Το 2023 με μια ματιά: Ferrari

Το 2023 ήταν άλλη μια χρονιά στην οποία η Ferrari ήταν συχνά αρχιτέκτονας των δικών της αποτυχιών, αλλά η πραγματικότητα δεν ξεκινά και ούτε τελειώνει εκεί.

Το 2022 είχε μετατρέψει τη Scuderia από διεκδικητή τίτλου στην αρχή της σεζόν σε περίγελο των θεατών, με τα λάθη στρατηγικής να βρίσκονται διαρκώς στο προσκήνιο και να καταστρέφουν τους αγώνες των οδηγών της, με αποτέλεσμα αυτό που είχε αρχίσει ως ελπιδοφόρα περίοδος να έχει ήδη μετατραπεί σε θρίαμβο της Red Bull πριν καν τα προβλήματα φθοράς των ελαστικών αρχίσουν να ρίχνουν τα κόκκινα μονοθέσια χαμηλότερα στην κατάταξη. Ο Mattia Binotto είδε την πόρτα της εξόδου στο τέλος της χρονιάς και αρκετά άλλα στελέχη της ομάδας «κόπηκαν» μετά την έλευση του Fred Vasseur, σε μια προσπάθεια να γυρίσει μια νέα σελίδα στην εσωτερική λειτουργία της ομάδας. Τουλάχιστον στα χαρτιά.

Το 2023 πάντως φάνηκε από νωρίς ότι δε θα είχε τη δυναμική του 2022. Όχι μόνο η Red Bull είχε πλέον ξεφύγει σε βαθμό παντοδυναμίας, αλλά και τα προβλήματα με τα ελαστικά που είχαν προκύψει από το προηγούμενο σασί συνεχίστηκαν και στο νέο και μάλιστα χειρότερα. Η Ferrari δεν ήταν πλέον η δεύτερη ομάδα, ελέω της φρέσκιας Aston Martin, και ανάλογα με την απόδοση της Mercedes συχνά δεν ήταν ούτε καν η τρίτη. Η πεντάδα και ενδεχομένως κάποιο βάθρο ήταν συνήθως αυτό στο οποίο θα μπορούσαν να ποντάρουν σε μια καλή μέρα, με τη δεύτερη περίπτωση πάντως να είναι πιο σπάνια από ό,τι θα ήθελαν.

Τα λάθη επίσης εξακολουθούσαν να μη λείπουν. Η αλήθεια είναι πως η Ferrari κατακρίθηκε άδικα σε μερικές περιπτώσεις φέτος. Οι περσινές… αστοχίες – επιεικώς – είναι ακόμα φρέσκιες και είναι δύσκολο για κάποιους να μη δείξουν σχεδόν αυτόματα με το δάχτυλο προς τους υπεύθυνους στρατηγικής αν κάποια επιλογή ελαστικών δεν πάει όπως μπορεί να ανέμεναν, αλλά όντως υπήρξαν καταστάσεις που μπορεί να μην είχαν το προσδόκιμο αποτέλεσμα, αλλά που οι εναλλακτικές ήταν ξεκάθαρα χειρότερες ή δε θα άλλαζαν τίποτα. Ακόμα και έτσι όμως, γκάφες και στραβοπατήματα σε βαθμό μάλλον μεγαλύτερο του αποδεκτού δε σημαίνει ότι απουσίαζαν και οπωσδήποτε κόστισαν.

Στο ίδιο πνεύμα και η αξιοπιστία, η οποία, χωρίς να είναι απελπιστική, δεν ανταποκρινόταν ακριβώς στο επίπεδο στο οποίο αγωνίζεται η Ferrari. Το να έχει οδηγός ποινή θέσεων λόγω αλλαγής μηχανικών μερών στο δεύτερο μόλις αγώνα, χωρίς να έχουν συντρέξει συγκρούσεις και ατυχήματα, είναι απλά ανεπίτρεπτο για μια ομάδα με τέτοιες απαιτήσεις.

