McLaren – Honda MP4/4: Perfection!

Ο συνδυασμός McLaren και Honda είναι ένας από τους πιο σπουδαίους στην ιστορία της F1. Αν και σήμερα, στην επανένωσή του, δεν είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστικός (ακόμα), στο παρελθόν έχει καταφέρει να σαρώσει τον ανταγωνισμό. Η σεζόν 1988 ιδιαίτερα, η πρώτη της συνεργασίας τους, έχει αποτελέσει το σημείο αναφοράς για κάθε ομάδα που θέλει να πετύχει την απόλυτη τελειότητα.
Τι είναι τελειότητα; Να έχεις τους 2 καλύτερους οδηγούς της εποχής (τον δις πρωταθλητή ως τότε Alain Prost – και το μεγαλύτερο ανερχόμενο ταλέντο, τον Ayrton Senna), το καλύτερο με χαοτική διαφορά μονοθέσιο, την MP4/4, τον καλύτερο διαθέσιμο κινητήρα, αλλά και το καλύτερο team μηχανικών και τεχνολογικών εγκαταστάσεων. Η McLaren το 1988 τα είχε όλα. Οι 15 νίκες και 15 pole position σε 16 αγώνες (ποσοστό 93,75%!) αποδεικνύουν του λόγου το αληθές, και αποτελούν μέχρι και σήμερα την πιο κυρίαρχη σεζόν στην ιστορία της κορωνίδας των μηχανοκίνητων σπορ!

Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από τη αρχή. Το 1987 ήταν μια κακή σεζόν για τη βρετανική ομάδα. O Prost κατάφερε να πάρει μόλις τρεις νίκες, ενώ ήταν πολύ μακριά από τη μάχη του πρωταθλήματος, καθώς οι Williams-Honda ήταν σε άλλο επίπεδο. Οι αλλαγές για το 1988 έπρεπε να είναι σαρωτικές στην ομάδα, τόσο στο σχεδιασμό του αυτοκινήτου όσο και στον κινητήρα που θα χρησιμοποιούσε αυτό. Η McLaren εξασφάλισε γι’ αυτόν το λόγο την εργοστασιακή υποστήριξη της Honda, παίρνοντας στην ουσία το συμβόλαιο της Williams με τους Ιάπωνες. Επίσης, υπέγραψε τον σπουδαίο Ayrton Senna ως δεύτερο οδηγό της δίπλα στον Prost, μιας και ο βραζιλιάνος επιθυμούσε διακαώς να βρεθεί σε ένα μονοθέσιο-πρωταγωνιστή, ενώ είχε και άριστες σχέσεις με τους μηχανικούς της Honda λόγω της συνεργασίας τους στη Lotus το 1987. Το μόνο που έμενε στην ομάδα του Ron Dennis για να κατακτήσει την κορυφή, ήταν ένα εξαιρετικό μονοθέσιο.

Το αυτοκίνητο του 1988 θα είχε τον κωδικό MP4/4, και υπήρχαν ερωτηματικά για το πόσο ανταγωνιστικό θα ήταν τελικά. Έκανε την εμφάνισή του μόλις στην προτελευταία μέρα των δοκιμών εξέλιξης του 1988 στην Imola, και ξεπέρασε αμέσως κάθε προσδοκία με την ταχύτητα, τη σταθερότητα και την αξιοπιστία του. Η ομάδα είχε καταλάβει, από τη στιγμή που η MP4/4 πάτησε πίστα μαζί με τα άλλα μονοθέσια, αλλά και από τις εντυπώσεις των οδηγών της, ότι το 1988 θα ήταν άκρως πετυχημένο.

H MP4/4 βασίστηκε στο χαμηλό αεροδυναμικό σχέδιο το οποίο ξεκίνησε ο ιδιοφυής σχεδιαστής της Gordon Murray, όσο ήταν στην Brabham. Η Brabham BT55 βέβαια, είχε πολλά προβλήματα, συμπεριλαμβανομένης της υψηλής κατανάλωσης του κινητήρα, του turbo lag αλλά και της εγκατάστασης του κινητήρα στο σασί (ο BMW πλέον είχε ξεπεραστεί σε οδηγησιμότητα, φιλικότητα – αν και από πλευράς ισχύος ακόμη ήταν ανταγωνιστικός). Όμως, τα αεροδυναμικά κέρδη που προκλήθηκαν από το «χαμηλό» σχεδιασμό (και το κατά 30% μικρότερο εμπρός μέρος του μονοθεσίου) έδιναν σημαντικά καλύτερη αεροδυναμική απόδοση σε σχέση με το παλιό, πιο ψηλό και ογκώδες σχέδιο (που υιοθετούσαν όλες σχεδόν οι ομάδες στα μέσα της δεκαετίας του ’80), ενώ βελτιώθηκε και η τελική ταχύτητα αλλά και η απόδοση στις στροφές. Η ιδέα του Βρετανού ήταν σωστή και είχε προοπτικές, απλώς έπρεπε να βρει τις ιδανικές συνθήκες για να καρποφορήσει.

