Βρήκε το WRC τον δικό του Verstappen;

Η απίστευτα σταθερή εμφάνιση και νίκη του Kalle Rovanpera σε ένα Acropolis απαιτητικό για πολύ πιο έμπειρους οδηγούς, η οποία τον φέρνει προ του δεύτερου παγκόσμιου τίτλου του, σε κάνει να αναρωτιέσαι εάν το WRC βρήκε τον δικό του Max Verstappen…

8 νίκες σε 15 ειδικές. Αυτός ήταν ο απολογισμός του Rally Acropolis για τον 23χρονο Kalle Rovanpera. Από μόνο του, αυτό λέει πολλά, όμως η πραγματικότητα ήταν ακόμα πιο τιμητική για τον Φινλανδό. Οι συγκεκριμένες νίκες δεν ήρθαν εις βάρος προβλημάτων μηχανικών, κλαταρισμάτων και κοστοβόρων λαθών, σε ένα Rally που Tanak, Neuville, Ogier, Evans, Lappi, Katsuta αντιμετώπισαν ένα ή περισσότερα προβλήματα, συχνά ικανά ώστε να τους στερήσουν ένα καλό αποτέλεσμα.

Μερικοί εκ των προαναφερθέντων είναι οδηγοί-πρωταθλητές, με δεκάδες περισσότερα rally εμπειρία από τον φοβερά ταλαντούχο αλλά ακόμα μικρό Rovanpera. Κι όμως, αυτοί ήταν που έπαθαν κλαταρίσματα και σπασμένες αναρτήσεις, την ώρα που ο Ιπτάμενος Φινλανδός περνούσε με χειρουργική ακρίβεια από τα πέταλα και τις μπούκες των βρεγμένων και αλλοιωμένων ειδικών του Rally Acropolis.

Υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες, πίσω στο 2021, ο Rovanpera είχε ξανά κερδίσει τον εθνικό μας αγώνα, προμηνύοντας από εκείνη τη σεζόν πως το WRC έχει στα χέρια του ένα ταλέντο ικανό να κερδίσει πρωταθλήματα. Η πρόβλεψη του 2021, δείχνει πως το 2023 θα υλοποιηθεί στο 100%.

Το 2022, ο Rovanpera έκανε την πρώτη του ώριμη χρονιά. Απέφυγε τα λάθη όπου χρειάστηκε, και κέρδισε έναν επάξιο τίτλο, επωφελούμενος και ενός αγωνιστικού που δεν την πάτησε με τους νέους, υβριδικούς κανονισμούς.

Φέτος, με τον ανταγωνισμό να έχει βρει λύσεις για τα περισσότερα προβλήματα που πέρσι τον ταλάνιζαν, η χρονιά αναμενόταν πιο δύσκολη για τον κάθε επίδοξο διεκδικητή. Κι όμως, ο Rovanpera δείχνει ακόμα πιο σίγουρος για τις κινήσεις του, ακόμα κι από πέρυσι.

Στην περσινή σεζόν, ο Φινλανδός έφτιαξε γρήγορα μια μεγάλη διαφορά, την οποία διαχειρίστηκε απροβλημάτιστα μέχρι τέλους. Φέτος, αν και δεν συνέβη το ίδιο, το αυτί του οδηγού της Toyota δεν φάνηκε να ιδρώνει. Μπορεί η πρώτη νίκη να άργησε κάπως να έρθει, ίσως και απόρροια μικρής “κοιλιάς” στην ψυχολογία του οδηγού, που είχε κατακτήσει την κορυφή του πέρυσι, όμως βρισκόταν κάπου εκεί γύρω στο βάθρο.

Την ίδια ώρα, η σταθερότητα του Rovanpera στη βαθμολόγηση (η οποία διεκόπη μόνο από ατύχημα στη Φινλανδία, τον αγώνα της πατρίδας του), δεν συνοδευόταν από αντίστοιχο ανταγωνισμό. Μπορεί Tanak και Ogier να έκαναν πρώτοι νίκες, όμως τα προβλήματα του πρώτου με το Puma και η part-time σεζόν του δεύτερου σήμαιναν πως θα χρειάζονταν εμφανίσεις-φωτοβολίδες όταν όλα τους πήγαιναν καλά, για να καταφέρουν να συναγωνιστούν τον Rovanpera.