Εντούτοις, η χρονιά δεν ήταν εφιαλτική. Οι καλές στιγμές δεν έλειψαν, με τον Charles Leclerc να σημειώνει μια σειρά από εντυπωσιακές pole position και τον Carlos Sainz να είναι ο μοναδικός οδηγός που κατάφερε να σπάσει το σερί της Red Bull την Κυριακή, στερώντας από τους πρωταθλητές τη δυνατότητα να γίνουν η πρώτη ομάδα που έχει κερδίσει όλους τους αγώνες σε μία σεζόν στην ιστορία του αθλήματος. Οι εξελίξεις και οι αναβαθμίσεις, σε συνδυασμό και με την πτώση της Aston Martin κατά τη διάρκεια της χρονιάς, οδήγησαν σε αρκετά σαββατοκύριακα όπου η Ferrari είχε μέχρι και το δεύτερο ταχύτερο μονοθέσιο, το καλύτερο δυνατό δεδομένου του φαινομενικά άπιαστου της Red Bull και του Verstappen. Έχασαν τελικά τη δεύτερη θέση στους Κατασκευαστές από τη Mercedes, αλλά ήταν μια μάχη μέχρι τέλους που κρίθηκε στις λεπτομέρειες.

Δυστυχώς βέβαια, όπως προειπώθηκε, πολλές από αυτές τις λεπτομέρειες ήταν ευθύνη της ίδιας της Ferrari. Ή των οδηγών της.

Όταν η Scuderia εξασφάλισε τις υπηρεσίες του Sainz για το 2021, οι Κόκκινοι έμοιαζαν να έχουν ένα από τα καλύτερα δίδυμα στο grid. Τρία χρόνια μετά, είναι φανερό ότι αμφότεροι, αν και έχουν δυνατότητες και μπορούν να αποδειχθούν εξαιρετικοί, έχουν επίσης ξεκάθαρες αδυναμίες τις οποίες δείχνουν να μην μπορούν να διαχειριστούν.

Ο Sainz μπορεί να χρειάστηκε μια δόση τύχης για να νικήσει τον Leclerc το 2021, αλλά δε βασίστηκε τελείως σε αυτό, όντας γενικά αρκετά σταθερός και αποτελεσματικός. Για το 2022 ωστόσο αυτή η σταθερότητα φάνηκε να χάνεται και συνδυάστηκε με ένα ζήτημα που μέσα στο 2023 κόστισε αρκετά στην ομάδα. Πολύ απλά, ο Ισπανός έχει πρόβλημα στο να παίρνει το μέγιστο από το μονοθέσιό του. Έχει στιγμές σχεδόν διάνοιας και οπωσδήποτε είναι σαφώς ανώτερος του ομοστάβλου του στο να επικοινωνεί με την ομάδα και να παίρνει πρωτοβουλίες, αλλά για κάθε καλή του στιγμή υπάρχουν δύο όπου μοιάζει απελπιστικά αργός.

Στη Σιγκαπούρη για παράδειγμα ήταν ο απόλυτος οδηγός του τριημέρου, ανώτερος του Leclerc σε κάθε σημείο, ένα βήμα μπροστά από κάθε άλλον οδηγό και με νεύρα από ατσάλι που του έδωσαν μια πανάξια νίκη, σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο από την πρώτη του πέρυσι στο Silverstone, που αρκετοί ακόμα δεν είναι εντελώς σίγουροι πως την πήρε. Στην Ισπανία ήταν σταθερός και ποιοτικός εκεί που ο Leclerc φαινόταν να μην ξέρει που να πατήσει.

Από την άλλη, συχνά ήταν σαφώς κατώτερος από τον Leclerc και, ενώ έφερνε βαθμούς, δεν ήταν πάντα αυτοί για τους οποίους ήταν ικανό το μονοθέσιο στην εκάστοτε πίστα. Στο Las Vegas λόγου χάρη μπορεί να αδικήθηκε κατάφωρα από τις περιστάσεις, μη φέροντας καμία ευθύνη για το κατεστραμμένο του μονοθέσιο και την ποινή που τον έριξε στη δωδέκατη θέση στην εκκίνηση, αλλά το λάθος που μετά τον κατακρήμνισε στις τελευταίες θέσεις σε έναν αγώνα όπου η Ferrari πετούσε ήταν δική του ευθύνη, ενώ στο Abu Dhabi, όπου κρίθηκε η δεύτερη θέση των Κατασκευαστών, ήταν αόρατος και ουδέποτε φάνηκε να έχει έστω μια ελπίδα βαθμολόγησης πριν αποσυρθεί, ενώ ο Leclerc ανέβηκε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου.

