Το 2024 με μια ματιά – Ferrari

Η Ferrari ήταν από τους κερδισμένους του 2024 και, παρ’όλο που δεν επέστρεψε στα πρωταθλήματα, έχει λόγους να πιστεύει ότι και αυτό δεν είναι μακριά.

Θα μπορούσε κάποιος εκ πρώτης όψεως να σχολιάσει ότι η Ferrari έμεινε στάσιμη. Για άλλη μια φορά ο τίτλος τους διέφυγε, έπεσαν πίσω από τη McLaren, δεν απέφυγαν κάποια από τα συνήθη λάθη του παρελθόντος… Ωστόσο, αυτό αδικεί τη Scuderia. Πέρα από την άνοδο στο Πρωτάθλημα Κατασκευαστών (κάτι σχετικό, καθώς πέρυσι είχαν σίγουρα τη δυνατότητα για το ίδιο και κατά κύριο λόγο μόνο τους εαυτούς τους μπορούν να κατηγορούν για την ήττα από τη Mercedes) η ομάδα έφτασε και ξεπέρασε τη Red Bull και, αν και δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στο φρενήρη ρυθμό βελτίωσης της McLaren, γενικά απέφυγε να βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Το μονοθέσιο δεν επέδειξε γενικά χτυπητές αδυναμίες και, ίσως το σημαντικότερο, δεν είχε επίσης προβλήματα στη εξέλιξή του. Η Ferrari δε βρέθηκε να πλανάται άσκοπα και χωρίς λύσεις ή χωρίς την ικανότητα να εντοπίσει προβλήματα. Λειτούργησε ικανοποιητικά ως επί το πλείστον, κράτησε το μονοθέσιο ανταγωνιστικό για όλη τη χρονιά, εκμεταλλεύτηκε στραβοπατήματα των Red Bull και McLaren και πήγε μέχρι τον τελευταίο αγώνα το Πρωτάθλημα Κατασκευαστών, έστω και αν τελικά δεν κατάφερε να το εξασφαλίσει.

Αξιοσημείωτο επίσης το γεγονός ότι όλα αυτά επετεύχθησαν με έναν οδηγό ο οποίος ήξερε, πριν καν ξεκινήσουν οι δοκιμές εξέλιξης της σεζόν, ότι στο τέλος του χρόνου θα βρισκόταν εκτός ομάδας. Έχουμε δει αρκετές περιπτώσεις οδηγών στο πέρασμα του χρόνου που, έχοντας χάσει το κόκπιτ τους, χάνουν και την όποια διάθεση για το κάτι παραπάνω, αλλά εδώ δεν προέκυψε κάτι τέτοιο. Ο Carlos Sainz, αντί να κάνει μια διεκπεραιωτική σεζόν… σκύλιασε και βάλθηκε να δείξει ότι ο χαμένος της υπόθεσης δεν ήταν αυτός, αλλά η ίδια η Ferrari. Και γενικά μάλλον έπεισε, έστω και αν δεν απέφυγε εντελώς κάποιες προστριβές με το γκαράζ.

Ο Ισπανός αποτελεί μάλλον από τους πλέον υποτιμημένους και αδικημένους οδηγούς στο grid. Σίγουρα δεν είναι τόσο ταχύς όσο ο Charles Leclerc, κάτι που για άλλη μια φορά φάνηκε φέτος, αλλά αυτό δε δικαιολογεί τους πολλούς του εχθρούς. Μπορεί γενικά να ήταν πίσω από τον ομόσταβλό του, αλλά ούτε τόσο μεγάλες ήταν οι διαφορές τους, ούτε έλειψαν οι καλές μέρες για τον Sainz, ούτε έχασε η Scuderia λόγω της απόδοσής του. Απέναντι σε έναν από τους κορυφαίους του 2024, ίσως του καλύτερου με εξαίρεση τον Max Verstappen, πέτυχε δύο νίκες, βρέθηκε μπροστά έναν ικανό αριθμό αγώνων και κατατακτηρίων και συνέχισε να είναι ο πιο αποφασιστικός και προνοητικός όσον αφορά τη στρατηγική και την επικοινωνία με το pit wall. Έδωσε το καλύτερο που μπορούσε και μπορεί αυτό να μην ήταν τέλειο, αλλά σίγουρα ήταν παραπάνω από όσο θα μπορούσαν να έχουν δώσει οι περισσότεροι οδηγοί, ιδίως αν βρίσκονταν στη δυσάρεστη θέση να γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι αυτή θα ήταν η τελευταία τους σεζόν με την ομάδα.