Ο Ogier, η αλήθεια είναι, πως έδειξε στην αρχή της χρονιάς πως θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Αν και part-time, ο Γάλλος έδειχνε πως έχει το πακέτο και τη φυσική κατάσταση στην ηλικία που είναι, να πάρει μόνο νίκες, κάτι που θα τον έκανε πολύ σοβαρό διεκδικητή του φετινού τίτλου. Αυτό όμως προϋπόθετε κανένας άλλος να μην έχει σταθερά αποτελέσματα στις πρώτες θέσεις. Υπολόγιζε χωρίς τον ξενοδόχο…

2η, 4η, 4η, 4η, 1η, 3η, 2η, 1η, εγκατάλειψη και 1η είναι τα αποτελέσματα του Rovanpera φέτος, μαζί με 5 νίκες σε Power Stage από τους 10 αγώνες που έχουν γίνει μέχρι στιγμής. Σε ένα άθλημα απρόβλεπτο, όπως το WRC, που οι περιβαλλοντικές συνθήκες επηρεάζουν τόσο το αποτέλεσμα, ένα τέτοιο σερί βαθμολόγησης δεν το συναντάς εύκολα.

Είναι εύλογο, λοιπόν, κάποιος που ασχολείται με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, να δει έναν παραλληλισμό να διαφαίνεται: Σε Formula 1 και WRC, ζούμε στην εποχή των νέων, ταλαντούχων οδηγών, που από μικροί βρέθηκαν πίσω από ένα τιμόνι, προφανώς υπό την παρότρυνση γονέων βετεράνων στις κατηγορίες τους.

Μπορεί ο Max Verstappen να είναι κάποια χρόνια μεγαλύτερος του Rovanpera, όμως οι ομοιότητες κάνουν “μπαμ”. Ο Ολλανδός πήρε από νωρίς το βάπτισμα του πυρός σε μια ομάδα με πακέτο και στελέχωση ικανά να τη φέρουν σε θέση να διεκδικεί τίτλους. Ο Φινλανδός πήρε από νωρίς μια θέση στην Toyota, το σημείο αναφοράς της τελευταίας 5ετίας στο WRC.

Για τον Verstappen χρειάστηκαν 5 χρόνια δοκιμής και λάθους, αλλά και προσωπικής και επαγγελματικής ωρίμανσης, ώστε να κάτσουν όλα τα κομμάτια του παζλ στη θέση τους και να έρθει ο πρώτος και πολυπόθητος τίτλος. Για τον Rovanpera, χρειάστηκαν 2 χρόνια δοκιμής και λαθών και μαθήτευση πλάι σε οδηγούς με πρωταθλήματα και κιλά εμπειρίας ώστε το 2022 να είναι στη σωστή θέση τη σωστή στιγμή και να σαρώσει.

Και όλα αυτά, όταν κανείς εκ των δύο δεν έχει αφήσει το “2” για το “3” στο πρώτο ηλικιακό του ψηφίο. Και σε αθλήματα, στα οποία χρειάζονται έτη ζύμωσης προκειμένου ένας οδηγός να είναι σε τέτοια ωριμότητα και επίπεδο ικανοτήτων που να εκμεταλλευτεί στο 100% ένα πακέτο ικανό για νίκες.

Σε κάνει, λοιπόν, αυτή η διαπίστωση, να δεις πως ίσως τα αθλήματα μεταβαίνουν αργά μα σταθερά, σε νέα εποχή, με πιονέρους δύο νεαρούς οδηγούς. Από την εποχή των ώριμων 30άρηδων πρωταθλητών, στην εποχή των απίστευτα γρήγορων 20άρηδων, οι οποίοι από πολύ μικροί μπαίνουν στα “βάσανα”, χτίζουν όλη τους την παιδική και εφηβική ηλικία, αυτή με τη μεγαλύτερη μαθησιακή καμπύλη και ικανότητα απορρόφησης πληροφορίας και διαμόρφωσης του εγκεφάλου, γύρω από το πώς θα γίνουν κορυφαίοι.

Για τον φίλαθλο, μια τέτοια σημειολογία μπορεί να σημαίνει μονάχα ένα πράγμα: περισσότερες σεζόν εμφανίσεων, σε κορυφαίο επίπεδο, για τους οδηγούς. Για τους οδηγούς, ωστόσο, σημαίνει το εξής: ακόμα πιο ανηλεής ανταγωνισμός, για μια θέση στον ήλιο η οποία ήδη δεν κάνει χάρες και δεν διατίθεται ελαφρά τη καρδία.

Μέχρι, ωστόσο, να φανεί το κατά πόσο αυτή είναι η νέα πραγματικότητα στα motorsport, ή απλά έχουμε μπροστά μας δύο εξέχουσες περιπτώσεις οδηγών, ορμώμενων με οικογενειακή υποστήριξη και πηγαίο ταλέντο, ενδιαφέρον έχει το εάν θα καταφέρει κάποιος από την παλαιότερη φρουρά οδηγών να τα βάλει μαζί τους και να τους κερδίσει. Για την ώρα, πάντως, το “ο νέος είναι ωραίος”, κερδίζει στα σημεία…