Ας μην είμαστε αρχαιολάγνοι

Η θέληση και τάση του ανθρώπου για βελτίωση είναι έμφυτη. Δεν μας αρέσει να μένουμε στάσιμοι, θέλουμε να προχωρούμε μπροστά, καλύτεροι, δυνατότεροι, σοφότεροι. Το ίδιο θέλουμε και για την Formula 1, πιο γρήγορα μονοθέσια, πιο όμορφα, πιο δυνατά, περισσότερες προσπεράσεις και εντυπωσιακότερο θέαμα. Και φυσικά τι είναι «καλύτερο» έρχεται συγκριτικά με το προηγούμενο.

Και εκεί είναι που τελευταία οι οπαδοί το χάνουμε.

Υπάρχει μια εξιδανικευμένη εντύπωση για το παρελθόν, σχεδόν ουτοπική, και ειδικά για την περίοδο μεταξύ του 90 και έως μέσα του 2000. Τότε που όλα ήταν «μεγάλα», «ακούγονταν», και «είχαμε προσπεράσεις σε κάθε στροφή». Και αμέσως έρχεται και ο μηδενισμός πως η σημερινή F1 έχει πεθάνει ή έστω αργοσβήνει, μαζί και οι οδηγοί της που δεν είναι πια…μάγκες διότι δεν κάνουν dolce vita αλλά είναι παιδάκια που απλά προπονούνται σε ένα δωμάτιο.

Θα αφήσω έξω τα σχόλια περί επικινδυνότητας μιας και ότι προσθέτει στην ασφάλεια μόνο καλό είναι. Η ανθρώπινη ζωή είναι ανεκτίμητη και δεν θα την βάλουμε στο σφυρί για δική μας διασκέδαση. Τελεία.

Στον καθαρά φιλοσοφικό τομέα της αλητείας των οδηγών, υπάρχει η σοκαριστική αλήθεια πως στην σεζόν του 2017 κανένας μα κανένας οδηγός την εποχής πριν και μετά του 90 δεν θα άντεχε να βγάλει έναν αγώνα. Ποσό δε ολόκληρο το καλεντάρι. Η Formula 1 πλέον έχει γίνει απίστευτα απαιτητική σωματικά και πνευματικά, σε βαθμό που χώροι για θεατρινισμούς με grande vivre δεν υπάρχουν. Ή δίνεσαι ολοκληρωτικά στο άθλημα ή φεύγεις. Αν αυτή η προσήλωση δεν είναι μαγκιά, τότε ποια είναι;

Και φυσικά ποιος ήταν ο πρώτος διδάξας του fitness στην F1; O Senna…

Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες για το πλήγμα που δέχθηκε η F1 όταν έφυγαν οι καπνοβιομηχανίες, για τον θόρυβο, και για το πόσο λιγότερο αντρικά είναι τα μονοθέσια. Αλλά η συζήτηση για τις προσπεράσεις είναι σύντομη και συγκεκριμένη.

Συγνώμη που θα το χαλάσω, αλλά οι προσπεράσεις τα τελευταία έτη είναι περισσότερες από ποτέ. Και όχι, το ένα μονοθέσιο δεν ακολουθεί το άλλο μέχρι την έλευση της καρό σημαίας. Αν κάποιος βρει την όρεξη και τον χρόνο και δει έναν αγώνα, ας πούμε από την σεζόν του 1992, θα του είναι απίστευτο πόσο βαρετός μπορεί να είναι!

Θα πάρουμε 3 σεζόν. Του 1992, του 2002 και του 2012. Στην σεζόν στις αρχές του 90 λοιπόν έγιναν συνολικά 406 προσπεράσεις σε 16 αγώνες, κατά μέσο όρο δηλαδή 25 προσπεράσεις ανά αγώνα. Το 2002 δε, επί Schumacher, είχαμε 235 (!) σε 16 αγώνες. Ένας μέσος όρος κάπου στις 14 προσπεράσεις ανά αγώνα.

Δεν ακούγεται και τόσο εντυπωσιακό.

Και ερχόμαστε στο 2012. 870 σε σύνολο 20 αγώνων, 40 προσπεράσεις ανά αγώνα, κατά μέσο όρο. Δεν μου φαίνεται και τόσο καλό για την F1 του παρελθόντος, έτσι δεν είναι; Για να καταλάβουμε το μέγεθος της διαφοράς, από το σύνολο των 14.914 προσπεράσεων που έγιναν από το 1983 μέχρι σήμερα οι 4462 δηλαδή το ένα τρίτο του συνόλου, έγιναν τις τελευταίες έξι σεζόν!

Μην κυνηγάμε ανεμόμυλους λοιπόν λέγοντας πως η σύγχρονη Formula 1 δεν προσφέρει θέαμα, ούτε προσπεράσεις. Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε πως η προσπέραση δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι το μέσο που δίνει στον οδηγό την νίκη, αλλά δεν μπορείς να μην νιώσεις την αγωνία καθώς ο Hamilton τα δίνει όλα για όλα ώστε να περάσει τον Raikkonen στο Grand Prix της Κυριακής που μας πέρασε. Ακόμα και αν δεν το κατάφερε, η ένταση ήταν εκεί. Άλλωστε, δεν γίνεται να νικάμε πάντα.

Χαλαρώστε λοιπόν, αγαπήστε την F1 με τα ελαττώματά της, και απολαύστε την μάχη μεταξύ των δύο γιγάντων για τον τίτλο.

Ναι, και εσείς η μακλαρενικοί….