Τα τελευταία χρόνια, κυρίως μετά την απαρχή της υβριδικής εποχής και τουλάχιστον την τελευταία πενταετία, η F1 βρίσκεται διαρκώς σε ένα φαύλο κύκλο αρνητικής δημοσιότητας που δε δείχνει να έχει τελειωμό. Έχουμε βαρεθεί να ακούμε για το πόσο «τεχνητή» λύση στην έλλειψη προσπερασμάτων είναι το DRS, για το πόσο φτωχές είναι οι «πίσω» ομάδες του grid, για το πόσο άθλια είναι τα ελαστικά, για το πόσο βαρετή είναι η κυριαρχία μίας ομάδας (πρώτα της Red Bull και τώρα της Mercedes – αν και η παντοκρατορία της δεύτερης νομίζω είναι από τις μεγαλύτερες όλων των εποχών), για την έλλειψη ήχου από τα “power units”, για το πόσο εύκολα στην οδήγηση – αλλά και αργά – είναι τα μονοθέσια, και και και… Πραγματικά θα μπορούσα να συνεχίσω για ώρες να απαριθμώ παράπονα.
Το ένδοξο παρελθόν του αθλήματος μαζεμένο
Ενώ λοιπόν οι πάντες φαίνονται δυσαρεστημένοι – από τους ιθύνοντες του σπορ μέχρι τους θεατές (για παράδειγμα οι τηλεθεατές συνεχώς λιγοστεύουν, και όχι μόνο λόγω της στροφής στη συνδρομητική τηλεόραση) – κανείς δε φαίνεται να έχει ένα συντεταγμένο πρόγραμμα για την αντιστροφή του κλίματος και την επαναφορά της ηρεμίας στο αγαπημένο μας σπορ. Η πιο ρηξικέλευθη αλλαγή που είδαμε ως τώρα (για την αύξηση του θεάματος!) ήταν τα δοκιμαστικά με το σταδιακό χρονικό αποκλεισμό οδηγών… που ας μην σχολιάσω πώς μας φάνηκαν. Αν και όλοι συμφωνούν ότι κάτι πάει στραβά, δε δείχνουν να κατανοούν τι – είτε είναι τόσο στενόμυαλοι που εστιάζουν στο κλαδί ενώ το δέντρο σαπίζει, είτε απλώς νοιάζονται να διατηρηθεί η υπάρχουσα κατάσταση γιατί εξυπηρετούνται ίδια συμφέροντά τους. Όσον αφορά τους νέους κανονισμούς που έρχονται του χρόνου (οι οποίοι πέρασαν και χίλια μύρια κύματα για να οριστικοποιηθούν), δεν είναι και πολλοί οι βέβαιοι ότι αυτοί θα βελτιώσουν πολύ τα δεδομένα.
Το βασικό πρόβλημα είναι κατά τη γνώμη μου ότι η κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού χάνει συνεχώς την ταυτότητά της, το υπερθέαμα που ήταν κάποτε. Δε δίνει θέαμα δυστυχώς, και δεν εννοώ θέαμα με την έννοια των πολλών προσπερασμάτων – πάρα πολλά προσπεράσματα εξάλλου η F1 δεν είχε ποτέ – γι’ αυτό ευτυχώς υπάρχει το MotoGP. Θέαμα σήμαινε για μένα αυτοκίνητα – βολίδες, στα οποία οι καλύτεροι από τους μέτριους ξεχώριζαν, στα οποία για να τα οδηγήσει κάποιος στο όριο έπρεπε να αφιερώσει δεκάδες μέρες δοκιμών, να μοχθήσει, να καταλάβει ότι χρειάζεται και άλλη προπόνηση στον αυχένα για να αντέξει τις δυνάμεις g, και η πρώτη του εντύπωση να είναι «Ουάου… η δύναμη, η ταχύτητα, τα φρένα, οι πιέσεις… είναι απίστευτο!». Σήμερα, οι οδηγοί που τεστάρουν για πρώτη φορά ένα μονοθέσιο F1, το μόνο που λένε είναι ότι έχει παραπάνω δύναμη από ένα άλλο αγωνιστικό μονοθέσιο – και ως εκεί. Η δήλωση του Vandoorne, μετά τον πρώτο αγώνα του στην F1, ότι το μονοθέσιο της Super Formula είναι πιο απαιτητικό και δύσκολο στην οδήγηση, τα λέει όλα. Η εποχή που για να οδηγήσεις F1 έπρεπε αν έχεις κότσια, τρέλα και θάρρος, είναι παρελθόν.
