Η πτώση ενός πρωταθλητή και η επιστροφή ( ; ) στον τόπο του εγκλήματος

Flashback στο 2015…O Jorge Lorenzo έχει μόλις κατακτήσει τον τρίτο προσωπικό του τίτλο στο MotoGP, νικώντας στον τελευταίο αγώνα, μετά από μια σεζόν έντονης μάχης με τον team-mate του, Valentino Rossi. Ας μην ξαναπιάσουμε τα όσα συνέβησαν βέβαια εκείνη τη σεζόν (βλ. Μαλαισία), γιατί αυτά είναι ζήτημα για ξεχωριστή ανάλυση.

Ας μείνουμε στα γεγονότα. Ο Ισπανός δεν είχε απάντηση το 2016 στην ανωτερότητα του Marquez, και θέλοντας μια νέα πρόκληση υπέκυψε στις σειρήνες που του σιγοτραγουδούσαν από την Ιταλία. Βλέπετε, η Ducati ήθελε διακαώς έναν πρωταθλητή πάνω στη Desmosedici, για να επιβεβαιώσει τα βήματα προόδου που έκανε σταθερά μετά το 2013. Τα χρήματα ήταν εξάλλου πολλά στα πόδια του Lorenzo, και ο Ισπανός δέχθηκε να αναλάβει την επαναφορά της φίρμας του Borgo Panigale στους τίτλους.

Οι γνώστες βέβαια ήξεραν ότι η επιλογή του Lorenzo είχε ένα τεράστιο ρίσκο, ένα ρίσκο που μπορούσε να αποβεί καταστροφικό για την καριέρα του Ισπανού, και πιθανώς ήξερε και ο ίδιος, αλλά δεν περίμενε να είναι τόσο μεγάλο: τη δύστροπη συμπεριφορά της Desmosedici και το ιδιαίτερο στυλ οδήγησης που απαιτεί. Η ιταλική μοτοσυκλέτα είναι εντελώς αντίθετη στο ομαλό, ήπιο στυλ που τελειοποίησε ο Lorenzo πάνω στην Μ1 – με τη διατήρηση μεγάλης ταχύτητας στο μέσο της στροφής – απαιτώντας απότομες αντιδράσεις, σκληρό φρενάρισμα, ενώ δε δίνει και καλή αίσθηση/πληροφόρηση στο μπροστινό. Αυτά που δηλαδή δυσκόλεψαν και τον Rossi όταν οδήγησε για την ομάδα, και δεν μπόρεσε να διορθώσει ακριβώς γιατί η μοτοσυκλέτα είναι έτσι θεμελιωδώς κατασκευασμένη.

Τα γεγονότα δείχνουν ότι ούτε ο Lorenzo έχει μπορέσει να φέρει τη μοτοσυκλέτα περισσότερο στα μέτρα του – καθώς μπορεί περιστασιακά να έχει κάποια βάθρα, όμως στην ουσία δεν μπορεί να διεκδικήσει το κάτι παραπάνω. Μένει από δυνάμεις στο δεύτερο μισό των αγώνων, καθώς δεν μπορεί να έχει διάρκεια στην απόδοσή του. Και αυτό οφείλεται στο ότι οδηγεί αντίθετα από τα ένστικτά του, αντίθετα από τον τρόπο που είχε μάθει όλα τα χρόνια – η μοτοσυκλέτα τον οδηγεί, και όχι αυτός τη μοτοσυκλέτα, και τα πράγματα είναι σχεδόν απίθανο ότι θα αλλάξουν.

O Lorenzo δεν έχει κερδίσει από το 2016 – η επιστροφή στον “τόπο του εγκλήματος”, στη Yamaha δηλαδή, ίσως είναι η μοναδική επιλογή για τον Ισπανό

Έτσι, μένοντας πίσω σε πολλούς αγώνες και από τις μοτοσυκλέτες της Pramac, δε δικαιολογεί τα (φημολογούμενα) 12 εκατ. ετησίως που λαμβάνει από τη Ducati. Η ομάδα προφανώς δεν του δίνει τα ίδια λεφτά για ανανέωση, ενώ μάλλον τα πράγματα δείχνουν ότι δεν έχει στόχο και για κάτι τέτοιο. Οι αναβάτες της Pramac αποτελούν σίγουρα μια οικονομικότερη – και ίσως πιο ελπιδοφόρα λύση. Αν ο Lorenzo δε δεχθεί να παίρνει περίπου το 1/10 αυτών που συμφώνησε στο προηγούμενο συμβόλαιό του, το διαζύγιο δείχνει αναπόφευκτο.

Βέβαια, στον κόσμο των αγώνων τίποτα δεν είναι απόλυτα σίγουρο, αλλά ο Lorenzo πρέπει να έχει ήδη αρχίσει να σκέφτεται την επόμενη μέρα, καθώς αν δεν κινηθεί γρήγορα, ίσως μείνει εκτός grid. H λύση της Suzuki δείχνει να απομακρύνεται, λόγω της φημολογούμενης επιλογής Mir, ο οποίος κοστίζει λιγότερο και έχει θεωρητικά τη δυναμική να γίνει το επόμενο μεγάλο ταλέντο του αθλήματος.

Η λύση που προέκυψε τις τελευταίες μέρες είναι ο Ισπανός να επιστρέψει στη Yamaha, οδηγώντας μια δορυφορική Μ1. Οι φήμες θέλουν την MarcVDS να παίρνει τις μοτοσυκλέτες που θα αφήσει η Tech3, και σίγουρα δεν είναι ιδανικό για τον Lorenzo να μην είναι εργοστασιακός αναβάτης, ίσως όμως αυτή να είναι η μόνη δυνατότητα να μείνει στο grid. Θα οδηγήσει μια μοτοσυκλέτα που του ταίριαζε πάντα, ενώ είναι σίγουρο ότι θα βρεθεί και ένας μεγάλος χορηγός που θα καλύψει τις αποδοχές του. Τα θετικά είναι περισσότερα από τα αρνητικά, και ίσως κάποια μέρα επιστρέψει και στην εργοστασιακή ομάδα αν προκύψει κενή θέση. Η Yamaha εξάλλου έχει δηλώσει ότι δεν αντιτίθεται στην επιστροφή του Ισπανού.

Αν θέλετε τη γνώμη μας, το 2019 ο Lorenzo θα οδηγεί μια δορυφορική Μ1, γιατί διαφορετικά μπορεί να μείνει εκτός MotoGP… Αυτό θα ήταν καταστροφικό για τον ίδιο, και το ξέρει καλά. Επομένως, αν δεν έρθουν τα πάνω κάτω στα δεδομένα, ο Ισπανός θα αφήσει πίσω του τη Ducati, και δύο χαμένα χρόνια για την καριέρα του, για να επιστρέψει εκεί όπου πάντα – όπως δείχνουν τα αποτελέσματα – ανήκε, έστω και αν πρέπει να καταπιεί τον εγωισμό του και να οδηγήσει για μια μικρότερη ομάδα.

Μετά το Mugello ενδέχεται τα πράγματα να έχουν ξεκαθαρίσει σε μεγάλο βαθμό, με τη Ducati να θέλει να οριστικοποιήσει το δίδυμό της για το 2019, και κατά συνέπεια να προκαλέσει μια σειρά αντιδράσεων στο μεταγραφικό παζάρι. Ίδωμεν λοιπόν.