Καθώς πλησιάζουμε στο τέλος του πρωταθλήματος, και στιγμές πριν από την ανάδειξη του πρωταθλητή του 2016, θα επιχειρήσουμε να κοιτάξουμε ένα θέμα που απασχολεί τακτικά τους φιλάθλους τις προηγούμενες σεζόν και πολύ παραπάνω την φετινή καθώς ο Nico Rosberg βρίσκεται μία ανάσα από το να στεφθεί πρωταθλητής της F1.
Υπάρχουν πολλοί φίλαθλοι, στα μάτια και το μυαλό των οποίων, ο Rosberg δεν ‘μπορεί’ να είναι πρωταθλητής.
Μερικοί προτρέπουν την δικαιολογία ότι η Mercedes σπρώχνει με εύνοια τον Γερμανό, καθώς (θεωρούν) θα ήταν πιο ιδανικό για μία γερμανική ομάδα/κατασκευαστή να έχει οδηγό με την δική της εθνικότητα. Πέρα από το ιδεολογικό κομμάτι όμως, ποιος μπορεί να απαρνηθεί ότι ένα ενδεχόμενο σαμποτάζ από την ίδια την ομάδα – προς το μονοθέσιο του Lewis Hamilton, όπως το περιστατικό με τον κινητήρα που απέτυχε στη Μαλαισία – δεν κάνει παραπάνω ζημιά για την ίδια την εταιρία; Στον ‘εντός έδρας’ αγώνα του κυρίως χορηγού της ομάδας, την Petronas. Πόσο να ήθελαν πια οι ενορχηστρωτές αυτής της ‘επιχείρησης’ να ευνοήσουν ένα άτομο, έναν άνθρωπο μόνο, τον έναν εκ των δύο οδηγών τους, και ως αντίτιμο να έχουν μία εικόνα που δεν την θέλει κανείς κατασκευαστής, και ειδικά κινητήρα. Η εικόνα με τον κινητήρα του μονοθεσίου να βγάζει καπνούς, είναι χειρότερη και από την διπλή εγκατάλειψη που είχαν οι δύο οδηγοί στο GP της Ισπανίας.
Επίσης, τα προηγούμενα δύο χρόνια, οι εγκαταλείψεις από μηχανικές βλάβες ήταν κατά πολύ υπέρ του Rosberg, ενώ φέτος είναι προς τη πλευρά του Hamilton. Τότε η Mercedes είχε στόχο τον Γερμανό ενώ τώρα όχι; (αυτό και πάλι παραβλέποντας πως μιλάμε για την ίδια την ομάδα, που θεωρητικά κάνει σαμποτάζ στον εαυτό της… Ποια ομάδα στον κόσμο θέλει το κακό της;)
Μη ξεχνάμε, ότι αυτό δεν είναι ατομικό άθλημα στίβου, δεν είναι καν ένα ομαδικό άθλημα σαν το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ. Είναι μηχανοκίνητος αθλητισμός, και σε αυτόν περιλαμβάνονται αναρίθμητοι παράγοντες. Πέρα από το πρόσωπο σαν μονάδα, τον ίδιο τον οδηγό, πίσω του βρίσκονται ομάδες που στο εργοστάσιο μπορεί να έχουν πάνω από 1000 άτομα προσωπικό, που δουλεύουν συνεχείς βάρδιες χωρίς αργίες προκειμένου να είναι όλο και πιο ανταγωνιστικό το μονοθέσιο. Έτσι, η απόδοση και ο χρόνος γύρου στη πίστα οφείλονται σε μία γιγαντιαία συνολική δουλειά, και όχι μόνο στην οδήγηση πίσω από το τιμόνι του εκάστοτε οδηγού. Σε αυτό, προσθέστε ένα μεγάλο παράγοντα, τα υλικά. Η απόδοση είναι η πίεση και οι τέλειες μικρό-ρυθμίσεις σε όλους τους τομείς. Είτε είναι αεροδυναμική, και στήσιμο μονοθεσίου, έως και τα πολύπλοκα συστήματα μονάδων ενέργειας που είναι στη μοντέρνα εποχή, και όχι απλά ένας κινητήρας. Η απόδοση έρχεται και με κάποιο τίμημα που είναι η αντοχή. Δεν μπορούν αυτές οι μονάδες να βγάζουν 10 αγώνες, γιατί δεν είναι σχεδιασμένες για αυτό. Είναι σχεδιασμένες για λιγότερα χιλιόμετρα σε μέγιστες επιδόσεις. Κανείς δε θα εγγυηθεί όμως ότι θα υπάρχει αστοχία υλικού στα χ χιλιόμετρα. Σίγουρα το να υπάρχει αστοχία υλικού σε 1 ή 2 αγώνες δεν είναι επιθυμητό, αλλά παραμένει ενδεχόμενο.
