτε ζήτησε να τον θεωρήσουμε ως το μεγαλύτερο ταλέντο όλων των εποχών. Επιπλέον, ούτε ο πρώτος πρωταθλητής είναι ούτε ο τελευταίος, που κατέκτησε τίτλο χωρίς να είναι ο καλύτερος του grid. Παρέμεινε ειλικρινής, φιλικός και προσγειωμένος, παρά το γεγονός ότι με πατέρα πρωταθλητή και ένα σωρό χρήματα να τον ακολουθούν, θα μπορούσε να είχε καβαλήσει το καλάμι προ πολλού. Ειδικά φέτος, που είχε και τις περισσότερες πιθανότητες να νικήσει τον Hamilton, απέφευγε συνεχώς να αποδεχθεί το ρόλο του φαβορί, ενώ δεν απαντούσε και σε «ιντριγκαδόρικες» ερωτήσεις σχετικά με τον μεγάλο του αντίπαλο, παρά την επιμονή των media, και κυρίως των βρετανικών.
Το 2016 πέτυχε κάτι απίστευτα δύσκολο, νικώντας έναν φοβερό οδηγό, και γι’ αυτό πρέπει να του δοθούν τα εύσημα. Γι’ αυτό, και γιατί αποσύρθηκε με τον τρόπο, και τη χρονική στιγμή που ονειρευόταν πάντα: στην κορυφή!
Αφού αυτός είναι ευχαριστημένος με αυτό, ό,τι επιπλέον ειπωθεί, μόνο μικρή σημασία έχει. Let’s give him a break λοιπόν!
Και επειδή στο F1fan.gr ποτέ δεν συμβιβαζόμαστε και θέλουμε πάντα να προχωράμε μπροστά, μπορείς να μας ακολουθήσεις στο Facebook, και στο Instagram, όπως επίσης και να γραφτείς στο εβδομαδιαίο Newsletter μας!
