Τι πάει λάθος με την σημερινή F1;

Το τραγούδι των Interpol «Everything is wrong» έχει γίνει ένα καινούργιο μέρος της εμπειρίες που λέγεται Formula1. Ξεκινάει, χωρίς προειδοποίηση, με το που οι αστέρες του σπορ αρχίζουν να μιλάνε.

Αν το αφεντικό μιας ομάδας δεν γκρινιάζει στην FIA για τους κανονισμούς ή τα οικονομικά μεγέθη – ή σε άλλο αφεντικό μιας άλλη ομάδας για κάποιο περίεργο συμβάν – οι οδηγοί παραπονιούνται για τους team mates που αρνιούνται να κάνουν στην άκρη και να δώσουν δρόμο, μουρμουρίζουν ό,τι καταστράφηκαν από ένα αργότερο μονοθέσιο στα δοκιμαστικά, φωνάζουν στην ομάδα γιατί μπήκαν έναν γύρο νωρίτερα στα πιτ – ή έναν μετά – ή επειδή διάλεξαν την λάθος γόμα ελαστικών.

Η Pirelli έχει κολλήσει σε μια ατέρμονη κατάσταση φταιξίματος των ελαστικών πως είναι πολύ σκληρά ΚΑΙ μαλακά, οι επιφάνειες των πιστών είναι πολύ ζεστές ή κρύες, οι μηχανικοί του αγώνα είναι πάντα ένοχοι που διάλεξαν για τους οδηγούς την λάθος στρατηγική 1,2,3 ή 4 πιτ στοπ ενώ μια άλλη 2/3/4 πιτ θα έπρεπε να επιλεγεί. Οι πιλότοι είναι αθώα θύματα όταν τιμωρούνται…και αναθεματισμοί ακολουθούν όταν αντίπαλοι ΔΕΝ τιμωρούνται.

“Everything is wrong, oh, everything is wrong…I guess we hope in time what is now is overcome…”

Για εκείνους που είναι νέοι στην Formula 1, μπορώ μόνο να πω πως το πιο πλούσιο πρωτάθλημα αγώνων ταχύτητας στο σύμπαν – πασπαλισμένο με τόση δημοφιλία  όση όλα τα υπόλοιπα μαζί – έρχεται σαν μια συλλογή από τους παγκόσμια πιο μίζερους ανθρώπους.

Δεν είμαι σίγουρος πως φτάσαμε στο σημείο που οι αγώνες Grand Prix έχουν εξελιχθεί σε ένα ατελείωτο ντιμπέιτ στα κοινωνικά δίκτια, αλλά υπάρχουν υποψίες. Σε καμία περίπτωση ο εκνευρισμός και η γκρίνια δεν είναι προνόμιο μόνο του Facebook και Twitter, οι οδηγοί και ομάδες κάνουν το ίδιο στον τύπο, τηλεόραση, ράδιο, διαδίκτυο… και σε οποιοδήποτε θα ακούσει και καταλάβει το ύφος που είναι σκαλισμένο στους 140 χαρακτήρες.

Η παντομίμα των κοινωνικών δικτιών, χρησιμοποιούμενη από μερικούς εκ των πιο πλούσιων αθλητών και αθλητικών franchise, είναι τόσο ανησυχητικά όμοια με τα τρελά ποσταρίσματα που είναι διάσπαρτα στο χρονολόγιο μας. Η συνεχή ανάγκη να διατυπώσεις την δυσαρέσκεια για τόσα πράγματα που πάνε στραβά στην F1 έχει μια υποψία εμμονής.

Ναι, σε λήστεψαν, σε αδίκησαν και άξιζες περισσότερο από την 5^η θέση στο Μονακό. Ναι, ο μπαρίστα στα Μικέλ έπρεπε να σταλθεί στο απόσπασμα που απέτυχε να κάνει έναν οργασμικό φρέντο καπουτσίνο. Ναι, το wifi όσο περιμένεις στην εφορία είναι πολύ αργό. Ο κορεσμός των παραπόνων που ακολουθείτε από πολλούς στην F1 παράγει τον ίδιο ήχο που προσπαθούμε να αποκλείσουμε οπουδήποτε αλλού στη ζωή μας.

Στην βροχερή Γιαννιώτικη βραδιά του τελευταίου αγώνα, παρακολουθούσαμε με φίλο και βαθύ γνώστη της F1 την απονομή και πανηγυρισμούς στο πόντιου. Η αμηχανία και αποφυγή να κοιταχτούν στα μάτια των δύο οδηγών της Mercedes ήταν χαρακτηριστική. Και εκείνη τη στιγμή γυρίζει και μου λέει, πώς είναι δυνατόν οι οδηγοί της ομάδας που έχει εξαυλώσει τον ανταγωνισμό τρία χρόνια τώρα και είναι ένα βήμα πριν το πρωτάθλημα να είναι τόσο δυστuχισμένοι. Αλήθεια, πώς;

Έχω κάποιες αρχαϊκές μνήμες και γνώση των γεγονότων εκ των προτέρων από όταν αληθινός θυμός και αγανάκτηση φυσούσαν στα μίντια της F1. Η σύγκρουση των Nalson Piquet, Ayrton Senna και Alain Prost σήμαινε πως το τρίο δεν σταματούσε να βρίσκεται στα μαχαίρια, εκείνοι οι προδιαδικτυακοί πρωταθλητές ήταν αρχιτέκτονες στο να διαλέγουν το σωστό χρόνο και ένταση που θα έκοβαν τους αντιπάλους τους στον τύπο ή στον αέρα.