Η πίστα της Imola, πανέμορφη αλλά εκτός πρωταθλήματος
Επίσης, όσοι είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε από κοντά αγώνα F1 πριν το 2013, θα μιλήσουμε πρώτα και καλύτερα για τον απόκοσμο, εκκωφαντικό ήχο των ατμοσφαιρικών κινητήρων. Δεν υπήρχε αυτός ο ήχος, αυτό το «τρύπημα» στα αυτιά, αλλά και αυτή η αίσθηση ότι γίνεται ένας σεισμός κάθε φορά που περνούσε από μπροστά σου ένα μονοθέσιο. Πάντα θα θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα σε GP τα αγωνιστικά του Porsche Supercup, τα οποία ήταν ό,τι πιο δυνατό είχα ακούσει μέχρι τότε. Όταν αργότερα είδα και άκουσα F1 για πρώτη φορά, κατάλαβα γιατί όλοι μιλούσαν – και μιλούν, για τον ήχο. Από την τηλεόραση δεν καταλάβαινες απολύτως τίποτα για την ένταση και τη συχνότητα του ήχου. Όταν αργότερα άκουσα και είδα και τα μονοθέσια των GP2 και GP3, κατάλαβα γιατί η F1 είναι και πρέπει να είναι ξεχωριστή, γιατί πρέπει να σε αφήνει άναυδο, όπως είχα μείνει εγώ τότε.
Ακόμη, υπερθέαμα για μένα σημαίνει αυτοκίνητα χαμηλά, με φαρδιά λάστιχα, μεγάλες αεροτομές, ελαφρά σε βάρος ,όπως ήταν αυτά της δεκαετίας του ’80 και – σε μικρότερο βαθμό – του ’90. Τα αυτοκίνητα του 2017 θα έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά σε μεγάλο ποσοστό, θα ζυγίζουν όμως 720 περίπου κιλά, που είναι πάρα πολλά για F1. Έτσι, ποτέ δε θα χρειαστούν τόσο γρήγορες αντιδράσεις και ούτε θα είναι τόσο απότομα και δύσκολα στην οδήγηση. Επιπλέον, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι ιθύνοντες του σπορ δεν αυξάνουν την αεροδυναμική απόδοση αξιοποιώντας το “ground effect” (ελεγχόμενα εννοείται, καθώς οι επικίνδυνες εποχές των αρχών της δεκαετίας του 1980 ορθώς έχουν παρέλθει), το οποίο δε θα δυσκολέψει και άλλο τα προσπεράσματα και θα μπορούσε να συνδυαστεί και με την κατάργηση του «μισητού» DRS.
Επιπλέον, δεν μπορώ να βλέπω συνεχώς στο πρωτάθλημα νέες πίστες που να είναι ίδιες και σχεδιασμένες από ένα άτομο, χωρίς υψομετρικές διαφορές και χωρίς καμία ιδιομορφία στη χάραξή τους (όποια χώρα πληρώνει τα περισσότερα παίρνει και αγώνα – και ας μην έχει καμία απολύτως παράδοση στο μηχανοκίνητο αθλητισμό). Δεν μπορώ να βλέπω ιστορικές και απαιτητικές πίστες να κάνουν στην άκρη για τα «τιλκοδρόμια», και όσες μένουν να γίνεται συνεχώς προσπάθεια να τους αφαιρεθεί η δυσκολία εν ονόματι της ασφάλειας (θυμίζω ότι η έξοδος της Parabolica στη Monza ασφαλτοστρώθηκε, με αποτέλεσμα να συγχωρείται το κάθε λάθος – και είναι μόνο μία από τις πολλές περιπτώσεις). Ναι ρε παιδιά εννοείται ότι κανείς δε θέλει να βλέπει οδηγούς να τραυματίζονται, αλλά αφαιρώντας κάθε δυσκολία ξενερώνουν κυρίως οι ίδιοι. Είμαι σίγουρος ότι οι οδηγοί θα συμφωνούσαν μαζί μου σε αυτό, καθώς έχουν εκφράσει στο παρελθόν παρόμοια άποψη.