Ο οποίος Leclerc επιβεβαίωσε για πολλοστή φορά φέτος ότι, αν τα πράγματα του πάνε καλά, είναι ίσως ο ταχύτερος οδηγός στο grid, αλλά του λείπει η ψυχραιμία και ο δυναμισμός στη σχέση του με την ομάδα για να έχει πιο συχνά αυτές τις ευθυγραμμίσεις.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι άτυχος, ως και… γκαντέμης. Τα περισσότερα προβλήματα αξιοπιστίας φέτος έπεσαν σε αυτόν και οι στρατηγικές της Ferrari ανά περιόδους μοιάζουν σχεδόν να τον στοχοποιούν, ενώ η επικοινωνία και η συνεργασία του με το μηχανικό του, Xavier Marcos Padros, είναι το λιγότερο ελλιπής. Το γεγονός ωστόσο ότι δε φαίνεται σχεδόν ποτέ να «πατά πόδι» δεν κάνει τα πράγματα καλύτερα στον τομέα των προβληματικών τακτικών, ενώ περιπτώσεις όπως η βρεγμένη Ισπανία και οι αντίστοιχες συνθήκες στον Καναδά τον εξέθεσαν οδηγικά. Ο συνδυασμός ατυχιών και περιστασιακών ερασιτεχνικών λαθών είναι αυτό που τον κράτησε μόλις έξι βαθμούς μπροστά από τον Sainz και τον άφησε στην πέμπτη θέση της βαθμολογίας πίσω από τον Alonso, σε μια σεζόν που ήταν συχνά σαφώς ανώτερος του ομοστάβλου του και έχοντας στους περισσότερους αγώνες καλύτερο μονοθέσιο από την Aston Martin.

Σε αντίθεση με τον Sainz ωστόσο, τα λάθη του Leclerc περισσότερο ξεχωρίζουν λόγω του πόσο καλή μπορεί να είναι η οδήγησή του όταν τα αποφεύγει, παρά επειδή είναι συχνά. Αν και θεωρώ ότι αυτά τα λάθη θα έπρεπε να τα έχει ξεπεράσει ως τώρα, το παρατσούκλι LeCrash που του έχουν κολλήσει μερικοί τον αδικεί και για το 2023 ήταν από τους πρωταγωνιστές της σεζόν. Ο κυριότερος λόγος που θα ήθελε κανείς το κάτι παραπάνω από αυτόν είναι ότι φαίνεται να βρίσκεται τόσο αγωνιωδώς κοντά σε ένα ανώτερο επίπεδο οδήγησης, χωρίς όμως ποτέ να καταφέρνει να το πετύχει.

Με βάση τα παραπάνω, πόσο καλό ήταν τελικά το 2023 για τη Ferrari; Σίγουρα όχι όσο καλό θα ήθελαν στη Scuderia και ενώ σε κάποια πράγματα βελτιώθηκαν, σε άλλα φάνηκαν να έχουν πάει πίσω, ενώ και η απώλεια μιας θέσης στην κατάταξη δεν ορίζεται ακριβώς ως επιτυχία. Υπάρχει ωστόσο η δικαιολογία της ανασυγκρότησης και αν μη τι άλλο μέσα στη χρονιά υπήρξε εξέλιξη. Αλλά όπως έχουν μάθει καλά οι οπαδοί της Ferrari (του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου), η αστάθεια και οι «αυτοκτονικές» τάσεις είναι πρακτικά συνυφασμένες με το Maranello, οπότε το αν αυτή η εξέλιξη θα συνεχιστεί είναι μεγάλο ερωτηματικό. Αλλά αν η ιστορικότερη ομάδα της Formula 1 θέλει όντως να επιστρέψει στη διεκδίκηση τίτλων (και δεν εννοώ με τον τρόπο του 2022), τότε θα πρέπει να πετύχει αυτήν τη σταθερότητα. Θα πρέπει να έχει τον Sainz πιο κοντά στα όριά του. Και θα πρέπει να έχει τον Leclerc να μεταφράζει την κορυφή του σε καθημερινότητα και να μη λυγίζει υπό πίεση.

Είναι πολλά αυτά; Δεν έχει σημασία. Είναι απαραίτητα.