Οι πρωταθλητές – Juan Manuel Fangio (1951, 1954-1957)

Παρόλο που ο Χουάν γεννήθηκε στην Αργεντινή, ο μπογιατζής πατέρας του ήταν Ιταλός μετανάστης. Λόγο της ταπεινής του καταγωγής, τα αρχικά του βήματα στους αγώνες στην χώρα καταγωγής του έγιναν με μια σειρά από τροποποιημένα αυτοκίνητα δρόμου χρηματοδοτούμενα από τους ανθρώπους της πόλης του! Μια νίκη σε έναν μεταπολεμικό αγώνα στην Αργεντινή ενάντια στους καλλίτερους Ευρωπαίους οδηγούς τον οδήγησαν να χρηματοδοτείται από τον εθνικό αυτοκινητιστικό σύλλογο της Αργεντινής να τρέξει μια Μαζεράτι στην Ευρώπη. Αφού πάτησε το πόδι του στην γηραιά ήπειρο, η αισθησιακά γρήγορη οδήγησή του τράβηξε την προσοχή της τότε κραταιάς στο motosport Alfa Romeo όπου και υπέγραψε για το 1950.

          Το τελευταίο νικηφόρο μονοθέσιο της Mercedes (W196) πριν επιστρέψει σαρωτικά το 2014

Αφού έχασε το πρώτο πρωτάθλημα το 1950 από τον συναθλητή του Farina το 1950, o Fangio πήρε τον πρώτο του τίτλο για την Alfa το 1951. Νικώντας στους δύο από τους τρεις πρώτους αγώνες – Ελβετία και Γαλλία – έχασε την πρωτοπορία από την Ferrari στα μέσα της σεζόν όταν και η τελευταία εισήγαγε νέο αυτοκίνητο. Οπότε το δεύτερο μισό του πρωταθλήματος τον βρήκε σε αμυντική θέση αναγκάζοντάς τον να παλεύει για την προστασία της πρωτοπορίας, αλλά κρατώντας την χαρακτηριστική του ψυχραιμία κατάφερε να πάρει τον τίτλο σε έναν όμορφο αγώνα στον τελευταίο γύρο του πρωταθλήματος στην Ισπανία.

                            O πολυνίκης Fangio

Ένα ατύχημα στο λαιμό το 1952 τον άφησε έξω για τη σεζόν αυτή, και δεν ήταν παρά στα τέλη του πρωταθλήματος του 1953 που κέρδισε ξανά – με μια Μαζεράτι. Η συνεργασία συνεχίστηκε την αρχή του 1954 όπου και με το νέο μονοθέσιο 250F πήρες νίκες στα δύο πρώτα GP. Την χρονιά αυτή αλλάζοντας σε Mecedes – Benz που επέστρεψε πρώτη φορά μετά τον πόλεμο, και οδηγώντας το νέο της μοντέλο W196 (ναι, άλλαξε ομάδα εν μέσω σεζόν…) έκανε ένα θεαματικό ντεπούτο κερδίζοντας στο Παρίσι, και ακόμα 3 νίκες τον οδήγησαν στο δεύτερο παγκόσμιο πρωτάθλημα.

Το ίδιο συνέβη πάνω κάτω και το 1955 με τον Fangio να κερδίζει τους 4 από τους 6 αγώνες που αποτελούσαν το παγκόσμιο πρωτάθλημα, και να οδηγείτε στον 3^ο του τίτλο. Η Mercedes ύστερα από αυτό αποσύρθηκε από την F1, κάνοντας τον Fangio να υπογράψει για την Ferrari, την ομάδα που πάντα θεωρούσε ως «τον ανταγωνιστή». Ήταν μια θυελώδη σχέση, και παρόλο που πήρε ένα ακόμα πρωτάθλημα, χρειάστηκε την βοήθεια του team-mate Peter Collins που, στο ιταλικό GP, του έδωσε το αμάξι του ύστερα από αβαρία στο μονοθέσιο του Fangio, εξανεμίζοντας τις ελπίδες του για τίτλο.

Ο Fangio ανακουφισμένος γυρνάει στην Maserati το 1957 όταν στα 46 του χρόνια απόλαυσε αυτό που ήταν ίσως η καλλίτερή του σεζόν. Το πέμτο του πρωτάθλημα, αποκτήθηκε μετά από μια καταπληκτική νίκη στο Γερμανικό GP που αντεπιτέθηκε ύστερα από ένα αργό pit stop και έχοντας τις δύο Ferrari μπροστά. Ήταν η τελευταία του, και σημαντικότερη, νίκη.

Το επόμενο έτος, με την Maserati να μην είναι πια ανταγωνιστική, ήρθε η ώρα να αποσυρθεί από τους αγώνες και να γυρίσει στην Αργεντινή όπου και άνοιξε μια αντιπροσωπεία της Mercedes. Πέθανε το 1995 με τον θρύλο τους να ζει ακόμα ανάμεσα στους σπουδαιότερους οδηγούς που πέρασαν από τα GP.