Εγκαταλείψεις; Σαφώς και για τους δύο, με θέματα κινητήρα για Hamilton, κιβώτιο και ανάρτηση για Rosberg φέτος. Ποιος ξεχνάει τον τελευταίο αγώνα του 2014 στο Abu Dhabi που είχε πρόβλημα ο Rosberg?
Αντίστοιχα για τις 4 χρονιές με τα προβλήματα για τον Mark Webber στη Red Bull, όταν ο Vettel δεν είχε θέματα; Αυτή είναι η φύση του μηχανοκίνητου αθλητισμού.
Οι συνομωσιολόγοι (και οι τυφλά φανατικοί μιας ομάδας) είναι λίγο δύσκολο να νικηθούν.
Αν θέλει κάποιος και το άσπρο θα στο πει μαύρο, θα σου βρουν ιστορίες συνομωσίας από το ’50 για κάθε χρονιά, κάθε GP, κάθε οδηγό και ομάδα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ποτέ δε θα απολαύσουν το άθλημα, εκτός και αν νικήσει ο οδηγός και η ομάδα τους και ικανοποιηθούν για λίγο.
Αν η Mercedes ήθελε να ‘φτιάξει’ το αποτέλεσμα, να δώσει το πρωτάθλημα συγκεκριμένα σε κάποιον, θα μπορούσε να το κάνει με πολύ πιο κομψό τρόπο, μικρό-διαφορές σε στρατηγική, ελάχιστη υστέρηση ισχύος, χειρότερο setup, κλπ. όπου κανείς δε θα το έπαιρνε χαμπάρι, και όχι να σκάει τον κινητήρα της χαλώντας την εικόνα της και να τους δείχνουν συχνά με το δάχτυλο.
Οπότε καλό είναι να κατεβάσουν τους τόνους όσοι είναι πάντα καχύποπτοι κατά πάντων, και να απολαύσουν το άθλημα όσο μπορούν.
Οι επιδόσεις των δύο διεκδικητών στην πίστα είναι πολύ ισορροπημένες φέτος.
Οι αντιστοίχιση στις νίκες τους, το 2014: 11-5, και το 2015: 10-6 υπέρ του Hamilton, έχει αλλάξει άρδην, με τον Γερμανό να συνεχίζει το σερί τριών νικών του στο τέλος του 2015, με την αρχή στη σεζόν του 2016 με 4 νίκες (σύνολο σερί 7), με τον Βρετανό να απαντάει με ένα σερί 6-1, και άλλες τρεις νίκες για τον καθένα έκτοτε. 9-8 υπέρ του Rosberg μετά και το GP του Μεξικό, με δύο αγώνες να απομένουν.
Ο Rosberg δεν έχει ρυθμό του Hamilton, ούτε την ικανότητα του Hamilton στην προσπέραση. Αλλά ούτε έχει και την αυτο-καταστροφή του Hamilton όπως έγινε στο Μπακού, όταν ο Lewis συνετρίβη σε ένα τοίχο κατά τη διάρκεια των προκριματικών, ή στη Suzuka, όπου ο Lewis είχε τους περισπασμούς του. Ο Rosberg έχει αντ ‘αυτού υπάρξει υπόδειγμα συνέπειας. Είχε μία κακή απόδοση στο Μονακό και τα «λάθη» με τον Hamilton δύο φορές στην Ισπανία και την Αυστρία και με τον Max Verstappen στη Γερμανία.
Στις κατατακτήριες, παρότι χάνει στις pole 8 έναντι 10 ως τώρα, ήταν σταθερός όλο το χρόνο όπως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι έχει προκριθεί στην πρώτη σειρά για κάθε αγώνα. Αν θέλεις να γίνεις παγκόσμιος πρωταθλητής, θα πρέπει να ελαχιστοποιήσεις τα λάθη, και αυτό είναι που έχει κάνει ο Γερμανός.
Ποιοι όμως φίλαθλοι είναι κατά του ενός οδηγού και υπέρ του άλλου και γιατί;
Δεν είναι ανάγκη να εστιάσουμε στους συγκεκριμένους Hamilton και Rosberg. Ανέκαθεν, οι φίλαθλοι είχαν τις προτιμήσεις τους…
Hunt vs Lauda, Senna vs Prost, Schumacher vs Hakkinen, Vettel vs Alonso, Hamilton vs Rosberg.
Δύο είναι οι κύριοι λόγοι επιλογής στρατοπέδου, ομάδα και εθνικότητα. Δευτερεύον λόγοι είναι η αρέσκεια στο στυλ οδήγησης και το προφίλ του οδηγού.
McLaren vs Ferrari, Red Bull vs Ferrari, Mercedes κλπ.