Άλλο ένα ζήτημα που μας ενοχλεί όλους είναι η προσπάθεια σύνδεσης της F1 με την αντοχή. Δε θέλουμε άλλη συντήρηση ελαστικών και οικονομία καυσίμου. Ας κρατήσουμε τους υβριδικούς κινητήρες αφού αναπόφευκτα εκεί οδηγεί το μέλλον, αλλά ας τους απελευθερώσουμε λίγο και ας κάψουν και κάτι παραπάνω σε καύσιμο! Έτσι και παραπάνω ήχο και δύναμη θα δώσουν και πιο απολαυστικοί θα γίνουν για τους οδηγούς. Εξάλλου, F1 και οικολογία είναι οξύμωρο και αντιφατικό να προσπαθούν να γίνουν ένα, υπάρχουν άλλοι θεσμοί γι’ αυτό. Αν και οι φετινοί κανονισμοί για την επιλογή των ελαστικών είναι η μόνη καλή απόφαση που πήρε το άθλημα τα τελευταία έτη, και πάλι δεν μπορεί να βγει από το μυαλό μου το ότι αυτό που βλέπουμε είναι τεχνητό και όχι μια ευθεία αντιπαράθεση οδηγών και μονοθεσίων.
Οι Button και Alonso “χαζεύουν” την MP4-4 σαν μικρά παιδιά… Και οι 2 έχουν δηλώσει δημόσια ότι θα ήθελαν τα νέα μονοθέσια να μοιάζουν περισσότερο στα παλιά…
Τι προτείνω λοιπόν; Κατ’ αρχάς, δικαιότερη κατανομή των χρημάτων σε όλες τις ομάδες, έτσι ώστε ο καθένας να έχει τη δυνατότητα να είναι ανταγωνιστικός. Αρκετά λεφτά έβγαλαν οι «μεγάλοι». Επίσης, γρηγορότερα και πιο απαιτητικά μονοθέσια με πλήρη αφαίρεση των ηλεκτρονικών βοηθημάτων, και αεροδυναμική βασισμένη στο ground effect. Επιπροσθέτως, πρέπει να επιβληθεί όριο στα χρήματα που ξοδεύουν οι ομάδες που να στοχεύει στην ουσία των εξόδων, και όχι να λέμε μείωση κόστους το να κρατούν οι κινητήρες 5 και 6 αγώνες (μελέτες έχουν δείξει ότι οι ομάδες ξοδεύουν το ίδιο και ίσως και παραπάνω απ’ ό,τι ξόδευαν πριν αρχίσει να τους νοιάζει η οικονομία χρημάτων, κάτι που είναι τελείως τρελό). Απλούστεροι κανονισμοί για τις μάχες των οδηγών, ώστε να μπορούμε να δούμε και καμιά πιο σκληρή κόντρα, και κυρίως ελαστικά που να αντέχουν στις μάχες και να μη διαλύονται/υπερθερμαίνονται αν ακολουθείς άλλο μονοθέσιο για 3-4 γύρους. Θα μπορούσε επίσης να καθιερωθούν κάποια «στάνταρ» εξαρτήματα για όλες τις ομάδες (τόσο στον κινητήρα όσο και στο αμάξωμα) έτσι ώστε να επιτευχθεί περαιτέρω μείωση κόστους και να έρθουν οι ομάδες πιο κοντά σε απόδοση (θυμίζω ότι το MotoGP υιοθέτησε κοινά ηλεκτρονικά που έφεραν πιο κοντά τις ομάδες χωρίς παράλληλα να αφαιρούν τις δυνατότητες εξέλιξης των μοτοσυκλετών στους κατασκευαστές σε άλλους τομείς). Όχι σε δοκιμαστικά και