Μια οβάλ, ένας Ισπανός και 350χλμ/ω

Μια οβάλ πίστα είναι κάτι δραστικά διαφορετικό απ’ ότι έχει συνηθίσει ο μέσος ευρωπαίος οπαδός των μηχανοκίνητων αθλημάτων, η μόνη του επαφή με το σχέδιο αυτό είναι στο Cars της Pixar. Ένα πολύ αγαπημένο άθλημα για τους Αμερικάνους με τις χαώδης ευθείες, και τόσο ξένο για τους Έλληνες που μόλις μισό μήνα πριν αποκτήσαμε κάτι που να μπορεί να θεωρηθεί εθνικό δίκτυο αυτοκινητοδρόμων με την Ολυμπία και Ιωνία οδό να ενώνονται με την Εγνατία. Δράττομαι της ευκαιρία να πω στους εραστές της οδήγησης να μην ξεχάσουμε το παλιό, στριφτερό οδικό δίκτυο που πλέον με το ένα δέκατο της κίνησης να προσφέρεται για πολύ όμορφες διαδρομές.

Τα σχόλια για το Indianapolis βέβαια, με αφορμή τη συμμετοχή του Alonso, δεν έλειψαν. Στα στόματα και σχόλια βρίσκεται ένα ερώτημα: μα πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να γυρνάς σε μια πίστα με δύο στροφές και δύο (μεγάλες) ευθείες;

Καταρχήν δεν υπάρχουν ασφαλή σημεία εξόδου. Ακριβώς δίπλα από το οδόστρωμα υπάρχει μόνο το τσιμέντο των «προστατευτικών» τειχών με τα μονοθέσια να περνάνε με 350χλμ/ω. Όπως ανέφερε και ο Alonso «Το σιρκουί δείχνει πολύ, πολύ στενό σε αυτή την ταχύτητα. Όταν το βλέπεις από την τηλεόραση δείχνει πλατύ και εύκολο αλλά όταν είσαι μέσα στο αμάξι είναι πολύ, πολύ στενό.»

Η ευκαιρία λοιπόν στον Alonso να το ανακαλύψει ήρθε από μία ομάδα που έχει πολύ στενούς δεσμούς με την McLaren. Ο Mario Andretti δεν ήταν μόνο παγκόσμιος πρωταθλητής στην F1 το 1978 και νικητής του Indy 500 το 1969 αλλά και πατέρας του Michael που ήταν team mate του Ayrton Senna στην McLaren το 1993. Σήμερα ο Michael έχει μια πολύ επιτυχημένη ομάδα στο πρωτάθλημα των Indy Cars με νίκη το 2016 στο Indy 500.

Ιστορικά η McLaren νίκησε στο Indianapolis 500 τρείς φορές. Το 1974 και 1976 σαν εργοστασιακή ομάδα, συμπωματικά μαζί με το πρωτάθλημα οδηγών F1 με Emerson Fittipaldi και την περίπτωση James Hunt! Η τρίτη νίκη ήρθε με οδηγό τον Mark Donohue το 1972 με μονοθέσιο της Roger Penske.

Βέβαια, δεν πρέπει να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας. Αν η McLaren ήταν έστω και λίγο ανταγωνιστική φέτος δεν υπήρχε περίπτωση αυτή η συμμετοχή να συμβεί. Αλλά δεν είναι. Καθόλου. Οπότε μέσα από πολύ ιδιαίτερες συνθήκες ήρθε αυτή η μοναδική ευκαιρία! Και προφανώς δεν θα ερχόταν και ποτέ αν ο Ron Dennis ήταν ακόμα στην McLaren… Αλλά με νέα ηγεσία και φρέσκο ενθουσιασμό ο Zak Brown προσπαθεί να γυρίσει την εμπορικά καταστροφική συνεργασία McLaren – Honda σε επιτυχία στην Αμερική.

Το διάσημο τριπλό στέμμα στον μηχανοκίνητο αθλητισμό είναι ο στόχος του Alonso. O μόνος οδηγός που το κατάφερε, να κερδίσει το παγκόσμιο πρωτάθλημα F1, το Indianapolis 500 και το Le Mans είναι ο Graham Hill. Η McLaren σαν ομάδα το έκανε, και η Mercedes σαν κατασκευαστής κινητήρων.

Μην ξεχνάμε πλέον πως η McLaren έχει γιγαντωθεί από μια ομάδα Formula 1 σε μια εταιρία υψηλής τεχνολογίας υλικών και κατασκευαστή πολιτικών αυτοκινήτων και χρειάζεται να προωθήσει την προφίλ της εταιρίας και των υπηρεσιών της. Και η κίνηση αυτή γύρισε το αρνητικό σε θετικό!

Το αν μπορεί ο Alonso να κερδίσει είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Είναι ένα πράγμα να τρέχεις με 350χλμ/ω και άλλο να διαγωνίζεσαι μέσα σε μια αγέλη που τρέχει και αυτή με τέτοια ταχύτητα. Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για τον πλέον προετοιμασμένο πρωτάρη που θα πάρει μέρος στον αγώνα.

Συμμετέχει με την καλύτερη ομάδα στα Indy, νικητή του περσινού αγώνα, με 6 οδηγούς που θα μπορούν να τον συμβουλέψουν και να εξασκηθεί μαζί τους σε υψηλές ταχύτητες. Επιπλέον, προπονητής του είναι ο Gil de Ferran, δύο φορές νικητής στο πρωτάθλημα Indycar και νικητής του Indy 500 του 2003. Και τέλος στην πλάτη του έχει ένα μοτέρ Honda. Το καλό, αυτό που έχει την κομμάτι από την ψυχή του Soichiro..

Monaco και Indy 500 την επόμενη Κυριακή συνθέτουν ένα σούπερ σαββατοκύριακο.

Συντονιστείτε!