Ο Leclerc από την πλευρά του, όπως προειπώθηκε, ήταν εξαιρετικός φέτος. Η ταχύτητά του ήταν και παραμένει αδιαμφισβήτητη, οι τρεις του νίκες ήταν πανάξιες και σε αρκετές περιπτώσεις εντυπωσίασε με την οδήγησή του, μεταξύ άλλων και στο φινάλε στο Abu Dhabi, όπου η άνοδός του στην τρίτη θέση και ο απίθανος πρώτος γύρος του ήταν από τις πλέον θεαματικές στιγμές που μας έδωσε το 2024. Δυστυχώς, δεν έλειψαν τα αβίαστα λάθη και η επικοινωνία του με την ομάδα θα μπορούσε να είναι καλύτερη, με τον ίδιο να πρέπει να αναλάβει πιο ενεργό ρόλο σε κάποια πράγματα. Αν μη τι άλλο, κάποια βελτίωση στους συγκεκριμένους τομείς υπήρξε φέτος, αλλά θα χρειαστεί ακόμα περισσότερη σε συνδυασμό με την ταχύτητά του προκειμένου ο Μονεγάσκος να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος σε ενδεχόμενη διεκδίκηση και των δύο τίτλων από τη Ferrari.

Διεκδίκηση που η ομάδα, αν συνεχίσει στους ίδιους ρυθμούς, πιθανό να κάνει το 2024. Έχει τις μηχανολογικές, σχεδιαστικές και οργανωτικές βάσεις, βρίσκεται ήδη ψηλά και το επόμενο βήμα μπορεί να τη φέρει μια ανάσα από την κορυφή.

Το κατά πόσο θα επιτευχθεί αυτό βέβαια εξαρτάται από το αποτέλεσμα μιας εκ των σημαντικότερων αποφάσεων που λήφθηκαν στο Maranello τον περασμένο χειμώνα. Η μεταγραφή του Lewis Hamilton ήταν για εβδομάδες το πρώτο θέμα συζήτησης δημοσιογράφων και θεατών και το κατά πόσο θα αποβεί θετική ή αρνητική για τη Scuderia είναι κάτι που ακόμα και τώρα δεν μπορεί να πει κανείς με αρκετή βεβαιότητα. Η απόδοση του επτά φορές παγκόσμιου πρωταθλητή μέσα στο 2024 είχε πραγματικά υψηλά αλλά και απογοητευτικά χαμηλά σημεία και το γεγονός ότι (επαναλαμβάνομαι, το γνωρίζω) ο Sainz είναι οδηγός με επίπεδο καθιστά μέχρι και τώρα αμφιλεγόμενη την αλλαγή, ειδικά αν βάλει κανείς στην εξίσωση και τις δίκαιες ανησυχίες για το κατά πόσο θα ταιριάξει ο Hamilton στην κουλτούρα της Ferrari και τι παραχωρήσεις είναι διατεθειμένες να κάνουν και οι δύο πλευρές.

Αν ο Hamilton του 2025 είναι πιο κοντά στον καλό του εαυτό που είδαμε περισσότερο το 2023 αλλά και κάποιες φορές μέσα στο 2024, η Ferrari έχει στη διάθεσή της ένα πανίσχυρο δίδυμο για να ενισχύσει περαιτέρω τις μηχανολογικές της βάσεις και είναι στο χέρι όλων να συνεχίσουν να κάνουν βήματα μπροστά και να διεκδικήσουν με αξιώσεις τις δάφνες που τόσο καιρό τους διαφεύγουν. Αν ο Βρετανός ωστόσο συνεχίσει να έχει, ή ακόμα χειρότερα αυξήσει, τα ναδίρ του 2024, τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα. Σημαντικό ρόλο θα παίξει επίσης και το πόσο καλά θα ταιριάξει όχι μόνο με τη διοίκηση, αλλά και με τον Leclerc.

Το 2025 έχει όλα τα φόντα για να φέρει τη μεγάλη επιστροφή της Ferrari, αλλά λίγα στραβοπατήματα αρκούν για να σταματήσει η ανοδική πορεία και τα πράγματα να γυρίσουν σε δυσκολότερες εποχές. Το 2024 θα μπορούν να το θυμούνται με ικανοποίηση. Το μέλλον θα δείξει αν θα το θυμούνται και με νοσταλγία.