Όταν η τέχνη δεν ξεχνιέται

Η σεζόν του 2021 θα μείνει σίγουρα στην ιστορία ως μία εκ των πιο συναρπαστικών των τελευταίων δεκαετιών στην Formula 1, με τον τίτλο να κρίνεται στον τελευταίο γύρο, του τελευταίου αγώνα…

Όμως η χρονιά είχε πολλές ενδιαφέρουσες ιστορίες πέραν της μάχης του τίτλου, με την τελευταία εξάλλου να έχει αναλυθεί διεξοδικώς τον τελευταίο μήνα από τις περισσότερες (ειδικές και μη) σελίδες του ηλεκτρονικού τύπου – έτσι, στο συγκεκριμένο κείμενο επιλέγουμε να ασχοληθούμε με την επιστροφή του Fernando Alonso, η οποία αποτελούσε πριν από την έναρξη της σεζόν το πιο “καυτό” νέο για την Formula 1.

Βλέπετε, αν και ο Ισπανός δεν είχε κλείσει οριστικά την πόρτα σε μία επιστροφή στην Formula 1 μετά την αποχώρησή του στα τέλη του 2018, λίγοι περίμεναν ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε. Βασικός λόγος για αυτό ήταν η έλλειψη διαθέσιμων θέσεων σε ομάδες που πρωταγωνιστούσαν. Εξάλλου, από τη στιγμή που έβρισκε την επιτυχία αλλού και ήταν ανταγωνιστικός (WEC, Indycar, Dakar), ποιος ο λόγος να επιστρέψει στην F1 απλώς και μόνο για να παλεύει για βαθμούς;

Όμως, ο Fernando Alonso αποδεικνύει ότι δεν μπορεί μακριά από την Formula 1, και ότι κανένα άλλο σπορ δεν του προσφέρει την έξαψη και τα ένταση αυτής. Σε αντίθεση με τον “σύγχρονό του”, Kimi Raikkonen, ο οποίος έδειχνε ότι τα τελευταία χρόνια δεν είχε το κίνητρο για το κάτι παραπάνω, ο Alonso επέστρεψε για να διεκδικήσει – μονοθεσίου επιτρέποντος – τον τρίτο προσωπικό του τίτλο.

Και αυτό έγινε εμφανές κατά τη διάρκεια της περσινής σεζόν. Μπορεί όσοι έλεγαν ότι “γέρασε” ή ότι μετά από δύο χρόνια εκτός αποκλείεται να είχε την ταχύτητα του παρελθόντος να αισθάνθηκαν δικαιωμένοι μετά τους πρώτους αγώνες – με τον ίδιο τον Alonso να παραδέχεται ότι δυσκολεύεται και ότι όσοι θέλουν να τον κρίνουν πρέπει να περιμένουν 5 αγώνες – όμως η συνέχεια τους έκανε να καταπιούν τη γλώσσα τους.

Μετά το μουδιασμένο ξεκίνημα στη σεζόν, ο δις πρωταθλητής μεταμορφώθηκε. Έχοντας προσαρμοστεί ξανά στην οδήγηση ενός μονοθεσίου της F1 αλλά και στην ομάδα του, ο Alonso άρχισε να θυμίζει τον οδηγό που το σπορ αποχαιρέτησε το 2018. Αρκεί μόνο να δείτε την άμυνά του στον Hamilton στην Ουγγαρία ή τον εξαιρετικό αγώνα που έκανε στο Κατάρ πετυχαίνοντας το 98ο βάθρο της καριέρας του για να πειστείτε. Επιπλέον, τερμάτισε μπροστά από τον team-mate του στη βαθμολογία, ισορροπώντας πλήρως τα μεταξύ τους στατιστικά σε αγώνες και κατατακτήριες.

Πέραν όμως από τους αριθμούς, η γενικότερη εικόνα είναι ότι ο Ισπανός επέστρεψε με το ίδιο κίνητρο που είχε πάντα. Δεν υποχώρησε σε καμία μάχη εντός πίστας, ενώ φάνηκε να συνεργάζεται άψογα και με τον Esteban Ocon, βοηθώντας τελικά την Alpine να επικρατήσει στη μάχη για την πέμπτη θέση της βαθμολογίας των ομάδων έναντι της AlphaTauri, με ένα μονοθέσιο που ομολογουμένως δεν είχε και τις περισσότερες αναβαθμίσεις, καθώς η Alpine (και πρώην Renault) ήταν από τις πρώτες ομάδες που είχαν επενδύσει στις μεγάλες αλλαγές των κανονισμών που θα εφαρμοστούν φέτος…

Και ενώ πολλοί θεωρούσαν δεδομένο ότι ο Ισπανός θα έκανε λογικά στην άκρη ώστε να δώσει την θέση του σε κάποιον νέο οδηγό για το 2023 (τον Oscar Piastri κατά πάσα πιθανότητα), ο Alonso έβαλε δύσκολα στην Alpine. Γιατί, με έναν Alonso πιθανότατα στα καλύτερά του το 2022, ποιος θα τολμήσει να πάρει την απόφαση να τον αντικαταστήσει με κάποιον νεότερο;

Αν οι φήμες ότι το μονοθέσιο της Alpine πρόκειται να εμφανιστεί πολύ δυνατό φέτος βγουν αληθινές, να είστε σίγουροι ότι ο Ισπανός θα δώσει το 110%. Ακόμη και αν είναι πλέον 40 ετών, ο Alonso θέλει όσο τίποτα τον τρίτο τίτλο, τον οποίο αισθάνεται ότι δικαιούται βάσει της καριέρας και του ταλέντου του.

Φανταστείτε λοιπόν να του δοθεί το 2022 ένα μονοθέσιο ικανό για νίκες – είναι δεδομένο ότι ο Alonso θα κάνει τα πάντα για να αποδείξει ότι η τέχνη της οδήγησης δεν ξεχνιέται, όσα χρόνια και αν περάσουν.