Από τις παλιές καλές εποχές του ’70 υπήρχαν οι κόντρες αυτές. McLaren vs Ferrari, Βρετανοί εναντίων Ιταλών, και μετέπειτα οι Γερμανοί να μπαίνουν στο παιχνίδι. Είτε για τις ομάδες, είτε για τους οδηγούς, Hunt και Hamilton (Βρετανοί), Schumacher, Vettel και Rosberg (Γερμανοί).
Οι δύο διεκδικητές τα τελευταία χρόνια έχουν και άλλες ιδιαιτερότητες:
Ο Hamilton, ήταν το παιδί της McLaren, και όλη η Βρετανία τον υποστηρίζει, μαζί και αρκετοί φίλαθλοι ακόμα της McLaren παρότι έφυγε για τη Mercedes. Έτσι έχει θερμή υποστήριξη όχι μόνο στο Βρετανικό GP στο Silverstone, αλλά και στα περισσότερα αγγλόφωνα κράτη, και μη.
Ο Rosberg από την άλλη, έχει ένα ‘μειονέκτημα’ όσον αφορά την εθνικότητα. Με πατέρα – τον μεγάλο οδηγό και πρωταθλητή του ’82, Keke Rosberg – έχει Φινλανδικές ρίζες, γεννημένος και μεγαλωμένος στη Γερμανία, δηλώνει μόνιμος κάτοικος του Μονακό. Ως αποτέλεσμα; δεν έχει αρκετή υποστήριξη ούτε καν στην Γερμανία.
Που και πάλι είναι δύσκολο να κριθεί καθώς έχουμε παρατηρήσει τα προηγούμενα χρόνια, ότι στα Γερμανικά GP, παρά την επιτυχία της γερμανικής μάρκας, της Mercedes, αλλά και του Vettel, οι φίλαθλοι δε γεμίζουν τις κερκίδες, και δεν πλησιάζουν καθόλου σε ένθερμη υποστήριξη, τους αντίστοιχους Βρετανούς και Ιταλούς, σε Silverstone και Monza.
O Hamilton από τα χρόνια της McLaren, και το πρώτο πρωτάθλημα του, ξεκίνησε με πολύ μεγάλη και ένθερμη βάση υποστηρικτών. Ο Rosberg ήρθε χωρίς αντίστοιχη υποστήριξη.
Ρόλο παίζει και η εικόνα που σχηματίζει ο κάθε οδηγός…
Ο Hamilton ανέκαθεν ήταν πιο δραστήριος οδηγός. Πιο έντονα χαρακτηριστικά στη οδήγηση του στην πίστα, άγριο στυλ οδήγησης με περισσότερη φθορά ελαστικού, προσπεράσματα… μπορεί να θυμάστε και τις συχνές προστριβές του με τον Massa το 2011 όταν οι αποδόσεις του τον έφερναν στο δρόμο του Βραζιλιάνου με τις επαφές και τις αψιμαχίες να είναι συχνό φαινόμενο.
Ο Rosberg ειδικά φέτος είναι πολύ πιο ώριμος και με πολύ δυνατό και σταθερό ρυθμό αγώνα.
Η προσωπικότητες των δύο, ένα ακόμα στοιχείο μεγάλης διαφοράς.
Ο Hamilton είναι πιο «ελεύθερο πνεύμα», πιο ανήσυχος, πιο εκκεντρικός με το στυλ του και την ζωή του εκτός πίστας, έχοντας και ενδιαφέρον για τη showbiz, τη μουσική και τη μόδα, ενώ είναι και λίγο απόμακρος μερικές φορές στα Paddock. Έχει δείξει πως είναι πιο δύσκολο να δεχτεί την ήττα καθαρά.
Ο Rosberg οικογενειάρχης πλέον, είναι πιο επαγγελματίας, πιο φιλικός στις συνεντεύξεις του, είτε είναι στα Paddock είτε στα podium, έχει πιο ζεστή προσέγγιση με χαμόγελο σε όσους τον πλησιάζουν, και παρά τις όποιες επικρίσεις από φιλάθλους στα GP την ώρα της απονομής, έχει να πει καλά λόγια εκείνη τη στιγμή.
Το στυλ του Hamilton θυμίζει Hunt και Senna.
Εκρηκτικό ταμπεραμέντο, και μάχες στην πίστα με μία πιο εκκεντρική εικόνα για τον Hamilton όπως και ο Hunt. Μερικοί φίλαθλοι αναζητούν αυτή την εικόνα των παλαιών σταρ. Ο Hamilton είναι ο καλύτερος εκπρόσωπός της. Ο Lewis αλλά και ο Bernie Ecclestone, έχουν πει ότι ίδιος είναι ο καλύτερος εκπρόσωπος της F1 τώρα, με κοντά 4εκ. ακόλουθους στο Twitter και άλλους τόσους στο Facebook, είναι δημοφιλής και στις δύο όχθες του Ατλαντικού.