Ο Murray μετακόμισε στη McLaren το 1987, και η MP4/3 της σεζόν εκείνης χρησιμοποίησε στοιχεία της ιδέας του για πιο «χαμηλά» μονοθέσια, είχε όμως έναν κακό, χωρίς βελτιώσεις και εργοστασιακή υποστήριξη κινητήρα από την TAG – Porsche. Στην MP4/4 όμως (που ήταν ένα από τα λίγα καινούρια μονοθέσια του 1988, καθώς οι περισσότερες ομάδες είχαν επιλέξει να χρησιμοποιήσουν αναβαθμισμένα περυσινά λόγω των αλλαγών του 1989), με τη συνεργασία του Steve Nichols, μπόρεσε να εφαρμόσει πλήρως το σχέδιο που είχε στο μυαλό του, έχοντας και ως σύμμαχο τον πανάλαφρο κινητήρα της Honda. Το σασί ήταν φυσικά κατασκευασμένο από ανθρακονήματα (η ΜcLaren ήταν πρωτοπόρος στο συγκεκριμένο τομέα), ενώ χρησιμοποιήθηκε και η «ξαπλωμένη» θέση για τον οδηγό, η οποία αν και αρχικά δεν άρεσε στους Prost – Senna, μόλις έμαθαν τα πλεονεκτήματά της για την αεροδυναμική και το κέντρο βάρους, την υιοθέτησαν χωρίς δεύτερη σκέψη και αποτελεί μέχρι και σήμερα τον κανόνα στα σύγχρονα αγωνιστικά μονοθέσια! Τέλος να σημειώσουμε ότι η McLaren, σε δοκιμές πριν την έναρξη της σεζόν, πειραματίστηκε και με τη χρήση ενεργητικής ανάρτησης στην MP4-4, τελικά όμως αποφάσισε να μην τη χρησιμοποιήσει μέσα στη σεζόν.

Ένα εξαιρετικό όμως σασί πρέπει να συνδυάζεται και με έναν κινητήρα «διαμάντι» για να επιτευχθεί τέτοια καθολική επικράτηση. Αυτό ακριβώς συνέβη και στη συγκεκριμένη περίπτωση. Η «κινητήριος δύναμη» του μονοθεσίου ήταν ο Honda RA168E όπως ονομάστηκε, είχε χωρητικότητα 1494 κ.ε,  ήταν εξακύλινδρος σε διάταξη V (με περιεχόμενη γωνία 80 μοιρών) και απέδιδε περίπου 650 ίππους (μέχρι και 700 στην τελική του έκδοση). Ήταν μικρός σε μέγεθος, ελαφρύς και ισχυρός, ενώ είχε και χαμηλό κέντρο βάρους. Η Honda μάλιστα, ζήτησε από τον προμηθευτή συμπλεκτών της, την αμερικανική εταιρεία Tilton, να δημιουργήσει έναν ακόμη μικρότερο, πιο ανθεκτικό συμπλέκτη από ανθρακονήματα (το 1987 χρησιμοποιήθηκε από τους Ιάπωνες για πρώτη φορά ανθρακονημάτινος συμπλέκτης) για να συνδυαστεί με τον τελευταίο turbo κινητήρα της (από το 1989 οι κινητήρες της F1 θα γίνονταν αποκλειστικά ατμοσφαιρικοί)! Το ρεζερβουάρ καυσίμου ήταν αισθητά μικρότερο (προβλεπόταν από τους κανονισμούς του 1988 – από τα 190 λίτρα μειωνόταν στα 150), ενώ και η πίεση του turbo βρισκόταν περιορισμένη στα 2,5 bar, έτσι ώστε οι ατμοσφαιρικοί κινητήρες που χρησιμοποιούνταν ήδη από τις περισσότερες ομάδες να είναι σχετικά ανταγωνιστικοί των turbo. Τέλος, το κιβώτιο ταχυτήτων ήταν 6-τάχυτο, μηχανικό και κατασκευής McLaren σε συνεργασία με τη Weismann.

Συνολικά, η βρετανική ομάδα το 1988, πέρα από τις 15 νίκες και τις ισάριθμες pole, είχε μόλις τέσσερις εγκαταλείψεις μέσα στη σεζόν, έκανε 10 φορές το 1-2 στους αγώνες, κατέκτησε το πρωτάθλημα κατασκευαστών στον 11^ο από τους 16 αγώνες, ενώ πέτυχε και τη μεγαλύτερη συγκομιδή βαθμών ως τότε στο πρωτάθλημα με 199 (134 μπροστά από τη δεύτερη Ferrari!). Το πρωτάθλημα οδηγών (στο οποίο δε μετρούσε η συνολική συγκομιδή βαθμών αλλά τα καλύτερα 11 αποτελέσματα για κάθε οδηγό) το πήρε τελικά ο Senna για πρώτη φορά στη σπουδαία καριέρα του, έχοντας 8 νίκες έναντι 7 του Prost και, αν δεν είχε συγκρουστεί με τον Schlesser ρίχνοντάς του γύρο στη Monza, η McLaren ίσως θα είχε πετύχει το αδιανόητο: το 16 στους 16!

Και κάτι τελευταίο….Στα δοκιμαστικά για το GP του San Marino στην Imola, η MP4/4 πήρε την pole position με τον Senna στα πηδάλια και χρόνο 1:27.148, 0,7 δευτ. μπροστά από τον δεύτερο Prost και κρατηθείτε…..+3.352 δευτ.(!!!) μπροστά από τον τρίτο, Nelson Piquet, ενώ στον αγώνα οι οδηγοί της McLaren έριξαν γύρο/γύρους σε όλους τους υπόλοιπους! Aν δεν είναι αυτός ο ορισμός του όρου τελειότητα, τότε ποιος είναι;