αγώνες με αντεστραμμένη τη σειρά εκκίνησης όπως λένε διάφορες φωνές (δεν είναι η F1 αγώνες αυτοκινήτων τουρισμού), ενώ θα μπορούσαν να δίνονται βαθμοί και στα δοκιμαστικά για να αυξηθεί το ενδιαφέρον των οδηγών και να βλέπουμε περισσότερες προσπάθειες από μέρους τους, όχι απλώς 1-2 γρήγορους γύρους. Επίσης, ιδιαίτερα κρίσιμο είναι να αποφασιστούν κάποιοι κανονισμοί (μετά από διεξοδική σκέψη και όχι εν μέσω βιασύνης) με σκοπό να διατηρηθούν για αρκετά χρόνια, που να δίνουν τη δυνατότητα στις ομάδες που υστερούν να φτάσουν τις πρωτοπόρες και όχι η κυριαρχία μιας ομάδας – επειδή πέτυχε τέλεια με την πρώτη τους κανονισμούς – να διατηρείται για πάντα! Τέλος, το σημαντικότερο είναι να αναζοπυρωθεί το DNA της F1 ως του γρηγορότερου, πιο ακραίου και απαιτητικού μηχανοκίνητου στον κόσμο, με οδηγούς που είναι οι καλύτεροι και πιο ταλαντούχοι παγκοσμίως, αλλά και πρωταγωνιστές του αθλήματός τους (είδατε πόσο ωραία αισθανθήκαμε με την “κόντρα” Vettel – Kvyat, όπου είδαμε τις αληθινές αντιδράσεις των οδηγών και όχι τις «καμουφλαρισμένες» από τα media centers των ομάδων), και όχι να μπαίνει σε πρώτη μοίρα η στείρα τεχνολογική εξέλιξη και να κερδίζουν τους αγώνες οι καλύτεροι μηχανικοί και επιστήμονες των ομάδων.
Είναι άραγε αδύνατο να ξαναδούμε μάχες μέχρις εσχάτων, οδηγούς να μοχθούν για να πάρουν τέρμα γκάζι την Eau Rouge, προσπεράσεις σαν αυτήν του Piquet στο Senna από την εξωτερική στην Ουγγαρία με ανάποδο τιμόνι (ποιο DRS;;), και αυτοκίνητα τόσο εντυπωσιακά όσο αυτά που είχαμε μικροί στον τοίχο του δωματίου μας; Εμένα (και πολλούς άλλους) θα μου αρέσει η Formula 1 για πάντα γιατί με τράβηξε από μικρό αυτό το απίστευτο, το ακραία γρήγορο που έβλεπα και θαύμαζα, είχα ήρωες τους οδηγούς που μπορούσαν να «πετούν» οδηγώντας τα ανθρακονημάτινα τέρατα. Το μικρόβιο δεν μπορεί να φύγει από μέσα μου πλέον. Δυστυχώς όμως, φοβάμαι ότι αυτά τα συναισθήματα δεν μπορούν να προκληθούν πλέον σε ένα νέο παιδί που θα δει F1 για πρώτη φορά… Μακάρι να κάνω λάθος… Πιστεύω όμως ακράδαντα ότι, μόνο διατηρώντας τα θετικά του παρελθόντος, βάζεις καλύτερα θεμέλια για το μέλλον!
Και επειδή στο F1fan.gr ποτέ δεν συμβιβαζόμαστε και θέλουμε πάντα να προχωράμε μπροστά, μπορείς να μας ακολουθήσεις στο Facebook, και στο Instagram, όπως επίσης και να γραφτείς στο εβδομαδιαίο Newsletter μας!