Από την άλλη πλευρά ο Rosberg αντίστοιχα θυμίζει Prost και Lauda.
Μετρημένος και πιο ήπιος. Δεν βγάζει τα προσωπικά του στη φόρα, και μαζί με τον συμπατριώτη του Vettel, δεν είναι τόσο μετρήσιμα μεγέθη για το εμπορικό κομμάτι της F1 σύμφωνα με τον Ecclestone.
Υπάρχουν μερικοί φίλαθλοι στους οποίους αρέσει ο χ οδηγός να «μιλάει» στην πίστα μόνο, τα υπόλοιπα είναι περιττά. Αντίστοιχα κάποιοι άλλοι θέλουν το κάτι παραπάνω, θέλουν ο πρωταθλητής της F1 να έχει και άλλο ύφος, να φέρνει πιο πολύ σε είδωλο. Υπάρχουν και απόψεις κατά καιρούς που λένε πως όλοι οι οδηγοί θα πρέπει να είναι πιο δραστήριοι και κοινωνικοί εκτός πίστας σε αυτές τις μοντέρνες εποχές, και όχι απλά οδηγοί-ρομπότ.
Ίσως όμως και να παρά-είναι ήδη, σε αυτόν τον κόσμο σήμερα με τις συνεχείς ενημερώσεις από τις ομάδες, τους οδηγούς, και όλα τα μέσα ενημέρωσης και δικτύωσης – Facebook και Tweeter κλπ. – και με την υπερ-πληροφόρηση, μπορεί και να έχει χαθεί λίγο η μαγεία.
Περιπτώσεις φιλάθλων θέλουν μεν τις ‘παλιές καλές μέρες της F1 των 70’, αλλά μπορεί να δυσαρεστηθούν όταν δουν κάποια πιο έντονη δήλωση οδηγού, ενώ παλιά έπεφτε και καμιά ψιλή σε αψιμαχία… (Piquet και Salazar το 82’, (σχεδόν) Schumacher και Coulthard 98’)
Η Formula1 – σαν κάθε διάσημο θέμα – όλα αυτά τα χρόνια έχει δεχτεί πολλές απόψεις για το ότι ίσως ‘κάτι δε πάει καλά’. Άλλοι θέλουν τους V10 η V12 κινητήρες ενώ εδώ και χρόνια βαδίζουμε σε πιο οικολογικό προφίλ, άλλοι θέλουν ανεφοδιασμούς καυσίμων την ώρα του αγώνα, υπέρ ή κατά του DRS, άφθαρτα ελαστικά για όλο τον αγώνα ή λίγων γύρων και 3-4 pit-stops, ενώ άλλοι είναι υπέρ των 2 αγώνων τύπου GT series, άλλο σύστημα προκριματικών… και η λίστα με προτάσεις μπορεί να είναι ατελείωτη.
Η Formula1 έχει εκατομμύρια φιλάθλων που ο καθένας την θέλει στα μέτρα του. Λίγο έως πολύ διαφορετική, σύμφωνα με τις προσωπικές του προτιμήσεις. Δεν υπάρχει χρυσή συνταγή που να ικανοποιεί τους πάντες, αλλά είναι αυτή που είναι, και μεταβάλλεται ανά κάποια διαστήματα, όπως δραστήρια θα κάνει το 2017.
Έτσι και ο «Πρωταθλητής»… είναι αυτός που είναι, σαν τίτλος και ιδιότητα και θα αναδειχτεί σύντομα και για το 2016.
Θα αρέσει σε όλους; Σίγουρα όχι.
Θα χρίζει όμως σεβασμού; Σίγουρα ναι, όποιος και αν είναι, θα είναι πρωταθλητής της Formula1.
Κάποτε η F1 είχε 7-8 αγώνες τη χρονιά, τις δεκαετίες των 70-80 πήγαμε στους 16, και τώρα σε ένα μαραθώνιο 21 αγώνων.
Είχαμε πρωταθλητές που κέρδισαν 3 αγώνες τη χρονιά. Τώρα ο πρωταθλητής κυμαίνεται στις 10 νίκες.
Οποιοσδήποτε οδηγός έχει φτάσει σε ένα τόσο μεγάλο αριθμό νικών σε μία χρονιά, είναι άξιος διεκδικητής του τίτλου, και ο σεβασμός πρέπει να υπάρχει, ως πρωταθλητής ή μη.
Αλλά τελικά τι είναι αυτό που μετράει στη Formula1; To image, η δημοτικότητα, και η εθνικότητα;
Δεν είναι τα αποτελέσματα;
Και επειδή στο F1fan.gr ποτέ δεν συμβιβαζόμαστε και θέλουμε πάντα να προχωράμε μπροστά, μπορείς να μας ακολουθήσεις στο Facebook, και στο Instagram, όπως επίσης και να γραφτείς στο εβδομαδιαίο Newsletter μας!