Για να είμαι δίκαιος, και αυτοί παραπονιόταν. Και έγινε κουραστικό σε κάποια σημεία – πραγματικά, ο Nigel Mansell ήταν το λήμα στο λεξικό δίπλα από την λέξη κατσούφης – αλλά δεν θα δεις ποτέ τον ίδιο βαθμό νεκρικής μονοτονίας που έχει ρουφίξει την σημερινή ζωή της Formula1. Βάλτε τους μέσα σε ένα δωμάτιο με δύο ζευγάρια γάντια του μποξ να λύσουν τις διαφορές τους, οι πρωταθλητές F1 του πληκτρολογίου θα τσάταραν στο τηλέφωνο μέχρι να έρθει βοήθεια. Έχουμε πλέον μικροεπιθέσεις που σκάνε και μένουν για ώρες – ή και μέρες – αν μια προσωπικότητα της F1 είναι πραγματικά εκνευρισμένη με μια άλλη.

Χωρίς να θέλω να ακουστώ νοσταλγικός, οι αγώνες Grand Prix είναι στα καλύτερά τους όταν περιβάλλονται από φινέτσα και γοητεία. Αλλά είναι μόνο κορυφαίοι – όπως καμιά άλλη μορφή των αυτοκινητιστικών σπορ – όταν όσοι το ασκούν διακρίνονται για το ήθος και συμπεριφορά τους, μακρυά από απαθείς εφήβους.

Δεν θα μπορούσες παρά να…

…γελάσεις στο ατελείωτο λογύδριο που βγήκε από το στόμα του οδηγού της Ferrari Sebastian Vettel, μουρμουρίζοντας και βρίζοντας τον αρχηγό αγωνοδίκη Charlie Whiting μετά τα γεγονότα στο Μεξικανικό Grand Prix. O Vettel, κυνηγώντας την Red Bull του Max Verstappen, είδε τον νεαρό Ολλανδό οδηγό να οδηγεί εκτός της πίστας ενώ ήταν υπό πίεση, να περνάει από το γρασίδι, και να διατηρεί την θέση του μπροστά από τον Vettel αντί να ακολουθήσει την σύνηθες τακτική και να παραδώσει την θέση του. Ο Whiting δεν διόρθωσε το πρόβλημα όσο γρήγορα περίμενε ο Vettel, και σύντομα ακολούθησε ένα γοητευτικό ξέσπασμα από τον 4 φορές παγκόσμιο πρωταθλητή.

Ο μεγάλος διαιτητής της F1 πήρε δύο συνεχόμενες προσκλήσεις από τον Vettel να «πάει να γ@μηθεί» μέσω ασυρμάτου και, ως αποτέλεσμα, σε διεθνή εκπομπή που βγήκε στον αέρα ξανά και ξανά ύστερα από εκατομμύρια θεατές κατά μήκος της γης. Ήταν αυτού του τύπου ο εκνευρισμός που άξιζε μια ποινή για να στείλει ένα μήνυμα στους υπόλοιπους μαχητές.

Ο Vettel, που οι προσκλήσεις του ακούστηκαν παγκόσμια, διέφυγε της ποινής και προστάτεψε το πορτοφόλι του επειδή, σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της F1 «πήγε αυθόρμητα να βρει τον Charlie για να του υποβάλει την μεταμέλεια όσο αναφορά της συμπεριφορά του, αυτοπρόσωπος»

«Μετά έγραψε, μετά από δικιά του πρωτοβουλία, γράμμα στον πρόεδρο της FIA Jean Todt και Charlie Whiting, όπου απολογούνταν βαθιά για τις πράξεις του. Οπότε ο Πρόεδρος αποφάσισε, σαν μια ξεχωριστή περίπτωση να μην τιμωρήσει τον κύριο Φέττελ»

Και ιδού, η F1 μπορεί να είναι τόσο περίεργο άθλημα όσο αναφορά την συμφιλίωσή. Πρέπει να κάνεις μια απρογραμμάτιστη αλλαγή κιβωτίου; Αυτό θα σου κοστίσει πέντε θέσεις στην εκκίνηση. Βρίζεις τον αγωνοδίκη; Αυτό θα σου κοστίσει δύο φύλλα χαρτί, δύο φακέλους και ένα ζευγάρι πρωτοκλασσάτες σφραγίδες.

Ίσως τα γράμματα δεν πέθαναν ακόμα.