Ένα γράμμα σε Senna

Λίγες λέξεις προς τον σπουδαιότερο Άνθρωπο του κόσμου της ταχύτητας……..

Ayrton,

     Πέρασαν ήδη 22 χρόνια από τη στιγμή που έφυγες από τη γη, από εκείνη την καταραμένη Πρωτομαγιά που για κάποιον μυστήριο και ανεξιχνίαστο (;) λόγο έπρεπε να πεθάνεις. Ίσως βέβαια, απλώς να είχες εκπληρώσει το σκοπό σου και η μοίρα να σε ήθελε κοντά στο θεό, που τόσο αγαπούσες.

     Τόσα και τόσα έχουν ειπωθεί για σένα αυτά τα 22 χρόνια, που ο κόσμος έχει την εντύπωση ότι, ουσιαστικά, δεν έφυγες ποτέ. Αφιερώματα, βιβλία, εκθέσεις, προϊόντα με το όνομά σου υπάρχουν για να υπενθυμίζουν τα κατορθώματα και τις ιδέες σου. Τις απίστευτες νίκες στη βροχή, τις αδιανόητες pole position με μόνο αντίπαλο τον εαυτό σου, τις ηρωικές στιγμές, όπως στη Βραζιλία το 1991, όπου ούτε και το διαλυμένο κιβώτιο ταχυτήτων μπορούσε να σε σταματήσει. Αλλά και στο βάθρο, τη στιγμή που με υπερπροσπάθεια σήκωσες το τρόπαιο, έδειξες τι πραγματικά σημαίνει πάθος, πείσμα και σιδερένια θέληση. Τίποτα και κανένας δε θα σε κέρδιζε εκείνην τη μέρα.

    Λες και ό,τι έκανες έπρεπε να τραβήξει την προσοχή! Οι μάχες σου με τον Alain Prost δεν ξεχάστηκαν ποτέ στον κόσμο των αγώνων αλλά και του αθλητισμού γενικότερα, ίσως διότι οι πράξεις και των δύο πήγαζαν από το γεγονός ότι κατά βάθος, όπως τόνισε και η αδερφή σου, μοιάζατε σε πολλά.

     Έτσι κι αλλιώς, είναι σύνηθες οι καλύτεροι αθλητές στον τομέα τους σε μια δεδομένη στιγμή να μην έχουν και τις καλύτερες των σχέσεων. Βέβαια, εσείς το παρατραβήξατε, καθώς οι συγκρούσεις σας στην πίστα της Suzuka, το ’89 και το ’90 ήταν ακραίες, ιδιαίτερα η δεύτερη, η δική σου. Πολλά έχουν ακουστεί για το τι παιζόταν εκείνη την εποχή στο παρασκήνιο και το ότι αισθανόσουν αδικημένος. ΄Ισως η ηθελημένη σύγκρουσή σου με τον Prost να πίστευες ότι ήταν ο μόνος τρόπος για να δείξεις ότι δε θα κατάφερνε κανείς να σου κλέψει αυτό που πίστευες ότι άξιζες, την πρωτιά και μόνο αυτήν. Αυτό το πάθος σε χαρακτήριζε πάντα, όπως και η πίστη στον εαυτό σου και τις ικανότητές του.

     Ήσουν σίγουρα αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Ήσουν σίγουρα απίστευτα ταλαντούχος, εργατικός, σκληρός όπου χρειαζόταν αλλά ταυτόχρονα καλοσυνάτος, ταπεινός, φιλικός και ήρεμος για όποιον πίστευες ότι το άξιζε. Νοιαζόσουν για τη χώρα σου, τη Βραζιλία, που τόσο χτυπήθηκε από το χαμό σου, αλλά και για τους μη έχοντες, για τα άπορα παιδιά  και την εκπαίδευσή τους. Και νοιάζεσαι ακόμα, καθώς το Instituto Ayrton Senna, που ίδρυσε η αδερφή σου, Viviane, εκπληρώνοντας το όνειρό σου, έδωσε και δίνει ελπίδα και μέλλον σε εκατομμύρια νέους. Και βέβαια, αποτελείς έμπνευση για τόσους πολλούς ανθρώπους στον κόσμο.

     Μετά από εσένα, κανείς άλλος δεν υπήρξε τόσο ξεχωριστός και τόσο ιδιαίτερος. Πολλοί οδηγοί προσπάθησαν να σε αντιγράψουν, να σε ξεπεράσουν, μα δεν το κατάφεραν. Κανενός οι νίκες δεν είναι τόσο εντυπωσιακές, ούτε κανείς πλέον είναι κάτι παραπάνω από ένας ακόμη οδηγός αγώνων. Κανείς δεν προκαλεί τόσα επιφωνήματα θαυμασμού. Οι μάχες και οι ανελέητες κόντρες λείπουν πλέον, ενώ όλα είναι πολύ πιο ασφαλή, τόσο οι πίστες όσο και τα αυτοκίνητα, και όλα αυτά εξαιτίας της δικής σου θυσίας.

    22 χρόνια λοιπόν. Και είμαι σίγουρος ότι και για τα επόμενα 22, και για τα επόμενα, και για τα επόμενα….πάλι δεν θα έχεις ξεχαστεί. Απλώς γιατί ποτέ κανείς δε θα εμφανιστεί σαν εσένα. Είμαι σίγουρος ότι εκεί ψηλά τρέχεις πλέον με τον Jim, τον Juan Manuel, τον Tazio και τόσους άλλους σπουδαίους. Να περνάτε καλά και σε ευχαριστούμε που μας χάρισες τόσες αλησμόνητες στιγμές χαράς, έκπληξης, συγκίνησης. Στιγμές που χάρη στο διαδίκτυο πλέον, είναι διαθέσιμες στον καθένα. Έτσι για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουμε οι νεότεροι!

Adeus

*Υ.Γ χάρη σε σένα, Racing is in OUR blood